- 5Threads
- 0Posts
Posts
Στην ελληνική μυθολογία η Ορσηίδα (Ορσηίς) ήταν η νύμφη που έμελλε να γίνει η μητέρα όλων των Ελλήνων. Η νύμφη Ορσηίδα παντρεύτηκε το γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, Έλλην...
Ο συγγραφέας Μιχάλης Καλόπουλος (www.greatlie.com) μας διηγείται την παρακάτω ιστορία:
"Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε Έλληνα, οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου, οπουδήποτε στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ποια είναι η Σάρρα;... αναμφίβολα θα πάρετε έναν τεράστιο αριθμό ικανοποιητικών απαντήσεων. Αν όμως ρωτήσετε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, του πλέον υψηλού μορφωτικού επιπέδου, από δασκάλους μέχρι ακαδημαϊκούς, ποια είναι η Ορσηίδα; (η έρευνα αυτή έγινε τα τελευταία δυο χρόνια από μένα τον ίδιο, σε εκτεταμένο δείγμα)... θα πάρετε όλες της απίθανες απαντήσεις –εκτός απ την πραγματική- ότι η Ορσηίδα… είναι η Προμήτηρα των Ελλήνων!
Αυτή η θλιβερή, καθολική άγνοια των προγόνων μας, είναι και η καλύτερη απόδειξη της απόλυτης ιστορικής αφασίας των ελλήνων! Όχι μόνο δεν ξέρουν ότι έχουν προπάτορά τους τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνα, αλλά ουτε και οι πλέον μορφωμένοι Έλληνες δεν γνωρίζουν, ότι η σύζυγός του Ορσηίδα, είναι η ιστορική μητέρα των Ελλήνων!
Μάλιστα για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, μάταια προσπάθησα να βρω στο διαδίκτυο έστω και μια εικόνα της μυθικής αυτής μητέρας των Ελλήνων! Αναγκάστηκα λοιπόν, να επισκευθώ το μόνο μέρος που (ξεναγούμενος μόλις προ καιρού συνειδητοποίησα και ο ίδιος την μεγάλη αυτή έλλειψη), τον "Ναό των Ελλήνων" στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, κατασκευασμένο (προ δεκαετίας) από τον υπεραθλητή (παγκοσμίου αναγνώρισης) μαραθωνοδρόμο Αριστοτέλη Κακογεωργίου. Στο προαύλιο αυτού του "Ναού των Ελλήνων", υπάρχει το μοναδικό πανελλαδικά μαρμάρινο σύμπλεγμα (ανδριάντας) της ολότελα άγνωστης μητέρας των Ελλήνων, που στην ιερή αγκαλιά της, κρατά τρυφερά τα παιδιά της Δώρο, Ξούθο, Αίολο, απ’ τους οποίους προήλθαν οι βασικές φυλές των Ελλήνων!"
Σύμφωνα με τον μύθο μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία. Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους.Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.
Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.
Ο γενάρχης των Ελλήνων ο Έλλην γέννησε με την Ορσηίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.
Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ' αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.
Ο Απολλόδωρος μας λέγει:
[Α 7,2] [...] Ζεὺς δὲ πέμψας Ἑρμῆν πρὸς αὐτὸν ἐπέτρεψεν αἱρεῖσθαι ὅ τι βούλεται· ὁ δὲ αἱρεῖται ἀνθρώπους αὐτῷ γενέσθαι. καὶ Διὸς εἰπόντος ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους, καὶ οὓς μὲν ἔβαλε Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο, οὓς δὲ Πύρρα, γυναῖκες. ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν ἀπὸ τοῦ λᾶας ὁ λίθος. γίνονται δὲ ἐκ Πύρρας Δευκαλίωνι παῖδες Ἕλλην μὲν πρῶτος, ὃν ἐκ Διὸς γεγεννῆσθαι <ἔνιοι> λέγουσι, <δεύτερος δὲ> Ἀμφικτύων ὁ μετὰ Κραναὸν βασιλεύσας τῆς Ἀττικῆς, θυγάτηρ δὲ Πρωτογένεια, ἐξ ἧς καὶ Διὸς Ἀέθλιος. [Α 7,3] Ἕλληνος δὲ καὶ νύμφης Ὀρσηίδος Δῶρος Ξοῦθος Αἴολος. αὐτὸς μὲν οὖν ἀφ᾽ αὑτοῦ τοὺς καλουμένους Γραικοὺς προσηγόρευσεν Ἕλληνας, τοῖς δὲ παισὶν ἐμέρισε τὴν χώραν· καὶ Ξοῦθος μὲν λαβὼν τὴν Πελοπόννησον ἐκ Κρεούσης τῆς Ἐρεχθέως Ἀχαιὸν ἐγέννησε καὶ Ἴωνα, ἀφ᾽ ὧν Ἀχαιοὶ καὶ Ἴωνες καλοῦνται, Δῶρος δὲ τὴν πέραν χώραν Πελοποννήσου λαβὼν τοὺς κατοίκους ἀφ᾽ ἑαυτοῦ Δωριεῖς ἐκάλεσεν, Αἴολος δὲ βασιλεύων τῶν περὶ τὴν Θεσσαλίαν τόπων τοὺς ἐνοικοῦντας Αἰολεῖς προσηγόρευσε, καὶ γήμας Ἐναρέτην τὴν Δηιμάχου παῖδας μὲν ἐγέννησεν ἑπτά, Κρηθέα Σίσυφον Ἀθάμαντα Σαλμωνέα Δηιόνα Μάγνητα Περιήρην, θυγατέρας δὲ πέντε, Κανάκην Ἀλκυόνην Πεισιδίκην Καλύκην Περιμήδην.[...]
Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη Α', 7,2-3.
Απόδοση:
"[...]Ο Ζεύς, στέλνοντας του τον Ερμή, τον προέτρεψε να διαλέξει ότι θέλει. Κι αυτός διάλεξε να του γεννήσει ανθρώπους. Όπως του είπε λοιπόν ο Ζευς, έπαιρνε λίθους και τους πετούσε πάνω από το κεφάλι του. Όσοι πέταξε ο Δευκαλίωνας έγιναν άνδρες, όσοι έταξε η Πύρρα γυναίκες. Για αυτό και ονομάστηκαν λαοί μεταφορικά, από το λάας που είναι ο λίθος. Ο Δευκαλίωνας απέκτησε από την Πύρρα δυο υιούς, πρώτο τον Έλληνα, που όπως λένε κάποιοι, γεννήθηκε από τον Δία και δεύτερο τον Αμφικτύονα, που έγινε βασιλιάς στην Αττική μετά τον Κραναό, και μία θυγατέρα, την Πρωτογένεια, που από τον Δία γέννησε τον Αέθλιο. Από τον Έλληνα και τη νύμφη Ορσηίδα γεννήθηκαν ο Δώρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Αυτός ονόμασε Έλληνες τους λεγόμενους Γραικούς και μοίρασε τη χώρα τα παιδιά του. Ο Ξούθος, που πήρε την Πελοπόννησο, απέκτησε από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέα, τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάστηκαν οι Αχαιοί και οι Ίωνες. Ο Δώρος έλαβε την περιοχή πέρα από την Πελοπόννησο και ονόμασε τους κατοίκους της με το όνομά του Δωριείς. Ο Αίολος, ως βασιλέας στην περιοχή της Θεσσαλίας, ονόμασε του κατοίκους της Αιολείς, παντρεύτηκε την Εναρέτη, κόρη του Δηίμαχου, και απέκτησε επτά γιούς, τον Κρηθέα, τον Σίσυφο, τον Αθάμαντα, τον Σαλμωνέα, τον Δηιόνα, τον Μάγνητα και τον Περιήρη, και πέντε κόρες, τις Κανάκη, Αλκυόνη, Πεισιδίκη, Καλύκη και Περιμήδη. [...]"
H Λίνδος, σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε από το Δαναό και συμμετείχε στον Τρωικό Πόλεμο, με ηγεμόνα της τότε τον Τληπόλεμο. Διατέλεσε μέλος της Δωρικής Εξαπόλεως και στην ακρόπολή της είχε περίφημο ναό της Αθηνάς Λινδίας , ο οποίος πήρε την τελική του μορφή γύρω στο 300 π.Χ.
Το 700 π.Χ. ήταν ήδη ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο της περιοχής και είχε ναυτική δύναμη. Στους κλασικούς χρόνους, αν και δωρική πόλη, συμμετείχε στην Συμμαχία της Δήλου αλλά στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου μετέστη στους Λακεδαιμόνιους.
Στα αρχαϊκά χρόνια, η Λίνδος εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική και ναυτική δύναµη, υπό την διακυβέρνηση του μετριοπαθούς τυράννου Κλεόβουλου (6ος αιών. π.Χ.), ενός από τους «επτά σοφούς» της αρχαιότητας. Η σημασία της σταδιακά μειώθηκε μετά την ίδρυση της Ρόδου το 407 π.Χ.
Το σημαντικότερο αξιόθεατο είναι ο δωρικός ναός της Αθηνάς στην ακρόπολη της Λίνδου -ναός που οικοδομήθηκε το 300 π.Χ. στη θέση αρχαιότερου ναού. Επίσης: τα "Προπύλαια" του ιερού ναού, της ίδιας εποχής, η "Ελληνιστική Στοά", που χρονολογείται στο 200 π.Χ. (μήκους 87 μέτρων με 42 κίονες), η ροδία τριήρης που είναι ανάγλυφη σε βράχο στους πρόποδες της ακρόπολης (180 π.Χ.), ερείπια ενός ρωμαϊκού ναού αφιερωμένου πιθανόν στον Διοκλητιανό (300 μ.Χ.), το ελληνιστικό τείχος που περιβάλλει την ακρόπολη (ίδιας εποχής με τα Προπύλαια) και άλλα. Από τους Ιωαννίτες διασώζεται το Κάστρο τους που χτίστηκε λίγο πριν το 1317 (άγνωστο πότε ακριβώς) αλλά είναι γνωστό ότι οικοδομήθηκε πάνω σε αρχαιότερο βυζαντινό οικοδόμημα.
Μερικές φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης της όμορφης Λίνδου σε HDR (High Dynamic Range) περιβάλλον
πηγη
1) Τα μάτια του νου αρχίζουν να γίνονται οξυδερκέστερα, όταν η σωματική δύναμη αρχίζει να παρακμάζει.
2) Μια καλή απόφαση βασίζεται στη γνώση και όχι στους αριθμούς.
3) Ένας ήρωας γεννιέται ανάμεσα σε 100, ένας σοφός βρίσκεται ανάμεσα σε 1.000, αλλά ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος μπορεί να μην βρεθεί ούτε ανάμεσα σε 100.000.
4) Ένα κράτος προκύπτει, όπως καταλαβαίνω, από τις ανάγκες της ανθρωπότητας, κανένας δεν είναι αυτάρκης, αλλά όλοι μας έχουμε πολλές ανάγκες.
5) Όλος ο χρυσός που βρίσκεται πάνω ή κάτω από τη Γη δεν είναι αρκετός για να δοθεί ως αντάλλαγμα για την αρετή.
6) Όλα τα πράγματα θα παραχθούν σε ανώτερες ποσότητες και ποιότητα, και με μεγαλύτερη ευκολία, όταν κάθε άνθρωπος αφοσιώνεται με ένα μόνο πράγμα, σύμφωνα με τα φυσικά του προσόντα, και στη σωστή στιγμή, χωρίς να ασχολείται με τίποτα άλλο.
7) Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να βλάψει αλλά δεν μπορεί ο καθένας να βοηθήσει κάποιον άλλο.
8) Όπως λένε οι κτίστες, οι μεγάλες πέτρες δεν στέκονται καλά χωρίς τις μικρότερες.
9) Η αστρονομία αναγκάζει την ψυχή να δει προς τα πάνω και μας οδηγεί από αυτόν το κόσμο σε έναν άλλο.
10) Κάθε καρδιά τραγουδά ένα τραγούδι, ελλιπές, έως ότου μια άλλη καρδιά ψιθυρίσει σε απάντηση. Εκείνοι που επιθυμούν να τραγουδήσουν πάντα βρίσκουν ένα τραγούδι. Με το άγγιγμα της αγάπης ο καθένας γίνεται ποιητής.
11) Καλύτερα λίγα τα οποία είναι καλοδουλεμένα παρά πολλά ατελή.
12) Το θάρρος είναι ένα είδος λύτρωσης.
13) Θάρρος είναι να γνωρίζεις τι να μην φοβάσαι.
14) Η πονηριά δεν είναι τίποτα άλλο από μια φθηνή απομίμηση της σοφίας.
15) Ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους.
16) Η δικτατορία προκύπτει φυσικά από τη δημοκρατία, και η πιο σκληρή μορφή τυραννίας και δουλείας από την πιο ακραία ελευθερία.
17) Η υπερβολή προκαλεί γενικά αντίδραση, και δημιουργεί μια αλλαγή στην αντίθετη κατεύθυνση, εάν είναι στις εποχές, ή στα άτομα, ή στις κυβερνήσεις.
18) Οι καλές πράξεις δίνουν δύναμη στους εαυτούς μας και εμπνέουν άλλους να κάνουν καλές πράξεις.
19) Σχεδόν κανένας άνθρωπος δεν είναι ικανός να κάνει δυο επαγγέλματα ή δυο τέχνες σωστά.
20) Ήταν σοφός άνθρωπος όποιος ανακάλυψε την μπίρα.
21) Αυτός που διαπράττει μια αδικία είναι πάντα πιο δυστυχής από αυτόν που την υφίσταται.
22) Αυτός που δεν είναι καλός υπηρέτης δεν θα είναι και καλός κύριος.
23) Αυτός που κλέβει λίγα κλέβει με την ίδια επιθυμία με αυτόν που κλέβει πολλά, αλλά με μικρότερη δύναμη.
24) Η τιμιότητα είναι για το μεγαλύτερο μέρος λιγότερο κερδοφόρα από την ατιμία.
25) Πώς μπορείτε να αποδείξετε εάν αυτήν τη στιγμή κοιμόμαστε, και όλες οι σκέψεις μας είναι ένα όνειρο ή εάν είμαστε ξύπνιοι, και μιλάμε ο ένας στον άλλο;
26) Η ανθρώπινη συμπεριφορά ρέει από τρεις κύριες πηγές: την επιθυμία, το συναίσθημα, και τη γνώση.
27) Σας προτρέπω να συμμετέχετε κι εσείς στη μεγάλη μάχη, η οποία είναι η μάχη της ζωής, και είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη γήινη μάχη.
28) Δεν γνώρισα σχεδόν κανένα μαθηματικό που να είναι ικανός να χρησιμοποιήσει τη λογική.
29) Άγνοια, η ρίζα και ο μίσχος όλου του κακού.
30) Η αδικία επικρίνεται επειδή οι επικριτές φοβούνται μήπως υποφέρουν, και όχι από οποιοδήποτε φόβο μήπως έχουν διαπράξει αδικία.
31) Δικαιοσύνη σημαίνει ο καθένας να νοιάζεται για τις δουλειές του και να μην αναμιγνύεται στις δουλειές των άλλων.
32) Η γνώση γίνεται κακή εάν ο στόχος δεν είναι ενάρετος.
33) Άνθρωπος - μια ύπαρξη που ψάχνει το νόημα.
34) Η γνώση είναι αληθινή άποψη.
35) Η γνώση χωρίς δικαιοσύνη πρέπει να λέγεται πονηριά και όχι σοφία.
36) Αφήστε τους γονείς να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους όχι πλούτη, αλλά το πνεύμα του σεβασμού.
37) Η ζωή πρέπει να παρθεί ως παιχνίδι.
38) Ο έρωτας είναι μια σοβαρή σωματική ασθένεια.
39) Η μουσική είναι ένας ηθικός νόμος. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στο μυαλό, πτήση στη φαντασία, και τη γοητεία και τη ευθυμία στη ζωή και σε όλα.
40) Ανάγκη... η μητέρα της εφεύρεσης.
41) Κανένα κακό δεν μπορεί να συμβεί σε έναν καλό άνθρωπο, είτε στη ζωή είτε μετά θάνατον.
42) Κανένας νόμος ή διάταξη δεν είναι ισχυρότερος από την κατανόηση.
43) Τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο παράλογο από την πρακτική που επικρατεί στη χώρα μας, άνδρες και γυναίκες να μην ακολουθούν τις ίδιες αναζητήσεις με όλες τους τις δυνάμεις και με ένα μυαλό, γιατί έτσι το κράτος αντί να είναι ολόκληρο είναι μισό.
44) Τίποτα στις υποθέσεις των ανθρώπων δεν αξίζει πολύ άγχος.
45) Μια από τις τιμωρίες, όταν αρνείσαι να συμμετέχεις στην πολιτική, είναι να κυβερνάσαι από κατώτερούς σου.
46) Η γνώμη είναι το ενδιάμεσο ανάμεσα στη γνώση και την άγνοια.
47) Ο στόχος μας στην κατασκευή του κράτους είναι η μέγιστη ευτυχία του συνόλου, και όχι αυτό οποιασδήποτε ομάδας.
48) Οι άνθρωποι είναι όπως το χώμα. Μπορούν είτε να σε θρέψουν και να σε βοηθήσουν να αναπτυχθείς είτε μπορούν να σταματήσουν την ανάπτυξή σου και να σε κάνουν να μαραθείς και να πεθάνεις.
