Τι σημαίνει η ελληνική γλώσσα;;

Α,Β,Γ,Δ,Ε,Ζ,Η,Θ,Ι,Κ,Λ,Μ,Ν,Ξ,Ο,Π,Ρ,Σ,Τ,Υ,Φ,Χ,Ψ,Ω
α,β,γ,δ,ε,ζ,η,θ,ι,κ,λ,μ,ν,ξ,ο,π,ρ,σ,τ,υ,φ,χ,ψ,ω

Η Αγγλική γλÏŽσσα έχει 490.000 λέξεις απÏŒ τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι απÏŒ την Ελληνική γλÏŽσσα.. (βιβλίο Γκίνες) Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλÏŽσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστÏŽν, διÏŒτι μÏŒνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν ÏŒρια.
 

Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)
Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μÏŒνες γλÏŽσσες με συνεχή ζÏŽσα παρουσία απÏŒ τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χÏŽρο εδÏŽ και 4.000 έτη. ÎŒλες οι γλÏŽσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια απÏŒ τη μητέρα των γλωσσÏŽν, την Ελληνική.
 

Francisco Adrados, γλωσσολÏŒγος).
Η Ελληνική γλÏŽσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απÏŒδοση στις υπÏŒλοιπες γλÏŽσσες, ÏŒπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλÏŒτιμο ΜÏŒνον η Ελληνική γλÏŽσσα ξεχωρίζει τη ζωή απÏŒ το βίο, την αγάπη απÏŒ τον έρωτα. ΜÏŒνον αυτή διαχωρίζει, διατηρÏŽντας το ίδιο ριζικÏŒ θέμα, το ατύχημα απÏŒ το δυστύχημα, το συμφέρον απÏŒ το ενδιαφέρον. Το εκπληκτικÏŒ είναι ÏŒτι η ίδια η Ελληνική γλÏŽσσα μας διδάσκει συνεχÏŽς πÏŽς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιÏŒς είναι ο σωστÏŒς τρÏŒπος γραφής ακÏŒμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνÏŽσεις Αρχαίων ΕλληνικÏŽν, είναι προφανές ÏŒτι γράφεται με «ει» και ÏŒχι με «ι» ÏŒπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λÏŒγος είναι πολύ απλÏŒς, το «πειρούνι» προέρχεται απÏŒ το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπÏŽ-διαπερνÏŽ, ακριβÏŽς επειδή τρυπάμε με αυτÏŒ το φαγητÏŒ για να το πιάσουμε. Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθÏŽς προέρχεται απÏŒ το «κριμένος» (αυτÏŒς που έχει δηλαδή κριθεί) και ÏŒχι βέβαια απÏŒ το «κρυμμένος» (αυτÏŒς που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) ÏŒχι μÏŒνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφÏŒσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανÏŒηση της γλÏŽσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτÏŒ που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλÏŽσσα περισσÏŒτερο απÏŒ οτιδήποτε άλλο, είναι η γνÏŽση των Αρχαίων ΕλληνικÏŽν.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικÏŒ συναίσθημα να μιλάς και ταυτÏŒχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβÏŽς λές, ενÏŽ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτÏŒχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτÏŒ τρÏŒπο στο σχολείο ÏŽστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τÏŒσο ÏŒμορφο και συναρπαστικÏŒ.
 

Η ΣΟΦΙΑ
Στη γλÏŽσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινÏŒμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλÏŽσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθÏŽς αντίθετα με τις άλλες γλÏŽσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά απÏŒ γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλÏŽσσα ÏŒπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε ÏŒλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και απÏŒ την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτÏŒ το λÏŒγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλÏŽσσα απÏŒ τις υπÏŒλοιπες «σημειολογικές» γλÏŽσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλÏŒσοφος και μαθηματικÏŒς Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιÏŒτητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλÏŽσσα υπήρξε η σπουδαιÏŒτερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλÏŽσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικÏŒ της περιεχÏŒμενο». ÎŒπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «Î¬ρχων» είναι αυτÏŒς που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακÏŒμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικÏŒ να έχει κανείς δική του γη / δικÏŒ του σπίτι. Ο «βοηθÏŒς» σημαίνει αυτÏŒς που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ÏŒτι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανÏŒ (α + στήρ απÏŒ το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