49) Η φιλοσοφία ξεκινά με την έκπληξη.
50) Η φιλοσοφία είναι η υψηλότερη μουσική.
51) Η ποίηση είναι πιο κοντά στη ζωτικής σημασίας αλήθεια από ότι η ιστορία.
52) Οι ποιητές εκφράζουν τα μεγάλα και σοφά πράγματα τα οποία οι ίδιοι δεν κατανοούν.
53) Η επιστήμη δεν είναι τίποτα παραπάνω από αντίληψη.
54) Η αρχή είναι το πιο σημαντικό κομμάτι του έργου.
55) Η κοινωνία η οποία δεν έχει ούτε φτώχια ούτε πλούτο θα έχει πάντα τις πιο ευγενείς αρχές.
56) Η κατάρα μου και του έθνους μου είναι ότι πάντα σκεφτόμαστε ότι τα πράγματα μπορεί να καλυτερεύσουν από μια άμεση δράση κάποιου είδους, οποιουδήποτε είδους παρά κανενός είδους.
57) Τα μάτια της ψυχής των πληθών είναι ανίκανα να αντέξουν το όραμα του θείου.
58) Το καλό είναι το όμορφο.
59) Ο άνθρωπος που κάνει όλα όσα οδηγούν στην ευτυχία να εξαρτώνται από τον ίδιο, και όχι από άλλους, έχει υιοθετήσει το καλύτερο σχέδιο για να ζήσει ευτυχισμένα. Αυτός ο άνθρωπος έχει μετριοπάθεια, ανδρικό χαρακτήρα και σοφία.
60) Οι πιο ενάρετοι είναι αυτοί που ικανοποιούνται με το να είναι ενάρετοι χωρίς να επιδιώκουν να φαίνονται έτσι.
61) Οι κυβερνήτες του κράτους είναι τα μόνα πρόσωπα που οφείλουν να έχουν το προνόμιο να πουν ψέματα, είτε στο σπίτι είτε στο εξωτερικό, ίσως να τους επιτρέπεται να πουν ψέματα για το καλό του κράτους.
62) Οι σοφότεροι έχουν την περισσότερη εξουσία.
63) Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ατόμων: οι εραστές της φρόνησης, οι εραστές της τιμής και οι εραστές του κέρδους.
64) Δεν υπάρχει κανένα κακό στο να επαναλάβεις μια καλή πράξη.
65) Δεν υπάρχει κανένα τέτοιο πράγμα όπως ο όρκος των εραστών.
66) Πρέπει πάντα να παραμένει κάτι που είναι ανταγωνιστικό στο καλό.
67) Δεν θα υπάρξει τέλος στα προβλήματα του κράτους, ή της ίδιας της ανθρωπότητας, μέχρι οι φιλόσοφοι να γίνουν βασιλιάδες σε αυτόν τον κόσμο, ή μέχρι αυτοί που τώρα αποκαλούνται βασιλιάδες ή κυβερνήτες πραγματικά και αληθινά να γίνουν φιλόσοφοι, και η πολιτική δύναμη και η φιλοσοφία να έρθουν στα ίδια χέρια.
68) Δίνουν, σίγουρα, πολύ παράξενα ονόματα στις ασθένειες.
69) Σκέψη: η ομιλία της ψυχής με τον εαυτό της.
70) Αυτή, και καμία άλλη, είναι η ρίζα από όπου ανθεί η τυραννία, όταν πρωτοεμφανίζεται είναι προστάτης.
71) Αυτή η πόλη είναι αυτό που είναι γιατί οι πολίτες της είναι αυτό που είναι.
72) Αυτοί που σκοπεύουν να γίνουν σπουδαίοι δεν πρέπει να αγαπάνε ούτε τους εαυτούς τους ούτε ό,τι τους ανήκει, αλλά μόνο ό,τι είναι δίκαιο, ανεξάρτητα αν έγινε από αυτούς ή από κάποιον άλλο.
73) Το να προτιμηθεί το κακό έναντι του καλού δεν είναι στη φύση του ανθρώπου, και όταν ένας άνθρωπος είναι αναγκασμένος να επιλέξει ανάμεσα σε δύο κακά, κανένας δεν θα επιλέξει το μεγαλύτερο όταν μπορεί να έχει το μικρότερο.
74) Η αλήθεια είναι η αρχή όλων των καλών στους θεούς, και όλων των καλών στους ανθρώπους.
75) Η αρετή είναι σχετική με τις ενέργειες και τις ηλικίες του καθενός μας σε όλα αυτά που κάνουμε.
76) Είμαστε διπλάσια οπλισμένοι αν πολεμάμε με πίστη.
77) Μπορούμε εύκολα να συγχωρήσουμε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η πραγματική τραγωδία της ζωής είναι όταν οι άνθρωποι φοβούνται το φως.
78) Οφείλουμε να εκτιμήσουμε ως μεγάλης σημασίας το ότι οι ιστορίες, τις οποίες ακούνε πρώτες τα παιδιά, πρέπει να υιοθετούν με τον πιο τέλειο τρόπο την προώθηση της αρετής.
79) Οφείλουμε να πετάξουμε μακριά από τη Γη, στον ουρανό όσο πιο γρήγορα μπορούμε, και το να πετάξουμε μακριά είναι να γίνουμε όπως οι θεοί, όσο αυτό είναι δυνατό, και να γίνουμε σαν αυτούς είναι να γίνουμε άγιοι, δίκαιοι και σοφοί.
80) Όταν μιλούν άσχημα για σένα, ζήσε έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να τους πιστέψει.
81) Όταν υπάρχει φόρος εισοδήματος, ο δίκαιος άνθρωπος θα πληρώσει περισσότερο και ο άδικος λιγότερο για το ίδιο ποσό εισοδήματος.
82) Η σοφία από μόνη της είναι η επιστήμη άλλων επιστημών.
83) Οι σοφοί μιλούν επειδή έχουν κάτι να πουν, οι ανόητοι επειδή πρέπει να πουν κάτι.
84) Μπορείς να ανακαλύψεις περισσότερα για έναν άνθρωπο μέσα σε μια ώρα παιχνιδιού από ότι μέσα σε ένα χρόνο συζήτησης.
85) Η υπερβολική ελευθερία δε μοιάζει με τίποτα άλλο παρά με υπερβολική δουλεία, αφού αλλάζει και τον πολίτη και την κοινωνία.
86) Οι δούλοι και ο τύραννος ποτέ δεν θα γίνουν φίλοι.
87) Να μάχεστε για την ελευθερία.
88) Η επιστήμη είναι δημιουργός της ευτυχίας του ανθρώπου.
89) Όλοι οι άνθρωποι εκ φύσεως επιθυμούν τη γνώση.
90) Όλους η μόρφωση τους εξημερώνει.
91) Να μορφώνουμε λοιπόν τους ανθρώπους και να τους κάνουμε θεϊκούς.
92) Οι νόμοι είναι ψυχή της πόλης, η πολιτεία καταλύεται, εάν δεν υπάρχουν νόμοι.
93) Η μεγάλη πείρα και η πολυμάθεια με κακή αγωγή προκαλούν πολύ μεγαλύτερη ζημία.
94) Όλα τα κακά έχουν ριζώσει στην αμάθεια, κι από κει παίρνουν τη δύναμή τους, για να φουντώσουν.
95) Ο άνθρωπος, όταν τελειωθεί, γίνεται το άριστο εκ των πλασμάτων, αν όμως απομακρυνθεί από το νόμο και τη δικαιοσύνη, γίνεται το χειρότερο από όλα.
96) Να φροντίζεις περισσότερο για το δίκαιο από οτιδήποτε άλλο.
97) Ο άνθρωπος μόνον αυτό πρέπει να εξετάζει, αν δηλαδή ενεργεί δίκαια ή άδικα και αν οι πράξεις του είναι καλές ή κακές.
98) Εάν είμαστε πρόθυμοι να θυσιαστούμε για το δίκαιο, θα ευδοκιμήσουμε.
99) Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου.
100) Το βλάκα μπορείς να τον καταλάβεις από δυο ενδείξεις: μιλάει για πράματα που είναι γι\' αυτόν άχρηστα και εκφράζει γνώμη για κάτι που κανένας δεν τον ρωτάει.
101) Δεν υπάρχει πιο ακριβής ένδειξη κακής οργάνωσης της πολιτείας, από την αφθονία γιατρών και νομικών.
102) Φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού.
“Deorum lingua est lingua Graecorum”
(Η γλώσσα των θεών είναι η Ελληνική γλώσσα)
“Totum Graecorum est”
(Όλα είναι Ελληνικά) *['Ολα προέρχονται από τους Έλληνες]
“Nihil Graeciae humanum, nihil sanctum”
(Τίποτα δεν είναι πιο ανθρώπινο, πιο ιερό από την Ελλάδα)
Marcus Tullius Cicero (106 b.c. – 43 b.c.) [Λατίνος Κλασικός]
“‘Though Greece was conquered, she defeated the conqueror
and imported the arts in the uncivilized Latium””
(Παρ’ ότι η Ελλάς κατακτήθηκε, αυτή νίκησε τον κατακτητή
και εισήγαγε τις τέχνες στο απολίτιστο Λάτιο)
Quintus Horatius Flaccus (65 b.c. – 8 b.c.) [Ρωμαίος λυρικός ποιητής]
“What the mind and the heart is for a human being, Greece is for humanity”
(Ότι το μυαλό και η καρδιά είναι για το ανθρώπινο σώμα, είναι η Ελλάς για την ανθρωπότητα)
Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832) [Γερμανός συγγραφεύς]
“Damned Greek, you found everything; philosophy, geometry,
physics, astronomy… you left nothing for us”
(Καταραμένε Έλληνα ανακάλυψες τα πάντα, φιλοσοφία, γεωμετρία,
φυσική, αστρονομία… δεν άφησες τίποτα για εμάς)
Johann Christoph Friedrich von Schiller (1759-1805)
[Γερμανός ποιητής, φιλόσοφος και Ιστορικός]
“Greece was the real cradle of liberty in which the earliest
republics were rocked. We are the pupils of the great men,
in all the principles of science, of morals, and of good government”.
(Η Ελλάς υπήρξε το αληθινό λύκνο της ελευθερίας στο οποίο σφυριλατήθηκαν
οι πρώτες πολιτείες. Εμείς είμαστε οι μαθητές [αυτών] των μεγάλων ανδρών,
σε όλες τις αρχές της επιστήμης, της ηθικής και της καλής διακυβέρνησης)
William Cullen Bryant (1794-1878) [Αμερικανός ρομαντικός ποιητής]
"If in the library of your house you do not have the works of the ancient
Greek writers, then you live in a house with no light”.
(Εαν στη βιβλιοθήκη του στπιτιού σου δεν έχεις τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων,
τότε ζεις σε ενα σπίτι χωρίς φως)
George Bernard Shaw (1794-1878) [Ιρλανδός θεατρικός συγγραφεύς]
“If it is true that the violin is the most perfect of musical instruments,
then Greek is the violin of human thought”
(Εαν αληθεύει πως το βιολί είναι το τελειότερο των μουσικών οργάνων,
τότε Ελληνικό είναι το “βιολί” της ανθρώπινης σκέψης)
Helen Adams Keller (1880-1968) [Αμερικανίδα συγγραφευς, "ακτιβίστρια" και λέκτωρ]
“The only way for us to become great, or even inimitable if possible, is to imitate the Greeks”
(Ο μόνος τρόπος για εμάς να γίνουμε σπουδαίοι ή ακόμη και απαράμιλλοι, αν αυτό είναι δυνατό, είναι να μιμηθούμε τους Έλληνες)
Johann Joachim Winckelmann (1717-1768) [Γερμανός ιστορικός και αρχαιολόγος]
“We have to admit that the whole Islam, except the religion, was Greek.
Betrayal against the Greeks by the Islamic nations, equals betrayal against their own nature”
(Πρέπει να παραδεχτούμε πως όλο το Ισλαμ, εκτός της θρησκείας, ήταν Ελληνικό. Προδοσία
ενάντια των Ελλήνων από τα Ισλαμικά έθνη, ισούται με προδοσία ενάντια στην ίδια τους τη φύση)
Ibn Khaldun (1332-1406) [Άραβας ιστορικός, λόγιος, θεολόγος και πολιτικός]
“Except the blind forces of nature, nothing moves in this world which is not Greek in its origin”
(Εκτός των τυφλών δυνάμεων της φύσεως, τίποτα δεν κινείται σε αυτόν τον κόσμο
που να μην είναι Ελληνικό στις καταβολές του)
Sir Henry James Sumner Maine (1822-1888) [Συγκριτικός νομολόγος και ιστορικός]
“In the Greeks alone we find the idea of that which we would like to be and produce… from the Greeks we take something more than earthly – almost godlike”.
(Στους Έλληνες και μόνο βρίσκουμε την ιδέα αυτού που θα θέλαμε να είμαστε και να παράγουμε… από τους Έλληνες παίρνουμε κάτι περισσότερο από γήινο – σχεδόν θεϊκό)
Wilhelm Von Humboldt (1767-1835) [Διπλωμάτης, φιλόσοφος και λόγιος]
“It is great to descent from Greece, the land that gave the light to the world”
(Είναι σπουδαίο να κατάγεσαι από την Ελλάδα, τη χώρα που έδωσε το φως στον κόσμο)
Victor Hugo (1802-1855) [Γάλλος ποιητής]
“We are children of the Greeks”
(Είμαστε παιδιά των Ελλήνων.)
Frederich II Βασιλιάς της Πρωσσίας (1712-1786)
Έτσι ήταν το άγαλμα της Αθηνάς. Τι έγινε το αριστούργημα του Φειδία που κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε τον χρυσό
Στολισμένο με έναν τόνο χρυσού, το χρυσελεφάντινο άγαλμα είχε ύψος 13 μέτρα και αποτελούσε ένα από τα πιο θαυμαστά γλυπτά του αρχαίου κόσμου. Τι συνέβη με τη δίκη εναντίον του Φειδία με την κατηγορία της κατάχρησης χρυσού
Από τη mixanitouxronou.gr: To άγαλμα της Αθηνάς Βαρβακείου, που βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, είναι το πιο πιστό αντίγραφο του χρυσελεφάντινου αγάλματος της θεάς Αθηνάς. Δεν έχει το μέγεθος ούτε την λάμψη, που είχε το γιγαντιαίο άγαλμα του Φειδία, αλλά δημιουργήθηκε στα πρότυπα της Αθηνάς Παρθένου, που κοσμούσε το εσωτερικό του Παρθενώνα κατά την αρχαιότητα. Έτσι οι σημερινοί επισκέπτες μπορούν να φανταστούν την μεγαλοπρέπεια και την κομψότητα που είχε το αυθεντικό έργο του Φειδία.
Το αντίγραφο του χρυσελεφάντινου αγάλματος ανακαλύφτηκε το 1880 στο Βαρβάκειο Λύκειο γι’αυτό ονομάζεται Αθηνά του Βαρβακείου. Έχει ύψος 1,05 και χρονολογείται τον 2ο αιώνα π.Χ.
Ο Παρθενώνας χτίστηκε προς τιμήν της προστάτιδας της πόλης, θεάς Αθηνάς και σχεδιάστηκε ώστε να χωράει το χρυσελεφάντινο άγαλμα στο εσωτερικό του. Ήταν τοποθετημένο σε ένα βάθρο στο σηκό του ναού και ο πυρήνας του αγάλματος ήταν κατασκευασμένος από ξύλο. Ο Φειδίας χρησιμοποίησε για τα γυμνά μέρη του σώματος ελεφαντόδοντο και για το ένδυμα και τα μαλλιά χρυσό βάρους 1.140 κιλών.
Η θεά Αθηνά παρουσιαζόταν πάνοπλη να κοιτά προς την Ανατολή και να κρατά στο δεξί της χέρι τη θεά νίκη και στο αριστερό την ασπίδα και το δόρυ της. Είχε 13 μέτρα ύψος και ήταν εφάμιλλο της δόξας και της δύναμης της Αθήνας του Περικλή. Η Αθηνά Παρθένος, όπως τα περισσότερα έργα του Φειδία, ήταν ένα αριστούργημα. Φορούσε αττικό κράνος που ήταν διακοσμημένο με μυθικά ζώα, δωρικό πέπλο και μέσα στην ασπίδα της υπήρχε το ιερό της φίδι. Σε όλο το δημιούργημα, όπως και στον ναό του Παρθενώνα, υπήρχαν αναπαραστάσεις κενταυρομαχίας, γιγαντομαχίας και αμαζονομαχίας. Οι Αθηναίοι είχαν την ευκαιρία να το θαυμάσουν μόνο στις γιορτές της πόλης. Πιθανόν καταστράφηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. από μια πυρκαγιά που ξέσπασε στο εσωτερικό του ναού.
Η καταδίκη του Φειδία
Την περίοδο του 438-433 π.Χ οι πολιτικοί αντίπαλοι του Περικλή κατηγόρησαν τον Φειδία ότι υπεξαίρεσε μέρος του χρυσού από το άγαλμα. Τόσο ο Περικλής, όσο και ο Φειδίας έβλεπαν τις πολιτικές αντιπαραθέσεις της εποχής τους και είχαν προβλέψει πως θα αντιδρούσαν αν τους κατηγορούσαν για κατάχρηση και σκάνδαλα γύρω από τις δαπάνες του έργου. Κατέγραψαν εγκαίρως σε μια μαρμάρινη στήλη που ήταν τοποθετημένη στην Ακρόπολη τα δημόσια έξοδα για την κατασκευή του αγάλματος. Μάλιστα ανέφεραν και το ακριβές βάρος του χρυσού που χρησιμοποιήθηκε. Όταν ο Φειδίας βρέθηκε κατηγορούμενος από τους πολιτικούς αντιπάλους του Περικλή, ζήτησε από το δικαστήριο να αφαιρεθεί όλο το χρυσάφι που στόλιζε το άγαλμα και να ζυγιστεί ξανά. Ο Φειδίας είχε φροντίσει τα διάφορα μέρη της ογκώδους κατασκευής να μπορούν να αποκολληθούν και σε περίπτωση που η πόλη χρειαζόταν χρυσό να μπορούσε να χρησιμοποιηθούν από το άγαλμα. Παράλληλα να μπορεί να ζυγιστεί και να αποδειχθεί ότι δεν υπήρξε κατάχρηση.
Όταν το δικαστήριο το ζύγισε αποδείχθηκε η αθωότητα του Φειδία. Ωστόσο, δεν κατάφερε να γλιτώσει από τους αντιπάλους του. Επόμενη κατηγορία εναντίον του ήταν η προσβολή των θεών. Στο εσωτερικό της ασπίδας που κρατούσε η θεά Αθηνά, είχε σχεδιάσει δύο μορφές που έμοιαζαν με τον ίδιο και τον Περικλή. Η τοποθέτηση των προσώπων τους στο πλευρό των θεών θεωρήθηκε ύβρις και καταδικάστηκε. Ο Φειδίας τότε εγκατέλειψε θυμωμένος την Αθήνα και κατέφυγε στην Ολυμπία όπου δημιούργησε το έτερο κορυφαίο δημιούργημα του, το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία. Ήταν μια ηχηρή απάντηση στους συκοφάντες του, που έβαλαν πάνω απ΄όλα το πολιτικό συμφέρον τους.
Χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία στην Ολυμπία
Ο Φειδίας όταν εγκαταστάθηκε στην Ολυμπία φιλοτέχνησε ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Δυστυχώς ούτε αυτό σώζεται. Το άγαλμα απεικόνιζε τον Δία, τον αρχηγό των Ολύμπιων θεών είχε 13 μέτρα ύψος και ήταν τοποθετημένο στο βάθος του ναού του Δία στην Ολυμπία. Αποτελούνταν επίσης από χρυσό, ελεφαντόδοντο και πολύτιμους λίθους. Ο Δίας παρουσιαζόταν καθιστός στο θρόνο του, είχε ένα στεφάνι από κλαδί ελιάς στο κεφάλι και κρατούσε στο δεξί του χέρι τη θεά Νίκη και στο αριστερό το σκήπτρο του. Το εργαστήριο που ο Φειδίας κατασκεύασε το άγαλμα ανακαλύφτηκε στα μέσα του 20ου αιώνα. Βρισκόταν απέναντι από το ναό του Δία και είχε ίδιες διαστάσεις με το σηκό του ναού. Το άγαλμα παρέμεινε στην Ολυμπία για οχτώ αιώνες. Η επικρατέστερη εκδοχή για την καταστροφή του είναι ότι τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και κάηκε, όπως το άγαλμα της θεάς Αθηνάς μετά από μια μεγάλη πυρκαγιά.
«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.
Οι “Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος…
Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.
Οι “Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.
Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε.
Οι “Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γιʼ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Ομήρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού.
Χωρίς τους “Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.
Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Από τους “Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό…».
------------------------------------------------------- -----
NY Times 1975
"... For thousands of years older civilizations, such as the Persians, the Assyrians, the Babylonians, saw man as a hateful being dragging in front of deities and dynasties.
The Greeks, however, took the man and set him at his feet. They taught him to be proud ...
The world is full of miracles, Sophocles said, but nothing is more wonderful than man.
The Greeks convinced the man, as Pericles put it, that he was rightfully the owner and the master of himself and created laws to safeguard his personal freedoms.
Ancient Greeks encouraged man's curiosity about himself and about the world that surrounded him, proclaiming with Socrates that a life without research is not worthwhile living.
"The Greeks believed in perfection in all things, so they bequeathed to us the beauty that comes from the Parthenon and the Greek statues, the tragedies of Aeschylus, Euripides and Sophocles, the poetry of Hesiod and Homer, to the painted vases of a simple household.
Without the Greeks we may never have understood what self-government is.
But, far more than our language, our laws, our logic, our models of truth and beauty, we owe them a deep sense of human dignity.
From the Greeks we have learned to aspire without limitations, to be, as Aristotle said, immortal to where we are possible ... ".
Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας
Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας (γνωστή ως Πυραμίδα του Χέοπα) είναι το μοναδικό σωζόμενο από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και είναι η πιο διάσημη πυραμίδα του κόσμου. Βρίσκεται στην Αίγυπτο. Φτιάχτηκε το 2580 π.Χ., καλύπτει επιφάνεια 54.000 τ.μ. και απαρτίζεται από 2.500.000 τέλεια κομμένες πέτρες, με την κάθε μία να ζυγίζει 21/2 τόνους. Κάποιες πέτρες ζυγίζουν πολύ περισσότερο. Η κορυφή της ορθώνεται σε ύψος 146,60 μέτρα. Κατά την κατασκευή της, οι πέτρες μεταφέρονταν πάνω σε ξύλινα έλκηθρα από δούλους. Η κατασκευή ολοκληρώθηκε με μεγάλη ακρίβεια, ενώ μέχρι και σήμερα οι ειδικοί προβληματίζονται για το πώς μπόρεσαν οι αρχαίοι συνάδελφοί τους να λύσουν τα τόσα προβλήματα μηχανικής και στατικής, με την πυραμίδα να είναι τέλεια ακριβής και ευθυγραμμισμένη.
Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας
Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας δημιουργήθηκαν πριν από περίπου 2500 χρόνια από τον Βασιλιά της δυναστείας των Βαβυλωνίων, Ναβουχοδονόσορα τον Β'Α. Ο Ναβουχοδονόσορας είχε διατάξει την κατασκευή ενός κρεμαστού κήπου για να ικανοποιήσει τη νεαρή του σύζυγο, Αμυίτις, που ερχόταν από την ορεινή Περσία και νοσταλγούσε τα πράσινα βουνά της πατρίδας της. Για να καταφέρουν να φτιάξουν τους κήπους, οι εργάτες έφτιαξαν έναν τεχνητό λόφο ύψους 106,70 μέτρων στις όχθες του Ποταμού Ευφράτη. Στο λόφο σχηματίστηκε μία σειρά από πλατφόρμες με δέντρα, γρασίδι και λουλούδια. Το νερό από τον ποταμό έφτανε στην κορυφή του λόφου με αντλίες και έπεφτε ξανά προς τα κάτω μέσα από κανάλια και μικρούς καταρράκτες. Σήμερα, διασώζεται ένα πολύ μικρό κομμάτι της Βαβυλωνίας.
Το άγαλμα του Δία
Το άγαλμα του Δία δέσποζε στο Ναό του Ολυμπίου Διός, στην Ελλάδα. Ήταν ένα αριστούργημα του μεγάλου Έλληνα γλύπτη Φειδία. Το έργο ολοκληρώθηκε γύρω στο 456 π.Χ., και έφτανε σε ύψος τα 12,20 μέτρα, αγγίζοντας σχεδόν το ταβάνι του Ναού. Η τεχνική του Φειδία βασιζόταν ουσιαστικά σε ξύλο. Το σώμα του αγάλματος ήταν ξύλινο και το ξύλο ήταν ντυμένο με στρώματα χρυσού και πλάκες ελεφαντοστού. Τα μάτια ήταν από πολύτιμους λίθους, ο μανδύας από χρυσό, ενώ το δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι του από πράσινο σμάλτο. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για την τύχη του αγάλματος. Μία από αυτές είναι πως το μετέφερε ο Θεοδόσιος, το 390 μ.Χ., στην Κωνσταντινούπολη, όπου καταστράφηκε από φωτιά το 416 μ.Χ. Σήμερα, όσοι επισκέπτονται την Ολυμπία βλέπουν μόνο τη βάση πάνω στην οποία ήταν τοποθετημένο το άγαλμα. Το εργαστήριο του Φειδία λέγεται πως βρέθηκε κοντά στον Ναό, ενώ βρέθηκαν κάποια εργαλεία του, ακόμα και κάποια εκμαγεία, με τα οποία έφτιαχνε τις χρυσές πλάκες.
Ο Ναός της Αρτέμιδος
Η Άρτεμις ήταν η θεά των βουνών και των δασών, του κυνηγιού, και προστάτιδα των μικρών παιδιών και ζώων. Λατρευόταν σε πολλά μέρη, αλλά ο κύριος τόπος λατρείας της ήταν η Έφεσος. Ο Ναός χτίστηκε το 440 π.Χ. και ήταν φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο, εμπλουτισμένο με χρυσό και ασήμι, ενώ ήταν διακοσμημένος με πολύτιμούς λίθους. Ο Ρωμαίος ιστορικός Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23-79 μ.Χ.) είχε γράψει πως ο ναός ήταν γεμάτος με γλυπτά, τα περισσότερα από τα οποία είχε φιλοτεχνήσει ο Πραξιτέλης, ο μεγάλος Έλληνας γλύπτης της εποχής.
Το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού
Το Μαυσωλείο βρισκόταν στη Μικρά Ασία, στη σημερινή Τουρκία. Ο τάφος από κατάλευκο μάρμαρο χτίστηκε για τον Βασιλιά Μαύσωλο, Πέρση σατράπη της Καρίας. Η λέξη μαυσωλείο χρησιμοποιείται από τότε για να δηλώσει έναν μεγάλο και μνημειώδη τάφο. Το ύψος του έφτανε τα 42,70 μέτρα και βρισκόταν πάνω σε έναν λόφο. Έβλεπε το μικρό λιμάνι της Αλικαρνασσού, και ήταν ορατό από τα πλοία που έμπαιναν στο λιμάνι. Ο ορθογώνιος περίβολός του περιφραζόταν από έναν τοίχο. Στην είσοδό του, υπήρχαν λιοντάρια σκαλισμένα πάνω σε μάρμαρο. Στον δεύτερο τοίχο, που περιστοίχιζε την πλατφόρμα, υπήρχαν μεγαλειώδη γλυπτά. Σε κάθε γωνία του Μαυσωλείου υπήρχαν αγάλματα περήφανων πολεμιστών, πάνω στα άλογά τους, ενώ ένα άγαλμα αλόγων που τραβούσαν ένα άρμα, διακοσμούσε την κορυφή του κτιρίου. Πάνω στο άρμα βρίσκονταν οι φιγούρες του Μαύσωλου και της συζύγου της Αρτεμισίας. Σήμερα, διασώζεται μόνο ένα μικρό κομμάτι του υπέροχου Μαυσωλείου.
Ο Κολοσσός της Ρόδου
Ο Κολοσσός της Ρόδου ήταν ένα άγαλμα του θεού Ήλιου, που βρισκόταν τοποθετημένο στην είσοδο του λιμανιού της Ρόδου, στο Αιγαίο Πέλαγος. Είχε ύψος περίπου 33 μέτρα και βρισκόταν πάνω σε ένα μαρμάρινο βάθρο. Φιλοτεχνήθηκε από τον Έλληνα γλύπτη Χάρη από τη Λίνδο το 208 π.Χ. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο θεός Ήλιος έσωσε τη Ρόδο από μία επίμονη πολιορκία. Ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον προστάτη τους, οι Ρόδιοι ανήγειραν τον Κολοσσό, που ήταν 20 φορές μεγαλύτερος από τον κανονικό άνθρωπο. Επρόκειτο για ενσάρκωση του παντεπόπτη και ζωοδότη ήλιου, με την μπρούτζινη επιδερμίδα του να αντανακλά το φώς του ήλιου και φαίνεται πως ο Χάρης είχε καταφέρει να δημιουργήσει έναν «δεύτερο Ήλιο, που αντίκριζε τον πρώτο.» Ο Κολοσσός δέσποζε στο λιμάνι της Ρόδου για μόνο 56 χρόνια, αφού κατέρρευσε εξαιτίας ενός σεισμού το 224 π.Χ., που τσάκισε τα γόνατά του. Το 654 μ.Χ., 900 χρόνια μετά την κατάρρευση του Κολοσσού, οι Σαρακηνοί λεηλάτησαν τη Ρόδο και πούλησαν τον τεμαχισμένο Κολοσσό ως μέταλλο.
Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας
Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας εθεωρείτο ως ένα οικοδόμημα πολύ μπροστά για την εποχή του. Κατασκευάστηκε πάνω στο νησί Φάρος, κοντά στην Αλεξάνδρεια, από τον μηχανικό και αρχιτέκτονα Σώστρατο τον Κνίδιο. Η κατασκευή είχε ύψος 140 μέτρα και ήταν δομημένη σε τέσσερα επίπεδα. Στην κορυφή, υπήρχε ένα μεγάλο μπαλκόνι. Ακριβώς από πάνω, υπήρχε μία πλατφόρμα με έναν καθρέφτη, που αντανακλούσε το φως του ήλιου την ημέρα, ενώ το βράδυ έκαιγε μία φλόγα για να προειδοποιεί τα διερχόμενα πλοία. Μέσα στο κτίσμα υπήρχαν 300 δωμάτια. Άλογα μετέφεραν βαγόνια με καύσιμο από μία κεντρική σκάλα που οδηγούσε στο σημείο που καιγόταν η φλόγα, μέρα-νύχτα. Ο Φάρος καταστράφηκε τον 14ο αιώνα μ.Χ. από έναν σεισμό.
Το 279 π.Χ. πολυάνθρωπη στρατιά Γαλατών (200 χιλιάδες) με αρχηγό τον Βρέννο Β' πραγματοποίησε εισβολή στη Μακεδονία και προχώρησε στη Θεσσαλία, λεηλατώντας και καταστρέφοντας τα πάντα. Μπροστά στον κίνδυνο συμμαχούν, τότε, οι ελεύθερες πόλεις της κεντρικής Ελλάδος (Αιτωλία, Βοιωτία, Λοκρίδα, Φωκίδα, Μέγαρα και Αθήνα) και αναθέτουν την αρχηγία του ελληνικού στρατού (30 χιλιάδες περίπου) στον Αθηναίο στρατηγό Κάλλιππο τον Μοιροκλέους. Οι Γαλάτες, έχοντας ως πρώτο στόχο το Μαντείο των Δελφών όπου υπήρχαν θησαυροί, κατέβηκαν από τη Θεσσαλία στη Φθιώτιδα και, αφού πέρασαν το Σπερχειό, λεηλάτησαν την Ηράκλεια και επιτέθηκαν στους 'Ελληνες που είχαν πάρει θέσεις στο στενό των Θερμοπυλών. Στη σύγκρουση οι Έλληνες, αν και ήταν πολύ λιγότεροι, αντιστάθηκαν
με γενναιότητα και ανάγκασαν τους Γαλάτες να υποχωρήσουν.
Ο Βρέννος, τότε, για να εξασθενήσει την παράταξη των Ελλήνων, έστειλε, για αντιπερισπασμό, 40 χιλιάδες Γαλάτες εναντίον της Αιτωλίας με την ελπίδα ότι, έτσι, θα αναγκαζόνταν οι Αιτωλοί να φύγουν από τις Θερμοπύλες για να υπερασπίσουν τη χώρα τους. Το τμήμα αυτό των Γαλατών, με αρχηγούς τον Ορεστόριο και τον Κόμβουτιν, πέρασε το Σπερχειό προς τα πίσω, και μέσω της Θεσσαλίας εισέβαλε στην Ευρυτανία που αποτελούσε μέρος της Αιτωλίας. Οι βάρβαροι βρήκαν τη χώρα των Αιτωλών ανυπεράσπιστη και διέπραξαν φοβερά ανοσιουργήματα. Έσφαξαν γέροντες και νήπια, απ' τα οποία έπιναν το αίμα και έτρωγαν τις σάρκες, τις δε γυναίκες μεταχειρίστηκαν με φοβερούς εξευτελισμούς, βιάζοντάς τες μέχρι θανάτου. Την καταστροφική μανία των Γαλατών δέχθηκε προπαντός το Κάλλιο, που φέρεται ως πρωτεύουσα της Αιτωλίας και εντοπίζεται στο χώρο του σημερινού Κλαυσείου. Όταν οι Γαλάτες ολοκλήρωσαν την καταστροφή και έκαψαν το Κάλλιο, επέστρεφαν από τον ίδιο δρόμο για να συναντήσουν το κύριο σώμα του βαρβαρικού στρατού στις Θερμοπύλες.
Αλλα ο ίδιος δρόμος τους έφερε πάλι στον φυσικό αυχένα (τα Κοκκάλια), από τον οποίο είχαν εισβάλει στην Αιτωλία. Εκεί όμως βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις οκτώ πλέον χιλιάδες Αιτωλούς που κατέφθασαν από τις Θερμοπύλες με τους στρατηγούς των Πολύαρχον, Πολύφρονα και Λαοκράτη. Αλλά και οι Καλλιείς όπως και οι άλλοι Ευρυτάνες κατεδίωκαν τους επιδρομείς, ζητώντας εκδίκηση για όσα έπραξαν σε βάρος τους. Ο Παυσανίας λέγει, ότι στην καταδιωκτική εκστρατεία πήραν μέρος εθελοντικά και γυναίκες, γιατί μισούσαν τους Γαλάτες περισσότερο από τους άνδρες. Η σύγκρουση υπήρξε σφοδρότατη και συνεχίστηκε για μέρες.