ΑυτÏŒ που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ÏŒτι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιÏŒτητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρÏŒπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθÏŒνος» ετυμολογείται απÏŒ το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειÏŽνομαι. Και πραγματικά ο φθÏŒνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττÏŽνει ως ανθρÏŽπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, ÏŒταν αναφερÏŒμαστε σε κάτι που είναι τÏŒσο πολύ ÏŽστε να μην τελειÏŽνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «Î¬φθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται απÏŒ την «ÏŽρα». ΔιÏŒτι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ÏŽρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο ÏŒταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητÏŒ είναι ωραίο ÏŒταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

ΑκÏŒμα έχουμε την λέξη «ελευθερÎ¯α» για την οποία το «ΕτυμολογικÏŒν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν ÏŒπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς ÏŒπου αγαπά .. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι ÏŒταν έχεις τη δυνατÏŒτητα να πάς ÏŒπου αγαπάς. ΠÏŒσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται απÏŒ το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή ÏŒταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα ÏŒμορφο αρχαιοελληνικÏŒ άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και απÏŒ το θέαμα αυτÏŒ επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε ÏŒμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ÏŒτι είναι σύνθετη απÏŒ αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, ÏŒταν βλέπουμε ένα ÏŒμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε ÏŒμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευÏŒμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε ÏŒλοι ÏŒτι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλÏŽσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. ΑπÏŒ το στερητικÏŒ «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτÏŒ το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μÏŒνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονÏŒμασαν το άγαλμα, statua απÏŒ το ΕλληνικÏŒ «Î¯στημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονÏŒμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσÏŽν, αυτÏŒ που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τÏŒσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα. Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλÏŽσσα με τη σκέψη του ανθρÏŽπου. ÎŒπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλÏŽσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστÏŽς προσπαθούσε να περιορίσει την γλÏŽσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρÏŽπων, καταργÏŽντας συνεχÏŽς λέξεις.

«Η γλÏŽσσα και οι κανÏŒνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικÏŒς ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλÏŽσσα αποτελεί μαρτυρία ενÏŒς προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ÏŒτι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκÏŽς λÏŒγο και ÏŒχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
 

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιÏŒτητα ονομαζÏŒταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται απÏŒ το ρήμα «Î¬δω» που σημαίνει τραγουδÏŽ.

ÎŒπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαÏŠκÏŒς ΝικηφÏŒρος Βρεττάκος:

«ÎŒταν κάποτε φύγω απÏŒ τούτο το φÏŽς θα ελιχθÏŽ προς τα πάνω, ÏŒπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχÏŒν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρÏŒμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλÏŽσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική». Ο γνωστÏŒς Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία απÏŒ το ταξίδι του στην Ελλάδα:«Î†κουγα αυτούς τους ανθρÏŽπους να συζητούν σε μια γλÏŽσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. ΑυτÏŒ το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιÏŽν μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρÏŒγονο, που μιλούσε μια γλÏŽσσα τÏŒσο μακρινή στο παρελθÏŒν, μα οικεία και μÏŒνο απÏŒ τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, ÏŒπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ÏŒτι ο αληθινÏŒς μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικÏŒς Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ÏŒτι η μουσικÏŒτητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικÏŒτατη και γονιμÏŒτατη γλÏŽσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ÏŒτι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νÏŒτες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τÏŒνοι της Ελληνικής γλÏŽσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανÏŒνες προφυλάττουν απÏŒ την παραφωνία μια γλÏŽσσα κατ' εξοχήν μουσική, ÏŒπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθÏŽνουν τις κακÏŒηχες συγχορδίες», ÏŒπως σημειÏŽνει η φιλÏŒλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου. Είναι γνωστÏŒ εξάλλου πως ÏŒταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην ΡÏŽμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακÏŒμη και ÏŒσοι δεν γνÏŽριζαν Ελληνικά, τους ανθρÏŽπους που «ελάλουν ÏŽς αηδÏŒνες».

ΔυστυχÏŽς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικÏŒτητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανÏŽς στα μαύρα χρÏŒνια της Τουρκοκρατίας. Να τονίσουμε εδÏŽ ÏŒτι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροÏŠδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά απÏŒ ÏŒ,τι εμείς οι άνθρωποι της πÏŒλεως.

Η Ελληνική γλÏŽσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικÏŒτητά της. ÎŒπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλÏŽσσα εύηχη, γεμάτη μουσικÏŒτητα».

Πηγή