Όπως φαίνεται, οι Γαλάτες είχαν κυκλωθεί και οι περισσότεροι εξοντώθηκαν από τους Αιτωλούς. Λείψανα από την φονικότατη εκείνη μάχη υπάρχουν και σήμερα. Απειράριθμα θρυμματισμένα κόκαλα βρίσκονται σκορπισμένα στο έδαφος, απ' τα οποία η τοποθεσία ονομάζεται "ΚΟΚΚΑΛΙΑ". Παλαιότερα, που στην περιοχή καλλιεργούσαν σίκαλη από το γειτονικό χωριό Κρίκελλο, το υνί έφερνε στην επιφάνεια και τεμάχια από διάφορα εξαρτήματα και όπλα.
[γαλατικός πέλεκυς που βρέθηκε στο σημείο της μάχης]
Όσοι από τους Γαλάτες κατόρθωσαν να σωθούν, έτρεξαν να περάσουν το Σπερχειό, για να ενωθούν με το κύριο σώμα του βαρβαρικού στρατού στις Θερμοπύλες. Εκεί όμως τους περίμεναν οι Θεσσαλοί και οι Μαλιείς που τόσους πολλούς εσκότωσαν από αυτούς, ώστε δεν σώθηκε κανένας να φθάσει στην πατρίδα του (Παυσανίας). Αλλά και οι άλλοι Γαλάτες, ο κύριος όγκος, αν και διέσπασαν την άμυνα των Ελλήνων στις Θερμοπύλες με κυκλωτικό ελιγμό μέσω της Οίτης, και βάδισαν εναντίον των Δελφών, δεν είχαν καλύτερη τύχη, γιατί νικήθηκαν. Ο ίδιος ο Βρέννος, αφού τραυματίστηκε, αυτοκτόνησε, πίνοντας άφθονο δυνατό κρασί (άκρατον οίνον).
Οι υπόλοιποι Γαλάτες επιστρέφοντας μέσω Θεσσαλίας προς τη Μακεδονία και Θράκη, αποδεκατίστηκαν υπό λοιμού, ψύχους και μαχαίρας. (Παπαρρηγόπουλος)Ανάλογη με τον κίνδυνο, που διέτρεξε η Ελλάδα από την επιδρομή εκείνη των Γαλατών, υπήρξε η αναγνώριση και η τιμή προς τους Αιτωλούς από τους άλλους Έλληνες, γιατί αυτοί, οι Αιτωλοί, κυριολεκτικά συντρίψανε τους Γαλάτες στα ΚΟΚΚΑΛΙΑ και διέσωσαν την ελευθερία της Ελλάδος, όπως άλλοτε οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα.Οι Αιτωλοί, τέλος, φιλοτέχνησαν ηρωϊκή μορφή οπλισμένης γυναίκας, που καθόταν επάνω σε γαλατικές ασπίδες και συμβόλιζε την Αιτωλία.
Το μνημείο αυτό της νίκης στα ΚΟΚΚΑΛΙΑ, ανέθεσαν οι Αιτωλοί στο ιερό των Δελφών.
[φωτ.: από τα εγκαίνια του μνημείου στα Κοκκάλια Κρικέλλου το 1989]
Την 8η Ιουλίου 1989 σε μια σεμνή άλλα και επιβλητική γιορτή που οργάνωσε ο Σύλλογος των εν Αθήναις και απανταχού Κρικελλιωτών Ευρυτανίας και όλων των χωριών του τ. Δήμου Ευρυτάνων (νυν Δομνίστας) και με την παρουσία της Εκκλησίας, των αρχόντων της Πολιτείας, της Αστυνομίας, πολλών ευρυτανικών Συλλόγων και Σωματείων, καθώς και πλήθος λαού απ? όλα τα μέρη, έγιναν τα αποκαλυπτήρια αυτού του Μνημείου από τον αείμνηστο ?πια- πρόεδρο της Κοινότητας Κρικέλλου Κων. Πανάρα. Όλοι εντυπωσιασθήκαν και θαύμασαν το μεγαλόπρεπο Μνημείο και διάβασαν και ξαναδιάβασαν το επί της στήλης επίγραμμα:
279π.Χ. προμαχούντων των Ευρυτάνων-Αιτωλών
συνετρίβησαν οι Γαλάτες κατά κράτος!
[Το μνημείο στα Κοκκάλια Κρικέλλου]
Ιανουάριος 1, 1814 ? 12:00 AM Ιανουάριος 1, 1821 - Η Φιλική Εταιρεία
Η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε επτά χρόνια πριν από την έναρξη της Μεγάλης Επανάστασης του 1821, με σκοπό να συντονίσει τις προσπάθειες των υπόδουλων Ελλήνων για την απελευθέρωσή τους. Η οργάνωση ιδρύθηκε μυστικά στην Οδησσό της Ρωσίας, το 1814, από τρεις άσημους εμπόρους, τον Εμμανουήλ Ξάνθο, το Νικόλαο Σκουφά και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ.
----------------------------------------------
Ιανουάριος 2, 1821 - 12:00 AM Ιανουάριος 9, 1821 - Η εξέγερση στη Μολδοβλαχία
Τον Φεβρουάριο του 1821 ο υπασπιστής του Ρώσου τσάρου, Αλέξανδρος Υψηλάντης, ηγήθηκε της εξέγερσης εναντίον των Τούρκων στη Μολδοβλαχία. Ωστόσο, μετά από επτά μήνες, η εξέγερση καταπνίγηκε από τον οθωμανικό στρατό.
----------------------------------------------
Μάρτιος 3, 1821 - Η επανάσταση στην Πελοπόννησο
Τον Μάρτιο του 1821 ξεκίνησε η επανάσταση στην Πελοπόννησο. Η αριθμητική υπεροχή των Ελλήνων στην περιοχή και η ύπαρξη πολλών στελεχών της Φιλικής Εταιρείας ήταν δύο από τους βασικούς λόγους που βοήθησαν τους επαναστατημένους Έλληνες να σημειώσουν τις πρώτες τους επιτυχίες.
----------------------------------------------
Απρίλιος 23, 1821 - Η επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα
Η επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1821. Από τις συγκρούσεις με τον οθωμανικό στρατό ξεχωρίζουν η μάχη στην Αλαμάνα, όπου βρήκε φρικτό θάνατο ο Αθανάσιος Διάκος και η μάχη στο χάνι της Γραβιάς, στην οποία διακρίθηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος
----------------------------------------------
Σεπτέμβριος 23, 1821 - Η άλωση της Τριπολιτσάς
Οι Έλληνες επαναστάτες στην Πελοπόννησο με επικεφαλής τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη αποφάσισαν να πολιορκήσουν την Τριπολιτσά, που ήταν η στρατιωτική έδρα των Τούρκων στην περιοχή. Η άλωση της, τον Σεπτέμβριο του 1821, τόνωσε το ηθικό των Ελλήνων.
----------------------------------------------
Ιανουάριος 1, 1822 - Η Α' Εθνοσυνέλευση
Α΄ Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου ή Πρώτη Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου (20 Δεκεμβρίου 1821 - 16 Ιανουαρίου 1822) ήταν η πρώτη συνέλευση νομοθετικού σώματος του νέου Ελληνικού κράτους. Συνήθως αναφέρεται και ως Α' Συνέλευση Επιδαύρου ή ως Α' Εθνοσυνέλευση.
----------------------------------------------
Απρίλιος 22, 1822 - Η επανάσταση στα νησιά του Αιγαίου
Τον Απρίλιο του 1822 η Χίος καταστράφηκε ολοκληρωτικά από Τούρκους στρατιώτες και οι περισσότεροι από τους κατοίκους της σφαγιάσθηκαν. Ήταν ένα γεγονός που συγκλόνισε τους χριστιανικούς λαούς της Ευρώπης.
----------------------------------------------
Ιούνιος 20, 1822 - Οι αγώνες του Κανάρη
Κωνσταντίνος Κανάρης
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Κωνσταντίνος Κανάρης (Ψαρά 1793 ή 1797 ? Αθήνα 2 Σεπτεμβρίου 1877) ήταν σπουδαία μορφή του ναυτικού αγώνα κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και μετέπειτα ναύαρχος και πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας σε ένα διάστημα 33,5 ετών (1844, 1848-49, 1864, 1864-65 και 1877) και για 2 χρόνια και 3 μήνες συνολικά.
----------------------------------------------
Ιούλιος 26, 1822 - Η εκστρατεία του Δράμαλη - Δερβενάκια
Οι αρχικές επιτυχίες των Ελλήνων επαναστατών θορύβησαν την Υψηλή Πύλη. Την άνοιξη του 1822 στάλθηκε στη Στερεά Ελλάδα, επικεφαλής πολυάριθμης στρατιωτικής δύναμης, ο Δράμαλης με σκοπό να καταστείλει την Επανάσταση. Παγιδεύτηκε όμως και γνώρισε βαριά ήττα στα Δερβενάκια, στις 26 Ιουλίου του 1822.
----------------------------------------------
Μάρτιος 23, 1823 - Η Β' Εθνοσυνέλευση
Β΄ Εθνοσυνέλευση Άστρους
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους ή Δεύτερη Εθνική Συνέλευση του Άστρους (10 Απριλίου 1823 - 30 Απριλίου 1823) ήταν η δεύτερη συνέλευση κατά τα χρόνια της Ελληνικής επανάστασης.
----------------------------------------------
Μάιος 20, 1825 - Ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο - ο Παπαφλέσσας
Τον χειμώνα του 1824-1825 ο Ιμπραήμ Πασάς αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο. Η Επανάσταση περνούσε δύσκολες στιγμές. Τότε ο Παπαφλέσσας με τους άνδρες του οχυρώθηκαν στο Μανιάκι. Στην άνιση μάχη που ακολούθησε, ο Παπαφλέσσας έχασε τη ζωή του.
----------------------------------------------
Απρίλιος 10, 1826 - Η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου - ο Διονύσιος Σολωμός
Τον Απρίλιο του 1825 ξεκίνησε η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου αρχικά από τον Κιουταχή και στη συνέχεια από τον Ιμπραήμ Πασά. Παρά την ηρωική αντίσταση των Μεσολογγιτών, η πόλη κυριεύθηκε τον Απρίλιο του 1826. Π έξοδος του Μεσολογγίου στάθηκε μια από τις κορυφαίες στιγμές της ελληνικής Επανάστασης, προκαλώντας βαθιά συγκίνηση σ' ολόκληρο τον κόσμο.
----------------------------------------------
Ιανουάριος 1, 1827 - Η Γ' Εθνοσυνέλευση
Γ΄ Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Γ' Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας ή Συνέλευση της Τροιζήνας ή Γ' Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας, έγινε από τις 19 Μαρτίου μέχρι τις 5 Μαΐου 1827 .
----------------------------------------------
Απρίλιος 23, 1827 - Οι αγώνες του Καραϊσκάκη
Η πτώση του Μεσολογγίου άνοιξε το δρόμο για την πολιορκία της Ακρόπολης από τον Κιουταχή. Αντιμέτωπος του βρέθηκε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο οποίος το φθινόπωρο του 1826 πέτυχε σημαντικές νίκες. Ο θάνατος του όμως, τον Απρίλιο του 1827, οδήγησε στην παράδοση της Ακρόπολης στους Οθωμανούς Τούρκους.
----------------------------------------------
Οκτώβριος 1, 1827 - Η παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων και η Ναυμαχία του Ναυαρίνου
Στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, τον Οκτώβριο του 1827, αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά πολεμικά πλοία ήρθαν αντιμέτωπα με το στόλο των Τούρκων και των Αιγυπτίων. Η νίκη των ναυτικών συμμαχικών δυνάμεων συνέβαλε αποφασιστικά στην απελευθέρωση της Ελλάδας.
----------------------------------------------
Φεβρουάριος 1, 1830 - Το τέλος της Επανάστασης και η ελληνική ανεξαρτησία
Μετά τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, οι διπλωματικές ενέργειες για την τύχη της ελληνικής Επανάστασης αυξήθηκαν. Τελικά, τον Φεβρουάριο του 1830 υπογράφηκε στο Λονδίνο Πρωτόκολλο, με το οποίο η Ελλάδα αποκτούσε την ανεξαρτησία της.
----------------------------------------------
Σεπτέμβριος 27, 1831 - Ο Ιωάννης Καποδίστριας και το έργο του
Ο Ιωάννης Καποδίστριας καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κέρκυρας. Διετέλεσε υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας μέχρι το 1822, οπότε απομακρύνθηκε από τη θέση του και εγκαταστάθηκε στην Ελβετία. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1827, η Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας τον εξέλεξε Κυβερνήτη της Ελλάδας.
Μακεδονία ξακουστή
του Αλεξάνδρου η χώρα
που έδιωξες τους τύρρανους
κι ελεύθερ’ είσαι τώρα.
Είσαι και θα `σαι ελληνική
Ελλήνων το καμάρι
κι εμείς θα σ’ αντικρίζουμε
περήφανα και πάλι.
Οι Μακεδόνες δεν μπορούν
να ζούνε σκλαβωμένοι
όλα και αν τα χάσανε
η λευτεριά τους μένει.
Μακεδονόπουλα μικρά
χορέψτε και χαρείτε
προτού κι εσείς στα βάσανα
του κόσμου τούτου μπείτε
----------------------------------
Εθνικός Ύμνος Ελλάδος - Μακεδονία Ξακουστή
(Για να μην ξεχνιόμαστε)
Με αφορμή τον Εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου ,σας αφιερώνουμε το παρακάτω σημείωμα :
H Ελλάς είναι η μοναδική χώρα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους στρατούς τεσσάρων χωρών ταυτόχρονα, Αλβανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, και Βουλγαρίας.
Ημέρες Αντίστασης
Ελλάς: 219
Νορβηγία 61
Γαλλία 43 [Η υπερδύναμη της εποχής]
Πολωνία 30
Βέλγιο 18
Ολλανδία 4
Γιουγκοσλαβία 3
Δανία 0 μέρες.[ Οι Δανοί παραδώθηκαν σε έναν μοτοσικλετιστή του Χίτλερ ο οποίος μετέφερε στον Δανό βασιλιά αίτηση του Χίτλερ για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων, ο Δανός βασιλιάς σε ένδειξη υποταγής παρέδωσε το στέμμα του στον μοτοσικλετιστή για να το πάει στο Βερολίνο και στον Χίτλερ.......]
Τσεχοσλοβακία 0
Λουξεμβούργο 0
Ανθρώπινες Απώλειες
Οι νεκροί Ελληνες στρατιώτες ανήλθαν κατά την διάρκεια των 219 ημερών στους 13.676.
Κατά την διάρκεια της τετραπλής κατοχής που ακολούθησε τα κατοχικά στρατεύματα εκτέλεσαν :
Αλβανοί: 1165 (Πάργα , Μαργαρίτιο, Παραμυθία)
Ιταλοί: 8000
Boύλγαροι: 25000
Γερμανοί: 50000
Συνολικες απώλειες σε ποσοστό επί του πληθυσμού (εκτελέσεις, κακουχίες, μάχες)
Ελλάς 10% (750.000)
Σοβ. Ενωση 2,8%
Ολλανδία 2,2%
Γαλλία 2%
Πολωνία 1,8%
Γιουγκοσλαβία 1,7%
Βέλγιο 1,5%
Δηλώσεις Πρωταγωνιστών
Πηγή:Ανθολόγιον Πατριδογνωσίας, Μενελάου Παγουλάτου
Κάρολος ντέ Γκώλ, Charles de Gault 1890-1970
Πρόεδρος τής Γαλλικής Δημοκρατίας 1958-1969, αρχηγός τής Γαλλικής Αντίστασης κατά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Αδυνατώ νά δώσω τό δέον εύρος τής ευγνωμοσύνης πού αισθάνομαι γιά τήν ηρωική αντίσταση τού Λαού καί τών ηγετών τής Ελλάδος.
(Από ομιλία του στό Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά τήν λήξη τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου.)
Μωρίς Σουμάν, Maurice Schumann 1911-1992
Υπουργός των εξωτερικων τής Γαλλίας 1969-1973, Μέλος τής Γαλλικής Ακαδημίας 1974
Η Ελλάδα είναι τό σύμβολο της μαρτυρικής υποδουλωμένης, ματωμένης, αλλά ζωντανής Ευρώπης.Ποτέ μιά ήττα δέν υπήρξε τόσο τιμητική γιά κείνους πού τήν υπέστησαν
(Από μήνυμά του πού απηύθηνε από τό BBC τού Λονδίνου στούς υποδουλωμένους λαούς τής Ευρώπης στίς 28 Απριλίου 1941, ημέρα πού ό Χίτλερ κατέλαβε τήν Αθήνα ύστερα από πόλεμο 6 μηνών κατά τού Μουσολίνι καί έξι εβδομάδων κάτα τού Χίτλερ.)
Στάλιν, Joseph Vissarionovich Tzougasvili Stalin 1879-1953
Αρχηγός τής Σοβιετικής Ενώσεως από τό 1924 έως 1953
Λυπάμαι διότι γηράσκω καί δέν θά ζήσω επί μακρόν διά νά ευγνωμονώ τόν Ελληνικόν Λαόν, τού οποίου ή αντίστασις έκρινε τόν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον.
(Από ομιλία του πού μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας τήν 31 Ιανουαρίου 1943 μετά τήν νίκη τού Στάλιγκραντ καί τήν συνθηκολόγηση τού στρατάρχου Paulus.)
Μόσχα, Ραδιοφωνικός Σταθμός
Επολεμήσατε άοπλοι καί ενικήσατε, μικροί εναντίον μεγάλων.Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, διοτι εκερδίσαμε χρόνο γιά να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι καί ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε.
(Οταν ο Χίτλερ επετέθη κατά τής Ε.Σ.Σ.Δ.)
Γεώργης Ζουκώφ, Georgy Constantinovich Joucov 1896-1974
Στρατάρχης τού Σοβιετικού Στρατού
Εάν ό Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στίς πόρτες τής Μόσχας, νά συγκρατήσει καί νά ανατρέψει τόν Γερμανικό χείμαρρο, τό οφείλει στόν Ελληνικό Λαό, πού καθυστέρησε τίς Γερμανικές μεραρχίες όλον τόν καιρό πού θά μπορούσαν νά μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία τής Κρήτης υπήρξε τό κορύφωμα τής Ελληνικής προσφοράς.
(Απόσπασμα από τά απομνημονεύματά του γιά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.)
Μπενίτο Μουσολίνι, Benito Mousolini 1833-1945
Πρωθυπουργός τής Ιταλίας 1922-1945
Ο πόλεμος μέ τήν Ελλάδα απέδειξεν ότι τίποτε δέν είναι ακλόνητον είς τά στρατιωτικά πράγματα καί ότι πάντοτε μάς περιμένουν εκπλήξεις.
(Από λόγο πού εκφώνησε στίς 10/5/1941.)
Αδόλφος Χίτλερ, Hitler 1889-1945
Αρχηγός τού Γερμανικού κράτους 1889-1945
Χάριν τής ιστορικής αληθείας οφείλω νά διαπιστώσω ότι μόνον οί Ελληνες, εξ' όλων τών αντιπάλων οί οποίοι μέ αντιμετώπισαν, επολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καί υψίστην περιφρόνησιν πρός τόν θάνατον..
(Από λόγο πού εκφώνησε στίς 4 Μαίου 1941 στό Ράιχσταγκ.)
Σέρ Αντονυ Ηντεν, Sir Robert Antony Eden 1897-1977
Υπουργός Πολέμου καί Εξωτερικών της Βρεταννίας 1940-1945, Πρωθυπουργός της Βρεταννίας 1955-1957
Ασχέτως πρός ότι θα πούν οι ιστορικοί τού μέλλοντος, εκείνο τό οποίον μπορούμε να πούμε εμείς τώρα, είναι ότι η Ελλάς έδωσε αλησμόνητο μάθημα στόν Μουσολίνι, ότι αυτή υπήρξε η αφορμή τής επανάστασης στήν Γιουγκοσλαβία, ότι αυτή εκράτησε τούς Γερμανούς στό ηπειρωτικό έδαφος καί στήν Κρήτη για έξι εβδομάδες, ότι αυτή ανέτρεψε τήν χρονολογική σειρά όλων τών σχεδίων τού Γερμανικού Επιτελείου καί έτσι έφερε γενική μεταβολή στήν όλη πορεία τού πολέμου καί ενικήσαμε.
(Από λόγο του στό Βρετανικό κοινοβούλιο στίς 24/09/1942.)
Τσώρτσιλ, Winston Churchil 1874-1965
Πρωθυπουργός τής Μεγάλης Βρετανίας κατά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δέν αποδίδει τό ελάχιστο εκείνων τών πράξεων αυτοθυσίας τών Ελλήνων, πού ήταν καθοριστικός παράγων τής νικηφόρου εκβάσεως τού κοινού αγώνα τών εθνών, κατά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, διά τήν ανθρώπινη ελευθερία καί αξιοπρέπειαν.
Εάν δέν υπήρχε η ανδρεία τών Ελλήνων καί ή γενναιοψυχία τους, ή έκβαση τού Β' Παγκόσμιο Πολέμου θά ήταν ακαθόριστη.
(Από ομιλία του στό Αγγλικό κοινοβούλιο στίς 24 Απριλίου 1941.)
Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οί Ελληνες πολεμούν σάν ήρωες. Τώρα θά λέμε: Οί ήρωες πολεμούν σάν Έλληνες.
(Από λόγο πού εκφώνησε από τό BBC τίς πρώτες ημέρες τού Ελληνοιταλικού πολέμου.)
Μαχόμενοι οί Έλληνες εναντίον τού κοινού εχθρού θά μοιρασθούν μαζί μας τά αγαθά τής ειρήνης.
(Από λόγο πού εξεφώνησε στίς 28 Οκτωβρίου 1940, όταν επετέθη ή Ιταλία κατά τής Ελλάδας.)
Σέρ Χάρολδ Αλεξάντερ, Sir Harold Leofric George Alexander 1891-1969
Βρετανός Στρατάρχης κατά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Δέν θά ήταν υπερβολή νά πούμε ότι ή Ελλάς ανέτρεψε τό σύνολο τών σχεδίων τής Γερμανίας εξαναγκάσασα αυτήν νά αναβάλει γιά έξι εβδομάδες τήν επίθεση κατά τής Ρωσίας. Διερωτώμεθα ποιά θά ήταν ή θέση τής Σοβιετικής Ενώσεως χωρίς τήν Ελλάδα.
(Από ομιλία του στό Βρετανικό κοινοβούλιο στίς 28 Οκτωβρίου 1941.)
Γεώργιος ΣΤ' (1898-1952)
Βασιλεύς τής Μεγάλης Βρετανίας 1936-1952
Ο μεγαλοπρεπής αγών τής Ελλάδος, υπήρξε ή πρώτη μεγάλη καμπή τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
(Από λόγο του στο κοινοβούλιον τόν Μάιον 1945.)
Φραγκλίνος Ρούσβελτ, Roosvelt 1882-1945
Πρόεδρος τών Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής 1932-1945
Εις τήν Ελλάδα παρασχέθη τήν 28ην Οκτωβρίου 1940 χρόνος τριών ωρών διά ν'αποφασίσει πόλεμον ή ειρήνην, αλλά καί τριών ημερών ή τριών εβδομάδων ή και τριών ετών προθεσμία νά παρείχετο, ή απάντησις θά ήτο ή ίδια."
"Οί Έλληνες εδίδαξαν δία μέσου τών αιώνων τήν αξιοπρέπειαν. Οταν όλος ό κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ό Ελληνικός λαός ετόλμησε νά αμφισβητήσει τό αήττητον τού γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας τό υπερήφανον πνεύμα τής ελευθερίας.
(Από ραδιοφωνικό λόγο πού εξεφώνησε στίς 10/6/1943.)
Ο ηρωικός αγών τού ελληνικού λαού.κατά τής επιθέσεως τής Γερμανίας, αφού τόσον παταγωδώς ενίκησε τούς Ιταλούς στήν απόπειρά τους νά εισβάλλουν στό ελληνικό έδαφος, γέμισε μέ ενθουσιασμό τίς καρδιές τού αμερικανικού λαού καί εκίνησε τήν συμπάθειά του. Πρό ενός καί πλέον αιώνος, κατά τόν πόλεμον τής ελληνικής ανεξαρτησίας, τό εθνος μας.εξέφρασε τήν φλογερή του συμπάθεια γιά τούς Ελληνες καί ευχότανε γιά τήν ελληνική νίκη.
(Δήλωσή τουστό Υπατο Συμβούλιο τής Αχέπα στίς 25/04/1941, πού μεταδώθηκε ραδιοφωνικά από τόν Λευκό Οίκο.)
Παρατηρήσεις: 10 Απριλίου 1941, μετά τήν Συνθηκολόγησι μέ τήν Γερμανία παραδίδονται τά οχυρά Παλιουριώτες καί Ρούπελ. Οί Γερμανοί εκφράζουν τόν θαυμασμό τους στούς Ελληνες στρατιώτες, δηλώνουν ότι αποτελεί τιμή καί υπερηφάνεια τό ότι είχαν σάν αντίπαλο έναν τέτοιο στρατό καί ζητούν από τόν Ελληνα διοικητή νά επιθεωρήση τόν Γερμανικό στρατό ώς ένδειξι τιμής καί αναγνωρίσεως! Η Γερμανική Σημαία υψώνεται μόνο μετά τήν πλήρη αποχώρηση τού Ελληνικού Στρατού.
Ενας Γερμανός αξιωματικός τής αεροπορίας εδήλωσε στόν διοικητή τής ομάδος μεραρχιών Ανατολικής Μακεδονίας αντιστράτηγον Δέδεν ότι ό Ελληνικός Στρατός ήταν ό πρώτος στρατός στόν οποίον τά στούκας δέν προκάλεσαν πανικό. "Οι στρατιώται σας είπε, 'αντί νά φεύγουν αλλόφρονες, όπως έκαναν είς τήν Γαλλία καί τήν Πολωνία, μας επυροβόλουν από τας θέσεις των.'
Πηγή:ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, τεύχος Απριλίου 2003."
ΑΙΣΧΥΛΟΣ: ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟΙ ΕΜΕΙΣ, (ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ) ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ, ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ
Όταν η αμερικανίδα ερευνήτρια Henrietta Mertz στο βιβλίο της “ The wine dark sea” αποδείκνυε πως οι Έλληνες τόσο οι Αργοναύτες όσο και ο Οδυσσέας αναζητώντας οι μεν πρώτοι την γη της Κολχίδος, ο δε δεύτερος την επιστροφή στην πατρίδα του, έφτασαν στην Αμερική γινόμενοι έτσι οι πρώτοι εξερευνητές της νέας γης, φυσικά και δεν φανταζόταν πόσο αψήφιστα θα λάμβαναν κάτι τέτοιο όχι μονάχα οι συνάδελφοί της ερευνητές και αρχαιολόγοι αλλά και κυρίως οι ίδιοι οι αρμόδιοι του ελληνικού κράτους!!!
Παρ’ όλα αυτά αν και οι λόγοι της υποτίμησης μιας τέτοιας ανακάλυψης για τον καθένα που την επιχειρεί είναι καταφανές, ασχέτως αν δεν δικαιολογείται κάτι τέτοιο, παρ’ όλα αυτά λοιπόν η αξία ως γεγονός δεν παύει να υφίσταται για όσους θέλουν πραγματικά να συμβάλλουν στην κατεύθυνση της έρευνας και ανακάλυψης σημαντικών γεγονότων που προσδιορίζουν την πορεία της ανθρωπότητας.
Αδιάψευστοι μάρτυρες αυτών που η κ. Μέρτζ υποστήριξε υπήρξαν τα ευρήματα ανασκαφών στην Αμερική.
Όχι ότι οι «γνωστοί κύκλοι» που δεν ήθελαν να γνωστοποιηθούν αυτές οι ανακαλύψεις θα έμεναν με σταυρωμένα χέρια!!! Εξ’ ου και η απόκρυψη ή καταστροφή εκείνων των ευρημάτων.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν μπορούν, όσο και να το θέλουν να το αποκρύψουν! Και είναι αυτά τα τοπωνύμια περιοχών και πόλεων της Νοτίου Αμερικής τα οποία από τα πανάρχαια χρόνια υφίστανται να αποδεικνύουν το πέρασμα των Ελλήνων από μία γη που η σύγχρονη ιστορία μας υποστηρίζει την ανακάλυψή της μόλις τον 15ο αι. μ. Χ.!!!
Ας δούμε μερικά από αυτά:
Ephira, στα σύνορα της βρετανικής Γουινέας και Σουρινάμ. Το όνομά της είναι από την Εφύρα το αρχαίο όνομα της Κορίνθου, πόλη στην οποία γεννήθηκε ο πρόγονος του Γλαύκου και την οποία προφέρει όταν δίνει το γενεαλογικό του δένδρο στον Διομήδη.
Fedra, 30 μίλια από το Paramaribo στο Σουρινάμ. Φαίδρα λεγόταν η κόρη του Μίνωα η οποία ήταν δεύτερη σύζυγος του Θησέα .
Thetis, κόλπος στο άκρο του ακρωτηρίου Χορν. Θέτις λεγόταν η μητέρα του Αχιλλέα, σύζυγος του Πηλέα ενός από τους αργοναύτες.
Laris, μικρό χωριό ανατολικά του Cusco. Η Λάρισα κόρη βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας έδωσε το όνομά της σε μία πόλη. Στην πόλη αυτή γεννήθηκε ο Πολύφημος, γιος του Ειλάτου, μέλος της Αργούς.
Armonia, 51ος , 24ος παράλληλος. Αρμονία λεγόταν η σύζυγος του Κάδμου. Στον γάμο της η Ήρα της δώρισε ένα περιδέραιο και ένα πέπλο, τα οποία στην συνέχεια προκάλεσαν μεγάλες τραγωδίες στις γενιές που τα κληρονόμησαν. Να σημειώσουμε πως η ιστορία αυτή αναφέρεται σε μύθους των Ίνκας!!!
Solimoes, όνομα του άνω Αμαζονίου μεταξύ της Tabatinga και Coari. Αναφορές για τους Σολύμους συναντάμε σε πολλά έργα αρχαίων συγγραφέων.
Ο Όμηρος, ο Πίνδαρος, ο Στράβων, ο Ηρόδοτος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος είναι κάποιοι από αυτούς. Όταν ο Γλαύκος έδωσε το γενεαλογικό του δένδρο στον Διομήδη έκανε λόγο για τον βασιλιά Λύκο και για τους άθλους που επέβαλε στον Βελερεφόντη. Ένας από αυτούς τους άθλους ήταν ο Βελλερεφόντης να πολεμήσει τους Σολύμους που ήταν μία φιλοπόλεμη φυλή που ζούσε στα σύνορα της Λυκίας. Όταν κατάφερε και επέτυχε αυτόν τον άθλο ο επόμενος ήταν οι Αμαζόνες.
Υπάρχει θεωρία που αποδεικνύει ότι η αρχαία Λυκία ήταν στην περιοχή της Νοτίου Αμερικής και περιελάμβανε την Βενεζουέλα, Βρετανική και Γαλλική Γουιάνα και το Σουρινάμ. Βάσει αυτής της θεωρίας , και εφ’ όσον είναι σωστός ο προσδιορισμός, η χώρα των Σολύμων θα ήταν η χώρα νότια της Βενεζουέλας και της Κολομβιανής πολιτείας της Vechada, Guainia και της Βραζιλιανής πολιτείας Amazonas, η δε χώρα των Αμαζόνων αμέσως ανατολικά κατά μήκος του ποταμού Thermodon ή Αμαζονίου, μέχρι του Ατλαντικού.
Η ελληνική λέξη λοιπόν “Solum” μεταβλήθηκε στο πορτογαλικό “Solimoes” προφερόμενη “Solimoi-sh” για την πόλη που βρισκόταν στο ίδιο ακριβώς μέρος. Ο Αμαζόνιος ο οποίος ονομάζεται έτσι όταν ξεκινά από το Iquitos, όταν φθάνει στα βραζιλιανά σύνορα στην Tabatinga ή κοντά στην Ataleia de Norte, αλλάζει όνομα σε Solomoes και στους βραζιλιάνους ο ποταμός είναι γνωστός από την Tabatinga έως το Coari, περίπου 64o W, 4o S: ( Βόρειο και Νότιο πλάτος) οπότε πάλι αλλάζει στο αρχικό Αμαζόνιος.
Η Henrietta Mertz γράφει: « Το 1940, όταν βρισκόμουν πάνω σ’ ένα μικρό πολεμικό πλοίο στον Αμαζόνιο, ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, ένας αξιωματικός του πλοίου παρατήρησε: « Τώρα βρισκόμαστε επί του Solimoes». Εξήγησε ότι παλιά ζούσε εκεί ένας λαός γνωστός στους Πορτογάλους ως Solimoes και ότι η φυλή αυτή ήταν πολύ παλιά και ανέκαθεν κατείχε αυτό τον χώρο κατά μήκος των δύο όχθων του ποταμού αλλά μόνο μέχρι το Coari. Στον κατάλογο των φυλών που κάποτε κατοίκησαν την λεκάνη του Άνω Αμαζονίου o Clements Markham περιέλαβε τους Solimoes ως « μία φυλή του Αμαζονίου που κάποτε ήταν πολύ ισχυρή, από την οποία οι Πορτογάλοι έδωσαν το όνομα στον ποταμό». Το 1788 ο Ribeiro ανέφερε ότι τα κύρια υπολείμματα της φυλής αυτής βρίσκονται στο στόμιο του Coari. Η Πορτογαλική απόδοση Solimoes συναντιέται και σήμερα στους χάρτες της περιοχής αυτής του Αμαζονίου όπου κάποτε ζούσαν οι Σόλυμοι, λαός φιλοπόλεμος».
Amazons, η παλιά αυτή φιλοπόλεμη ομάδα γυναικών είναι αρκετά γνωστή. Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς τις τοποθετούν στο στόμιο του ποταμού Thermodon, όπως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος το αναφέρει στα Αργοναυτικά του. Η Ιππολύτη η βασίλισσα των Αμαζόνων παντρεύτηκε τον Θησέα και ο γιος τους Ιππόλυτος έδωσε το όνομά του στην πόλη που βρίσκεται 44o W, 18o S. Η νεώτερη αδερφή της βασίλισσας Ιππολύτης, η Πενθυσέλεια συνέβαλε ουσιαστικά με τις Αμαζόνες στον πόλεμο της Τροίας, όταν επικαλέστηκαν την βοήθειά τους οι Τρώες. Και ήταν αυτή που προκάλεσε τον Αχιλλέα και τον Αίαντα σε μονομαχία για να βρει τραγικό τέλος η ίδια αργότερα από τον μεγάλο ήρωα του Τρωικού πολέμου Αχιλλέα. Ο ποταμός μνημονεύει ακόμη μέχρι σήμερα εκείνες τις γενναίες γυναίκες και πολεμίστριες, τις Αμαζόνες. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος γράφει χαρακτηριστικά: « Δεν υπάρχει άλλος ποταμός σαν αυτόν…».
Filadelphia, 48ο W, 8ο S, αλλά και μία ακόμη πόλη με το ίδιο όνομα κοντά στα σύνορα της Βολιβίας και του Περού στον 68ο W, 12ο S που ονομάσθηκε από το όνομα του Αττάλου του Φιλάδελφου.
Στην Ελευσίνα υπήρχε ένας άλλος κακοποιός, ο ονομαζόμενος Κερκυών που η παράδοση τον θέλει γιό του Ηφαίστου ή του Ποσειδώνος. Ο Απολλόδωρος λέει ότι ήταν γιός του Βράγχου και της νύμφης Αγριόπης που είχε σκοτώσει ακόμη και την κόρη του Αλόπη. Αυτός αδικούσε τους περαστικούς με διάφορους τρόπους κι’ ένας εξ’ αυτών ήταν ότι τους ανάγκαζε να παλέψουν μαζί του και έτσι τους σκότωνε. Αυτόν ο Θησέας νίκησε με επιδεξιότητα, όπως αναφέρει ο Παυσανίας , δηλαδή σηκώνοντάς τον στον αέρα και χτυπώντας τον με δύναμη μετά κάτω στην γη, όπως μας επεξηγεί τον τρόπο ο Απολλόδωρος «Θησεύς δε αὐτόν μετέωρον ἀράμενος ἤρραξεν εἰς γῆν.» (Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, Επιτομή, κεφ.1, παράγραφος 3 ).
Μάλιστα ο Παυσανίας για την επιδεξιότητα που έδειξε στην πάλη με τον Κερκυόνα ο Θησεύς, σημειώνει ότι από εκείνον και μετά άρχισε να διδάσκεται η πάλη ως άθλημα, αφού έως τότε αυτό που κυρίως μετρούσε σ’ αυτήν ήταν το μέγεθος και η σωματική δύναμη. Ακόμη αναφέρει ότι και στις ημέρες του ακόμη το μέρος αυτό της πάλης Θησέα-Κερκυόνα, ονομαζόταν Παλαίστρα του Κερκυόνος και εκεί κοντά ήταν και ο τάφος της Αλόπης .
«…εἶναι δὲ ὁ Κερκυὼν λέγεται καὶ τὰ ἄλλα ἄδικος ἐς τοὺς ξένους καὶ παλαίειν οὐ βουλομένοις· καὶ ὁ τόπος οὗτος παλαίστρα καὶ ἐς ἐμὲ ἐκαλεῖτο Κερκυόνος, ὀλίγον τοῦ τάφου τῆς Ἀλόπης ἀπέχων. λέγεται δὲ ὁ Κερκυὼν τοὺς καταστάντας ἐς πάλην διαφθεῖραι πλὴν Θησέως, Θησεὺς δὲ κατεπάλαισεν αὐτὸν σοφίᾳ τὸ πλέον· παλαιστικὴν γὰρ τέχνην εὗρε Θησεὺς πρῶτος καὶ πάλης κατέστη ὕστερον ἀπ᾽ ἐκείνου διδασκαλία· πρότερον <δὲ> ἐχρῶντο μεγέθει μόνον καὶ ῥώμῃ πρὸς τὰς πάλας…» ( Παυσανίας Αττικά, κεφ. 39, παραγ. 3).
Στην Ελευσίνα και συγκεκριμένα στην θέση Ερινεός βρισκόταν ένας άλλος κακοποιός ο Πολυπήμων ή Προκρούστης. Σ’ αυτό το σημείο ο ποταμός Κηφισός ρέει πολύ ορμητικός και στην θέση Ερινεός που αναφέρει, λέει πως είναι το σημείο όπου ο Πλούτων ανέβηκε στην γη και άρπαξε την κόρη της Θεάς Δήμητρας, την Περσεφόνη .
Ο Απολλόδωρος αναφέρει τον Πολυπήμονα και με την επωνυμία Δαμάστης και όχι Προκρούστης όπως ο Παυσανίας. Επεξηγεί μάλιστα με ποιόν τρόπο αυτός ο κακοποιός-φονιάς σκότωνε τα θύματά του:
« οὗτος την οἴκησιν ἔχων παρ’ ὁδόν ἐστόρεσε δύο κλίνας, μίαν μέν μικράν, ἑτέραν δέ μεγάλην, καί τούς παριόντας ἐπί ξένια καλῶν τούς μέν βραχεῖς ἐπἰ τῆς μεγάλης κατακλίνων σφύρας ἔτυπτεν, ἵν’ ἐξισωθῶσι τῇ κλίνῃ , τούς δέ μεγάλους ἐπί τῆς μικρᾶς, καί τά ὑπερέχοντα τοῦ σώματος ἀπέπριζε…»( Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, Επιτομή, κεφ.1 , παράγραφος 4).
Δηλαδή, αυτός κατοικούσε κοντά στο πέρασμα για την Αθήνα και είχε σκαλίσει δύο κρεβάτια, ένα μικρό και ένα μεγάλο και καλούσε σε φιλοξενία όποιον περνούσε από εκεί. Ξάπλωνε λοιπόν τους μικρόσωμους στο μεγάλο κρεβάτι και τους χτυπούσε με σφυριά για να έρθουν ίσα-ίσα με το μέγεθος του κρεβατιού, ενώ τους μεγαλόσωμους τους έβαζε στο μικρό και έκοβε τα μέλη του σώματος που προεξείχαν. Και με τον θάνατον αυτού ο Θησέας καθάρισε την διαδρομή Τροιζήνας – Αθηνών από κάθε ληστή και κακοποιό! Έτσι επιτέλους ο Θησεύς φθάνει στην Αθήνα όπου βασιλεύει ο πατέρας του Αιγεύς!
Όταν ο Αλέξανδρος ο Μέγας πέθανε, ο θάνατός του είχε συγκλονίσει ολόκληρη την οικουμένη. Και για την πομπή και την είσοδο του περίφημου άρματός του στην Αλεξάνδρεια μιλούσε ολόκληρος ο σύγχρονος τότε κόσμος.
Ήταν το έτος 321 π.Χ., όταν σύσσωμος ο πληθυσμός της νεόκτιστης πρωτεύουσας της Αιγύπτου βρέθηκε μιαν αυγή επί ποδός, για να υποδεχτεί νεκρό τον ιδρυτή της τρανής πόλης.
Επί οχτώ χρόνια άκουγε τα βήματά του να αντηχούν στις επαρχίες της Ασίας. Οι πνοές των ανέμων συμπαρέσερναν διαρκώς τις νύχτες και τα κατορθώματα του Μακεδόνα ήρωα. Αντιλάλησε η ηχώ της πτώσης των Σούσων και της Βαβυλώνας. Φάνηκε κατακόκκινη η ανατολή από τις φλόγες της πυρπολούμενης Περσέπολης. Τα επιτεύγματά του τραγουδήθηκαν σε άγνωστες και εξωτικές χώρες των Ινδών και των Τατάρων.
Ιδού τώρα ένα άρμα πλησίαζε, ένα άρμα νεκρικό, μέσα στο οποίο είχαν χωρέσει τη σορό του γίγαντα της Ιστορίας. Ερχόταν να ταφεί στις οάσεις των ερήμων. Ο θνητός υιός του Δία θα θαβόταν στον ναό του πατρός του, Άμμωνος.
Απεικόνιση της νεκρικής πομπής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βασισμένη στις περιγραφές του Διόδωρου (19ος αιώνας)
Όταν ο κατακτητής του κόσμου, δύο χρόνια νωρίτερα, το 323 π.Χ., είχε αφήσει την έσχατη πνοή του στη Βαβυλώνα, 33 μόλις ετών, οι λαοί, που τους σεβάστηκε όλους, είχαν καταρρακωθεί. Όσοι είχαν γνωρίσει τον Αλέξανδρο, τον θρήνησαν. Οι Ρωμαίοι μόνο χαίρονταν, γιατί θα διατηρούσαν έτσι την ανεξαρτησία τους.
Η μητέρα του, η Ολυμπιάδα, κραύγασε: “Παιδί μου, σου προείπα ότι θα κυρίευες την οικουμένη. Αλλά, αλίμονο! Ήταν πολύ μικρός για σένα ο κόσμος και τον άφησες…”
Ολυμπιάδα (373 π.Χ. – 316 π.Χ.)
Ο Στρατηγός Φιλήμων ανέκραξε: “Βασιλείς της γης, μη θρηνείτε πια την τύχη σας. Κοιτάξτε τη τύχη του Τιτάνα!”
Η νεκρική πομπή σίμωνε και οι κάτοικοι της Αλεξάνδρειας έκλαιγαν. Πρώτος φάνηκε ο Πτολεμαίος, ο υιός του Λάγου, με τα στρατεύματά του. Τον είχε διορίσει ο Αλέξανδρος Σατράπη της Αιγύπτου.
Κατόπιν, ερχόταν ο Αριδαίος, ένας Μακεδόνας πρίγκηπας, ο οποίος βάδιζε επικεφαλής πλήθους αντιπροσώπων των άπειρων λαών του απέραντου κράτους, που θέλησαν να μετάσχουν της πομπής. Ήταν ένας από τους επτά σωματοφύλακες του Αλεξάνδρου και σ’ αυτόν είχε ανατεθεί η φροντίδα της κατασκευής του χρυσού άρματος.
Ήταν κάτι υπέρλαμπρο το άρμα αυτό, θαύμα λεπτής τέχνης της χρυσοχοΐας. Χρυσό ολόκληρο, με χρυσά ελάσματα και χρυσούς τροχούς. Μόνο το έλασμα, που άγγιζε τη γη, ήταν από σίδηρο. Πάνω στο πελώριο άρμα δέσποζε ένας μικρός ναΐσκος, ολόχρυσος επίσης. Κίονες κομψού ιωνικού ρυθμού στήριζαν τη στέγη του, που ήταν ημικυκλική, μήκους 6 μέτρων και πλάτους 4 μέτρων και καλυπτόταν από χρυσές φολίδες.
Μέσα στον ναό υπήρχε σαρκοφάγος, κατασκευασμένη από συμπαγή χρυσό. Αντί σκεπάσματος, είχε προσαρμοστεί στρώμα χρυσού επί του ταριχευμένου σώματος, τόσο καλλιτεχνικά, ώστε το κορμί του Μακεδόνα Στρατηλάτη εξείχε ως τέλειο ανάγλυφο με όλες τις λεπτομέρειες.
Πλάι στο κεφάλι του νεκρού, πάνω σε μια μεταξωτή χρυσοποίκιλτη σημαία της Φοινικίδος, η οποία καθ’ όλη την αλεξανδρινή εποποιία έδινε το σύνθημα κατά τις μάχες των εφόδων, ήταν τοποθετημένα ορθά τα όπλα του αποθανόντος.
Η σαρκοφάγος, που βρέθηκε στην Ισσό
Γύρω από τον ναΐσκο, τέσσερα ψηλά θαυμάσια χρυσά ανάγλυφα καταλάμβαναν όλο το πλάτος της κάθε πλευράς του. Στο πρώτο ανάγλυφο, ο Αλέξανδρος παριστάνετο πάνω σε λαμπρό άρμα. Μεγαλοπρεπής στεκόταν, κρατώντας σκήπτρο, ενώ έφιπποι Μακεδόνες ευπατρίδες και Πέρσες ευγενείς, οι Αργυράσπιδες, προπορεύονταν του άρματος του ήρωα.
Το δεύτερο ανάγλυφο απεικόνιζε παράταξη τάγματος ελεφάντων, ενώ τα υπόλοιπα ανάγλυφα παρουσίαζαν ελιγμούς του περίφημου ιππικού τάγματος των Εταίρων εν ώρα συμπλοκής και στόλο, έτοιμο να εξορμήσει.
Έξω από τη θύρα του ναού βρισκόταν ένας μεγάλος χρυσός θρόνος. Φάνταζε πένθιμος, καθώς ήταν αδειανός, χωρίς τον δοξασμένο Στρατηλάτη. Από πάνω του, τραγέλαφοι χρυσοί βαστούσαν με το στόμα τους ένα στέμμα, που ακτινοβολούσε από τους σπινθηρισμούς των πολύτιμων λίθων όλων των χρωματισμών.
Δύο πελώριοι χρυσοί λέοντες στέκονταν ως φύλακες έξω από τη θύρα του ναού. Έμοιαζαν εξαγριωμένοι και δάγκωναν αιχμές λογχών.
Νίκες φτερωτές έτειναν τρόπαια στις τέσσερις γωνίες της στέγης. Μα, στο κέντρο, μια μεγαλύτερη Νίκη, ακριβώς στην κορυφή του θόλου, κρατούσε μέγα χρυσό στεφάνι ελιάς, που στραφτάλιζε, όταν οι ηλιακές ακτίνες έπεφταν πάνω του και έριχναν αστραπές φωτός γύρω από τον ναό και το άρμα.
Τα εσωτερικά και εξωτερικά τοιχώματα ήταν κεντημένα με ρουμπίνια και μαργαριτάρια, ενώ θεσπέσιες γιρλάντες πολύχρωμων και εύοσμων λουλουδιών, που καθημερινώς ανακαινίζονταν, κοσμούσαν και αρωμάτιζαν διαρκώς ολόκληρο το πολυτελές κομψοτέχνημα.
Μέγας Αλέξανδρος (356 π.Χ. – 323 π.Χ.)
Σε τέσσερις άξονες, με τετραπλή καθένας σειρά ζυγών, ήταν προσαρμοσμένοι εξήντα τέσσερις ρωμαλέοι ημίονοι, ισοϋψείς, οι οποίοι έσερναν το άρμα. Φορούσαν χρυσά διαδήματα και μαργαριταρένια περιδέραια, ενώ πολλές σειρές ασημένιων κωδωνίσκων, που σκέπαζαν τους τραχήλους τους, αντηχούσαν αρμονικά σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων.
Από τη Μεσοποταμία, τη Συρία, την Αίγυπτο, ο κόσμος προσέτρεχε στο πέρασμα του άρματος και συναθροιζόταν σε σιωπηλό προσκύνημα της σορού του Έλληνα ήρωα. Ύστερα, η σαρκοφάγος τοποθετήθηκε ευλαβικά στον ναό του Άμμωνος.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, στις 04/02/1936…
Το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ”, στις 04/02/1936
strangepress.gr
Οι φονείς των αυτοκρατοριών.
Οι Έλληνες είναι μια μοναδική περίπτωση ανάμεσα στους λαούς. Ως λαός μοιάζουν με ένα φυσικό φαινόμενο, το οποίο έχει φάσεις ύφεσης και έξαρσης. Ένα φαινόμενο, που μοιάζει με τη φωτιά. Με τη φωτιά, που είναι απόλυτα ελεγχόμενη μέσα σε ένα λυχνάρι και απόλυτα ανεξέλεγκτη, όταν αρχίζει και καίει τα πάντα στο διάβα της. Αυτό το φαινόμενο, αν δεν ελεγχθεί από το σύστημα εξουσίας εγκαίρως, μπορεί να το καταστρέψει ολοσχερώς.
Mιλάμε για την ιστορική πορεία του φαινομένου μέχρι τις ημέρες μας. Δεν μιλάμε μόνον για τους αρχαίους Έλληνες, τους οποίους οι υπόλοιποι λαοί τους γνωρίζουν. Μιλάμε και για τους σύγχρονους Έλληνες. Μιλάμε και για την "άγνωστη" ιστορία των σύγχρονων Ελλήνων. Μιλάμε για μια ιστορία "ολέθρου" για τις σύγχρονες αυτοκρατορίες. Για μια ιστορία, που με μεγάλη προσοχή προσπαθούν οι σημερινοί ισχυροί να κρύψουν, γιατί δεν τους συμφέρουν οι αποκαλύψεις. Δεν τους συμφέρουν τα "κακά" πρότυπα.
Ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες γνωρίζουν τι ακριβώς έχουν κάνει. Δεν γνωρίζουν ότι η συμμετοχή τους στο σημερινό παγκόσμιο κοινωνικό γίγνεσθαι ήταν καθοριστική. Συμμετοχή απολύτως δυσανάλογη του μεγέθους της Ελλάδας. Συμμετοχή μεγαλύτερη από κράτη-γίγαντες, όπως η Γαλλία, η Γερμανία ή η Ρωσία. Συμμετοχή, που αποτελεί το κρυμμένο "μυστικό" του συστήματος, γιατί, αν αποκαλυφθεί, θα έχουμε ακόμα χειρότερες εξελίξεις. Μόνον στον εικοστό αιώνα οι Έλληνες έχουν νικήσει δύο αυτοκρατορίες και έχουν γίνει η αιτία να καταστραφεί η μεγαλύτερη αυτοκρατορία της σύγχρονης ιστορίας.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς λέμε. Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία του αρχαίου κόσμου ήταν η Περσική. Μια αυτοκρατορία απίστευτης ισχύος σε σχέση μ' αυτούς που πιθανόν να είχε αντιπάλους. Μια αυτοκρατορία, που η οργάνωσή της ήταν αιώνες μπροστά από οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή μπορούσε να την ανταγωνιστεί. Η αυτοκρατορία αυτή είχε τη "φαεινή" ιδέα να επιτεθεί στους Έλληνες. Προκλήθηκε από αυτούς και θεώρησε ότι ήταν ασφαλές να ανταποδώσει την πρόκληση. Από τη στιγμή που το έκανε αυτό, ήταν θέμα χρόνου να "πεθάνει". Γιατί; Γιατί συνδέθηκε εχθρικά με ένα "φαινόμενο". Γιατί "προσανατόλισε" το "φαινόμενο" προς τη μεριά της. Έγινε ένα "βουνό" λαχταριστών "ξύλων" για μια "φωτιά".
Αυτό ακριβώς είναι ο ελληνικός λαός. Μια "φωτιά". Μια αιώνια "φωτιά". Μια "φωτιά" κολλώδης. Μια "φωτιά", που μοιάζει με τα "κριθαράκια" της εμπρηστικής βόμβας Ναπάλμ. "Κολλάει" στο σώμα αυτού που την αγγίζει και δεν ξεκολλάει. Δεν μπορείς ν' απαλλαγείς από αυτήν, παρά μόνον με τον ακρωτηριασμό. Αυτή η μικρή φωτιά σιγοκαίει, μέχρι να κάψει ολόκληρο το σώμα. Αυτό δεν το γνώριζε η περσική αυτοκρατορία και έβαλε χωρίς πολύ σκέψη το "χέρι" της στο ελληνικό "καμίνι".
Η καταδίκη της ήταν δεδομένη, γιατί το "φαινόμενο" έχει μια συγκεκριμένη φύση. Η φύση τού δίνει μόνιμα χαρακτηριστικά και αυτά τα χαρακτηριστικά ?όταν υπάρχει εχθρικότητα απέναντι σε ένα άλλο σύστημα? έχουν μια ανάλογη μονιμότητα. Η "υπομονή" δηλαδή του "φαινομένου" είναι τεράστια, γιατί απλά δεν του κοστίζει τίποτε. Η διάθεση "αντεκδίκησης" είναι τεράστια, γιατί απλά η "φύση" του φαινομένου είναι τέτοια. Για όσο διάστημα υπάρχει "φωτιά" που δεν σβήνει, θα πρέπει να την προσέχει αυτός ο οποίος είναι κοντά της, αν δεν είναι "πυρίμαχος". Η "φωτιά" δεν τον περιμένει, αλλά θα τον κάψει την οποιαδήποτε ώρα κάνει το λάθος, σαν να τον περίμενε. Σαν να "ζούσε" επί αιώνες μόνον γι' αυτό.
Αυτό έγινε με την Περσική Αυτοκρατορία. Επιτέθηκε στους Έλληνες και άνοιξε "παρτίδες" μ' αυτούς. Αυτό όμως τους έδωσε έναν "στόχο". Για έναν λαό, που διαπαιδαγωγείται με τα Ομηρικά Έπη, αυτό είναι κίνητρο. Για έναν λαό, που η παιδεία τού θέτει στόχους απίστευτους, αυτό είναι κίνητρο. Κίνητρο επιβίωσης. Ακόμα κι αν οι Έλληνες ως λαός δεν είχαν τον καιρό εκείνον προοπτικές επιβίωσης, η εχθρότητά τους απέναντι στους Πέρσες θα μπορούσε να τους συντηρεί αιώνες. Το "φαινόμενο" δηλαδή είχε ενεργοποιηθεί και απλά ήταν θέμα χρόνου η αντίδρασή του. Κάποιοι με ένα "ξύλο" σκάλισαν μια "φωτιά" και αυτή "κόλλησε" πάνω σ' αυτό. Ήταν θέμα χρόνου αυτή η "φωτιά" να εκμεταλλευτεί το δικό τους "ξύλο" και τη δική τους απερισκεψία.
Οι γενιές περνούσαν και το "φαινόμενο" απλά βρισκόταν σε ύφεση. Όλα φαινόταν ελεγχόμενα, αλλά δεν ήταν. Γιατί; Διότι ήταν θέμα χρόνου στην πρώτη χαλαρή περίοδο του συστήματος το "φαινόμενο" ν' αντιδράσει, σαν να είχε στήσει "ενέδρα". Όταν λοιπόν εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος, τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα για τους Πέρσες. Όταν υπάρχει κοινή παιδεία, το όραμα του ενός εύκολα γίνεται όραμα του λαού. Αυτό όμως, όταν υπάρχει "προσανατολισμός", είναι επικίνδυνο. Οι Πέρσες ούτε κατάλαβαν τι έγινε. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν.
Το "φαινόμενο" τους επιτέθηκε και αυτοί νόμισαν ότι μπορούν να αμυνθούν, ενώ δεν υπήρχε τέτοια πιθανότητα. Γιατί; Διότι το "φαινόμενο" τρέχει. "Καίει" τα πάντα στο πέρασμά του. Δεν το αντιμετωπίζεις ως συμβατικό εχθρικό φαινόμενο. Δεν αντιμετωπίζεις τη φωτιά που σου καίει το δάσος σαν μια ομάδα υλοτόμων, που σου αρπάζει κεφάλαιο. Οι υλοτόμοι "καθυστερούν". Δέντρο δένδρο προχωρούν και αυτό τους κάνει "αργούς". Οι υλοτόμοι δημιουργούν σύστημα, για να εκμεταλλεύονται τον κόπο τους και αυτό τους κάνει "στατικούς". Η φωτιά δεν κάνει το ίδιο. Η φωτιά δεν δημιουργεί φράχτες κι ούτε σέβεται φράχτες. Η φωτιά "τρέχει". Δεν καθυστερεί. Καταπίνει ό,τι βρίσκει μπροστά της. Δεν την ενδιαφέρει να εκμεταλλευτεί αυτά τα οποία "κατακτά".
Οι Πέρσες αυτό δεν κατάλαβαν. Όταν τους επιτέθηκε ο Αλέξανδρος, αδράνησαν. Αυτός τους "έκαιγε" το δάσος και αυτοί τον περίμεναν. Τους "κατάπινε" πληθυσμούς, γιατί απλά τους ευνοούσε εις βάρος των δικών τους συμφερόντων και όχι εις βάρος κάποιων δικών του. Αυτό του έδινε τρομακτική "ταχύτητα". Δεν καθυστερούσε με γραφειοκρατικές δραστηριότητες πάνω στα κατακτημένα. Ο "πύρινος" στρατός του απλά έτρεχε. "Πυρπολούσε" τα πάντα στο πέρασμά του. Ο έλεγχος είχε χαθεί. Ακόμα και να νικούσαν τον στρατό του και να σκότωναν τον ίδιο, η ζημιά είχε γίνει. Αυτοί οι οποίοι ευνοήθηκαν από αυτόν δεν θα δέχονταν να επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση. Δεν τους συνέφερε να το κάνουν. Δεν μπορούσαν να ξαναδούν τον κόσμο όπως τον έβλεπαν παλιά και συνέφερε τους Πέρσες. Είχαν εξελληνιστεί και γίνονταν και οι ίδιοι φωτιά, που έδινε δύναμη στο πύρινο μέτωπο.
Η φωτιά είχε κάνει τη ζημιά της. Απ' όπου είχε περάσει, τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ ξανά τα ίδια. Από τη στιγμή που υπήρχε αυτό το δεδομένο και ταυτόχρονα ο Αλέξανδρος ήταν ζωντανός και ο στρατός του αήττητος, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Το "πύρινο" μέτωπο ήταν ενεργό. Ήταν θέμα χρόνου να πλησιάσει την πρωτεύουσά τους. Το λάθος το είχαν κάνει. Υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους και υποτίμησαν αυτές του "φαινομένου".
Τι έπρεπε να κάνουν; Αυτό το οποίο δεν καταδέχονταν. Να σβήσουν τη "φωτιά" στη γέννησή της, πριν αποκτήσει διαστάσεις. Να αμυνθούν πριν περάσει ο Αλέξανδρος στην Ασία. Να διαλύσουν τον στρατό του μέσα στην Ελλάδα. Να υποστηρίξουν τους αντιπάλους του. Να τρομάξουν τους συμμάχους του. Εκεί φάνηκε η άγνοιά τους. Γελούσαν με την απερισκεψία του νεαρού βασιλιά της Μακεδονίας. Ξαπλωμένοι και εν μέσω πορνών αξιολογούσαν τις ειδήσεις που τους μετέφεραν οι κατάσκοποί τους.
Στην κυριολεξία δεν καταδέχθηκαν ως αυτοκράτορες να αμυνθούν στην απειλή. Δεν καταδέχθηκαν να εμποδίσουν το πέρασμα του Αλεξάνδρου στην Ασία. Δεν έστειλαν ούτε ένα μικρό στρατιωτικό σώμα να σταματήσει την απόβασή του στην Ασία. Δεν διανοούνταν ότι έπρεπε να αμυνθούν άμεσα και με όλες τους τις δυνάμεις απέναντι σε έναν τόσο μικρό αντίπαλο. Νόμισαν πως όταν θα συναντιόντουσαν μ' αυτόν, απλά θα τον νικούσαν. Αυτό ήταν το λάθος. Το "φαινόμενο" το σέβεσαι και το πολεμάς πριν αρχίσει και μεγαλώνει. Το προλαβαίνεις στην εστία του. Αν μεγαλώσει, απλά περιμένεις το τέλος. Μια ολόκληρη ήπειρος μπορεί να καεί από ένα κουτάκι σπίρτα.
Αυτό ακριβώς έγινε τότε. Οι Έλληνες στην κυριολεξία "έκαψαν" την Περσική αυτοκρατορία. Από την επόμενη της κατάκτησής της αυτή έπαψε να υπάρχει. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. "Έσβησε" από τη μνήμη ακόμα και του ίδιου του χώρου που τη γέννησε. Όταν το "φαινόμενο" έπαψε να έχει μπροστά του πρόκληση και άρα χώρο για να "κάψει", σταμάτησε την πορεία του. Σταμάτησε στον Ινδό. Σταμάτησε εκεί όπου ξεκινούσε ένας άλλος κόσμος με άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αφορούσαν τους Έλληνες. Ένας άλλος κόσμος, που απλά δεν είχε "παρτίδες" με τη "φωτιά".
Από τον Ινδό όμως και πίσω τα πάντα είχαν "καεί". Από εκείνη τη στιγμή και πέρα θα έπρεπε απλά να ξαναχτιστούν τα "καμένα" με τη λογική και την ιδεολογία όμως του "φαινομένου". Από εκεί και πέρα ξεκινά η ιστορία των σύγχρονων αυτοκρατοριών. Των ελληνιστικού τύπου αυτοκρατοριών, οι οποίες φτάνουν στις μέρες μας. Η "φωτιά" πλέον ήταν ελεγχόμενη. Ήταν ο "λύχνος" των αυτοκρατοριών. Οι Έλληνες εντάχθηκαν στις αυτοκρατορίες ως "προνομιούχοι" και χωρίς να έχουν αντίπαλο να τους προκαλεί.
Προνομιούχοι στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, στην Οθωμανική αυτοκρατορία κλπ.. Το σύστημα το είχαν χτίσει οι Έλληνες και αυτοί γνώριζαν τις ιδιομορφίες του. Το σύστημα ήταν "πυρίμαχο", γιατί η "φωτιά" ήταν μέσα του. Οι αυτοκράτορες γνώριζαν την επικινδυνότητα του "φαινομένου" και το σέβονταν. Ποτέ δεν άφηναν τους Έλληνες απ' έξω στις μοιρασιές και στα προνόμια και το σημαντικότερο... ποτέ δεν θα τους άφηναν να δημιουργήσουν ξεχωριστό κράτος. Οι Έλληνες, ως ξεχωριστή κοινωνική τάξη της αυτοκρατορίας, δεν ήταν ποτέ επικίνδυνοι. Οι Έλληνες μόνον ως ξεχωριστή κοινωνία ήταν επικίνδυνοι.
Οι αιώνες "κυλούσαν" και οι Έλληνες εξυπηρετούσαν το σύστημα, όπως κι αν αυτό τους ονόμαζε. Όμως, στους αιώνες αυτούς οι εξελίξεις ήταν μεγάλες. Ο Δυτικός Κόσμος άρχισε ν' αναπτύσσεται με ρυθμούς μεγαλύτερους απ' ό,τι ο υπόλοιπος κόσμος. Ανακαλύφθηκε η Αμερική και αυτοί οι οποίοι την ανακάλυψαν τη μοιράστηκαν μεταξύ τους. Η εποχή της αποικιοκρατίας όλους αυτούς τους ισχυροποίησε σε απίστευτο βαθμό. Λαοί, χωρίς μεγάλο πολιτισμικό "βάθος", απέκτησαν μέγεθος αυτοκρατοριών. Η Αγγλία, που δεν έδωσε στον κόσμο ούτε μια συνταγή μαγειρικής, φιλοδοξούσε να "κυβερνά" τα κύματα. Είχε μέγεθος ασύλληπτο για προηγούμενες αυτοκρατορίες, οι οποίες επεκτείνονταν με "προσηλυτιστές" και όχι με κοινούς λοχίες "οικοπεδοφάγους".
Ο παραδοσιακός χώρος, που φιλοξενούσε τους Έλληνες, είχε σε μεγάλο βαθμό υποβαθμιστεί. Νέοι λαοί κυριαρχούσαν στον κόσμο. Νέοι λαοί όμως σημαίνει και νέες φιλοδοξίες. Για όσο διάστημα αυτές οι φιλοδοξίες δεν "ακουμπούσαν" το "φαινόμενο", κανένας δεν κινδύνευε. Για όσο διάστημα αυτές οι "αυτοκρατορίες" εχθρεύονταν τους Μάγιας, τους Ίνκας, τους Αβοριγίνες ή τους Πυγμαίους, κανένας δεν απειλούνταν. Ο "πυρίμαχος" χριστιανισμός κατακτούσε τον κόσμο, χωρίς να βρίσκει πουθενά αντίπαλο. Χωρίς να βρίσκει πουθενά κίνδυνο. Μπορούσε να κατακτά και να απειλεί ο ίδιος με "πυρπόληση".
Αυτός όμως ο χριστιανικός κόσμος ήταν αήττητος ως σύνολο. Αυτός ήταν η αυτοκρατορία. Αυτός έλεγχε τους Έλληνες. Για όσο διάστημα δεν υπήρχε κίνδυνος, δεν είχε πρόβλημα με τις φιλοδοξίες των φιλόδοξων νεόπλουτων μελών του. Αυτοκρατορίες "ονειρεύονταν" όλοι υπό τη "σκιά" του αυτοκράτορα της Ρώμης. Υπό τη σκιά του Πάπα. Αυτοκρατορίες ονειρεύονταν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί. Όλοι αυτοί άλλοτε εκ του πονηρού και άλλοτε από άγνοια είχαν αρχίσει να "μιμούνται" την αυτοκρατορική λειτουργία. Ο πλούτος και η έλλειψη αντιπάλου τους το επέτρεπαν.
Έτσι σταδιακά άρχισαν υπό τη σκιά του χριστιανισμού ν' αναπτύσσουν τους δικούς τους αφελείς --ισμούς. Άρχισαν δηλαδή ν' αναπτύσσουν αυτοκρατορική συμπεριφορά και να προσπαθούν να "δέσουν" στα άρματά τους όσες χώρες δεν μπορούσαν να κατακτήσουν. Κοντά στον αυτοκρατορικό ελληνισμό, τον χριστιανισμό, τον ισλαμισμό, τον βουδισμό κλπ. άρχισαν δειλά-δειλά να εμφανίζονται ο "βρετανισμός", ο "γαλλισμός", ο "γερμανισμός" κλπ. Όλες αυτές όμως οι ψευδοαυτοκρατορίες ήταν "ξύλινες". Το "πυρίμαχό" τους ανήκε στη σφαίρα ιδιοκτησίας της "μαμάς" αυτοκρατορίας, που ήταν ο χριστιανισμός. Απλά κάποιοι μπερδεύονταν.
Μπερδεύονταν, γιατί δεν καταλάβαιναν ότι οι αυτοκρατορίες στηρίζονται σε γνώση και όχι σε οικόπεδα. Το γεγονός ότι η βρετανική αυτοκρατορία είχε μεγαλύτερο μέγεθος από την αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, δεν την καθιστούσε αυτοκρατορία. Του Αλέξανδρου η αυτοκρατορία ήταν αυτοκρατορία από τότε που ο ίδιος και η παρέα του ανέλαβε τη διαχείριση της ελληνικής γνώσης. Ήταν αυτοκρατορία από τότε που χωρούσε σε ένα παλάτι της Μακεδονίας. Του Χριστού η αυτοκρατορία ήταν αυτοκρατορία από τότε που Αυτός και η παρέα Του ανέλαβε τη διαχείριση της Γνώσης του Θεού. Από τότε που χωρούσε σε ένα δωμάτιο, όπου δειπνούσαν Δάσκαλος και μαθητές.
Εκεί μπερδεύτηκαν οι Δυτικοί χριστιανοί, συγκρίνοντας τα μεγέθη. Την "πάτησαν" όπως την πατάει ένας στρατηγός, που νομίζει ότι είναι Αλέξανδρος, επειδή έχει μεγαλύτερο στράτευμα από εκείνον. Την "πάτησαν" όπως την πατάει ένας λαοφιλής πολιτικός, που νομίζει ότι είναι Ιησούς, επειδή έχει πιο πολλούς προσωπικούς οπαδούς από δώδεκα. Αυτό είναι λάθος, γιατί την αυτοκρατορία τη χαρακτηρίζει η γνώση και όχι το μέγεθος. Η αυτοκρατορία δεν κατακτά χώρους, συνυπάρχοντας με διαφορετικούς. Η αυτοκρατορία "καταπίνει" λαούς, γιατί τους κάνει όμοιους με τα μέλη της. Η αυτοκρατορία είναι μια πύρινη λαίλαπα και ο ηγέτης της μια καθαρή και άσβεστη "φλόγα".
Η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου επεκτεινόταν, γιατί "εξελλήνιζε" τους λαούς και άρα τους υπέτασσε στη εξουσία των Ελλήνων και άρα τη δική του. Η αυτοκρατορία του Ιησού επεκτεινόταν, γιατί "εκχριστιάνιζε" τους λαούς και άρα τους υπέτασσε στην εξουσία των Χριστιανών και άρα τη δική Του. Οι αυτοκρατορίες του Μωάμεθ, του Βούδα κλπ. έκαναν το ίδιο. Όλες αυτές οι αυτοκρατορίες ξεκινούσαν από το "μυαλό" του ιδρυτή τους και έφταναν μέχρι εκείνο το σημείο που το επέτρεπε η δυνατότητα της γνώσης της κάθε μιας. Αν αυτή η γνώση έχανε την αξία της, ακολουθούσε αυτόματα η κατάρρευση. Αν "έσβηναν" οι γνώσεις των ηγετών τους, "έσβηναν" και οι ίδιες. Δεν μπορούσαν ν' αναπαράγουν τα "κύτταρά" τους και πέθαιναν.
Οι νεόκοποι αυτοκράτορες αυτά όλα δεν τα γνώριζαν. Νόμιζαν ότι αρκούσε η δύναμη και το κεφάλαιό τους, για να καλύψει το κενό της γνώσης. Νόμιζαν ότι η απλή κατάκτηση είναι αρκετή. Δεν έβλεπαν για παράδειγμα οι Βρετανοί ότι η παραμονή τους στην Ινδία δεν "κατάπινε" τους Ινδούς. Δεν τους αποσπούσε από την αυτοκρατορία του Βούδα. Δεν έβλεπαν οι Γάλλοι ότι η παραμονή τους στην Αλγερία δεν "κατάπινε" τους Αλγερινούς. Δεν τους αποσπούσε από την αυτοκρατορία του Μωάμεθ. Δεν έβλεπαν ότι κατακτούσαν χωράφια και όχι ανθρώπους και άρα λαούς, όπως οι αυτοκρατορίες.
Έχοντας ελέγξει όλοι αυτοί τη Γαλλική Επανάσταση, νόμισαν ότι μπορούν να ελέγχουν τα πάντα. Είχαν εφεύρει το εθνικό κράτος και νόμισαν ότι είχαν βρει την τέλεια λύση. Η λύση, που θα μπορούσε να δώσει αιωνιότητα στο σύστημά τους. Η λύση, που θα μπορούσε σε μικροκλίμακες κρατών να διατηρεί τη "φωτιά" ζωντανή, χωρίς να απειλεί το σύστημα. Αυτό ήταν το εθνικό κράτος. Ένα σύστημα, που αντέγραφε την αυτοκρατορική λειτουργία και μπορούσε να διατηρεί "φωτιά" μέσα του. Όλοι αυτοί νόμιζαν ότι με ελεγχόμενο εξελληνισμό των πληθυσμών τους, θα μπορούσαν να δώσουν μόνιμα χαρακτηριστικά στα συστήματά τους. Θεώρησαν ότι μπορούσαν να υποτάξουν την ελληνική γνώση στις δικές τους φιλοδοξίες.
Νόμισαν ότι καμία γνώση δεν μπορεί να απειλήσει την ισχύ τους. Θεώρησαν ότι, από τη στιγμή που ελέγχουν την ελληνική γνώση, δεν κινδύνευαν από κανέναν. Από τη στιγμή λοιπόν που πρόβλημα με τη γνώση δεν είχαν και το κεφάλαιο στην κυριολεξία τους "περίσσευε", αισθάνονταν όλοι αυτοκράτορες. Όλοι με φιλοδοξίες να κατακτήσουν τον κόσμο, άσχετα αν δεν γνώριζαν τι θα κάνουν, αν θα το κατάφερναν. Η Ρώμη δεν ανησυχούσε, γιατί η ισχύς του χριστιανισμού ήταν τέτοια, που επέτρεπε τα "καπρίτσια" των ισχυρότερων μελών της.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν, όταν άρχισε να "ανατέλλει" η βιομηχανική εποχή. Εκεί η Ρώμη "κοιμήθηκε". Γιατί; Γιατί ο ανταγωνισμός στη βιομηχανική εποχή θα έφερνε τους "αυτοκράτορες" στον παραδοσιακό χώρο, όπου υπήρχαν μεγάλες συγκεντρώσεις Ελλήνων. Αυθεντικών Ελλήνων και όχι εξελληνισμένων χριστιανών μέσα από τα ελεγχόμενα συστήματα εκπαίδευσης. Ο πόλεμος στη βιομηχανική εποχή θα γινόταν για το πετρέλαιο και τα κοντινότερα πετρελαϊκά κοιτάσματα για τους Ευρωπαίους ήταν στη Μέση Ανατολή. Άρα έπρεπε να ελεγχθεί η Οθωμανική αυτοκρατορία. Η αυτοκρατορία αυτή ήταν "χαλαρή", αλλά πολύ χρήσιμη για την παγκόσμια λειτουργία του συστήματος. Γιατί; Γιατί διατηρούσε το "φαινόμενο" σε ύφεση. Ούτε απειλούσε τον χριστιανισμό ούτε απειλούνταν από αυτόν. Είχε βρεθεί μια ισορροπία και αυτό δημιουργούσε συνθήκες ασφάλειας.
Οι Έλληνες ήταν από τους ευνοημένους της αυτοκρατορίας και δεν δημιουργούσαν προβλήματα. Στο μεταξύ όμως οι άλλοι σκοτώνονταν μεταξύ τους. Οι πανίσχυροι Άγγλοι έβλεπαν τον κίνδυνο από τη Γαλλία και τη Γερμανία. Φοβούνταν την επιρροή τους στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Ταυτόχρονα φοβούνταν και τους ίδιους τους Οθωμανούς. Η εποχή άλλαζε και η "χαλαρή" αυτοκρατορία ίσως να μην ήταν πλέον τόσο ακίνδυνη. Το βιομηχανικό κεφάλαιο είχε ιδιομορφίες, που μπορούσε να ξαναβάλει την Οθωμανική αυτοκρατορία στο "παιχνίδι" της κοσμοκρατορίας. Ήταν πλούσια, είχε αρκετά μορφωμένους πληθυσμούς ?μεταξύ των οποίων και Έλληνες? και το χειρότερο απ' όλα? "καθόταν" επάνω στα πετρέλαια. Δεν ήταν δηλαδή δύσκολο να μετατραπεί σε μηδενικό χρόνο σε βιομηχανική δύναμη και να τινάξει τις ισορροπίες στον αέρα. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου το λάθος.
Το λάθος το έκαναν από κοινού οι μεγάλοι της Δύσης. Τι έκαναν; Αυτό το οποίο απαγορευόταν επί αιώνες. Επέτρεψαν στους Έλληνες να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θεωρούσαν ότι ήταν ακίνδυνη η ίδρυση αυτή και επιπλέον την έβλεπαν σαν ευκαιρία να διαλύσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία που τους απειλούσε. Γιατί θεωρούσαν ότι ήταν ακίνδυνο; Τι άλλαξε και θεωρούσαν ακίνδυνο αυτό το οποίο επί αιώνες απαγορευόταν; Νόμιζαν ότι μπορούσαν με τη λογική του εθνικού κράτους να περιορίσουν το "φαινόμενο" εντός πολύ μικρών συνόρων και να το ελέγχουν. Θεώρησαν ότι όχι μόνον μπορούν να το ελέγχουν, αλλά και ότι μπορούν να εκμεταλλεύονται τις ιδιότητές του εις βάρος του.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Θεωρητικά η Ελλάδα, ως ένα φτωχό κράτος, δεν μπορούσε να έχει δυνατότητες ανάπτυξης και άρα ο εξελληνισμός του να πάρει "βάθος" επικίνδυνο. Θεωρούσαν ότι η υπανάπτυξη θα το καθήλωνε στο σημείο που τους βόλευε. Η κοινωνική βάση του κράτους θα παρέμενε αναγκαστικά σε ένα χαμηλό επίπεδο "εξελληνισμού". Θα παρέμενε αγράμματη και με μια απλή "ανάμνηση" της ελληνικότητάς της. Η αδυναμία του κράτους ν' αναπτυχθεί σ' έναν κόσμο γιγάντων θα το έκανε απόλυτα εξαρτημένο και άρα ελεγχόμενο. Αυτοί θα διόριζαν τις ηγεσίες του και σαν "προστάτες" της ανεξαρτησίας του θα είχαν λόγο σε όλες του τις υποθέσεις. Ένα ακόμα προτεκτοράτο ανάμεσα στα πολλά άλλα, απλά με ένα πιο διάσημο όνομα.
Αυτό ήταν το βασικό πλαίσιο στο οποίο θα λειτουργούσε το ελληνικό κράτος. Το "φαινόμενο" θα βρισκόταν υπό πλήρη έλεγχο. Πριν εκδηλώσει την οποιαδήποτε αντιδραστική τάση, θα προλάβαιναν να το ελέγξουν. Γνωρίζοντας τη λειτουργία του, προσπάθησαν και κατάφεραν να του δώσουν "προσανατολισμό". Εχθρός μόνιμος των Ελλήνων θα γινόταν οι Τούρκοι. Εθνικό "όνειρο" θα γινόταν η κατάκτηση της Πόλης. Ό,τι ήταν οι Πέρσες για τους αρχαίους Έλληνες, θα γίνονταν οι Τούρκοι για τους σύγχρονους. Ό,τι ήταν η Περσέπολη για τους αρχαίους Έλληνες, έγινε η Πόλη για τους σύγχρονους. Το "φαινόμενο" κόλλησε μόνιμα στους Τούρκους. Οι Άγγλοι "αρχιτέκτονες" και οι υπόλοιποι μεγάλοι της Ευρώπης ήταν σε ασφαλή "περιοχή", εφόσον αυτοί παρουσιάζονταν σαν απελευθερωτές των Ελλήνων. Αυτοί ήταν οι επαγγελματίες "φίλοι" τους. Βρίσκονταν κοντά στο "φαινόμενο", αλλά δεν είχαν "δοσοληψίες" μ' αυτό. Το έλεγχαν, αλλά δεν το προκαλούσαν.
Όμως, το πρόβλημα δεν ήταν μόνον αυτό. Πρόβλημα είχαν και με τους διάσπαρτους ελληνικούς πληθυσμούς σε χώρους όπου μπορούσαν να δημιουργήσουν πρόβλημα στη βιομηχανική εποχή. Σε πλούσιους χώρους με προοπτικές ταχείας εκβιομηχάνισης δίπλα σε πετρέλαια. Χώρους όπως η Μικρά Ασία ή τα παράλια τους Εύξεινου Πόντου. Χώρους, οι οποίοι θα μπορούσαν ν' αναπτυχθούν βιομηχανικά και λόγω εθνικής συγγένειας να "αποσπάσουν" τον έλεγχο της μικρής και υπανάπτυκτης Ελλάδας από τους Δυτικούς. Τι έκαναν; Εκμεταλλεύτηκαν τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων, που τους στρέφουν εναντίον αυτοκρατοριών.
Δεν θα περίμεναν οι γενιές των Ελλήνων να "γεννήσουν" Μεγαλέξανδρο, για να κυνηγήσουν τον εθνικό τους στόχο. Οι Άγγλοι μόνοι τους "διόρισαν" Μεγαλέξανδρο έναν θλιβερό χαφιέ τους. Τον άθλιο Βενιζέλο. Τι έκανε αυτός; Κατέστρεψε τον ελληνισμό τόσο στον Εύξεινο Πόντο όσο και στη Μικρά Ασία. Έβαλε τη μικρή Ελλάδα να προκαλέσει αντίποινα, τα οποία εφαρμόστηκαν εις βάρος των γηγενών πληθυσμών. Έβαλε το ελληνικό κράτος να στείλει στη Σοβιετική Ένωση στρατό για την αντεπανάσταση και αυτό εξόργισε τους κομμουνιστές. Το αποτέλεσμα; Οι κραταιοί ελληνικοί πληθυσμοί της Μαύρης Θάλασσας να βρεθούν στην έρημο του Καζακστάν και να εξουδετερωθούν ως απειλή.
Ο ένας κίνδυνος είχε εξουδετερωθεί. Ο άλλος ήταν στη Μικρά Ασία. Οι Άγγλοι έβαλαν τον Βενιζέλο να κηρύξει τον πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Η Ελλάδα εισέβαλε στη Μικρά Ασία. Γιατί; Θεωρητικά, για να επανακτήσει το χαμένο της μεγαλείο, πρακτικά, για να προκαλέσει μόνη της την ανταλλαγή πληθυσμών. Την οργή των κομμουνιστών εις βάρος των Ελλήνων του Εύξεινου Πόντου τη συμπλήρωσε η οργή των μουσουλμάνων της Μικράς Ασίας εις βάρος των Ελλήνων.
Σ' έναν πόλεμο εξ? αρχής στημένο και χαμένο, οι Έλληνες "παγιδεύτηκαν" από τα ίδια τους τα χαρακτηριστικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά έγιναν η αιτία να δοθεί το άλλοθι στους Κεμαλιστές να διώξουν τους Έλληνες από τη Μικρά Ασία. Τα αυτοκρατορικά "όνειρα" των Ελλήνων ?εξαιτίας ενός χαφιέ των Άγγλων? έγιναν ο απόλυτος "εφιάλτης" τους. Ό,τι είχαν καταφέρει μέσα σε χιλιάδες χρόνια, χάθηκαν από έναν χαφιέ μέσα σε μια πενταετία. Το "τέλος" του αυτοκρατορικού ελληνισμού φαινόταν οριστικό. Ο κόσμος είχε αλλάξει πλέον και δεν υπήρχε πιθανότητα να επιτρέψει στους Έλληνες να επανακάμψουν. Όλος ο ελληνισμός του κόσμου ήταν πλέον σε μια εθνική "κονσέρβα" υπό τον έλεγχο των Άγγλων. Ο άλλοτε κραταιός και πανίσχυρος ελληνισμός έγινε ένας φτωχός και υπανάπτυκτος λαός.
Το σχέδιο ήταν τέλειο? ή "μάλλον" τέλειο. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί όλα αυτά προϋποθέτουν μόνιμο έλεγχο. Το "φαινόμενο" ήταν κολλημένο στους Τούρκους, αλλά εκεί έπρεπε να παραμένει. Όταν η Ευρώπη παίρνει κάθε λίγο και λιγάκι "φωτιά" με τους εθνικούς πολέμους, επηρεάζει το "φαινόμενο". Αργά ή γρήγορα κάποιος από τους "μεγάλους" θα βάλει το "χέρι" του στη "φωτιά". Ο δρόμος για τα πετρέλαια περνάει από την Ελλάδα και είναι θέμα χρόνου κάποιος να της ζητήσει να κάνει πράγματα, τα οποία δεν θα της αρέσουν. Κάποιος θ' ανοίξει "παρτίδες" μαζί της.
Δεν πέρασαν μερικά χρόνια από την οριστική "κονσερβοποίηση" του ελληνισμού και η Ευρώπη ξαναπαίρνει φωτιά. Νέοι φιλόδοξοι "αυτοκράτορες" θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο δρόμος όμως για την κατάκτηση "περνάει" και πάλι μέσα από την Ελλάδα. Ο "άξονας" πρέπει να περάσει από την Ελλάδα, για να φτάσει στα πετρέλαια. Πρέπει, με βάση την ελληνική λογική, να τους νικήσει και άρα να τους "ταπεινώσει". Πώς θα δεχθούν όμως την "ταπείνωση" αυτοί οι οποίοι κοιμούνται με τον Αχιλλέα και τον Μέγα Αλέξανδρο στο μυαλό τους; Πώς θα νικηθούν αυτοί οι οποίοι ντρέπονται για τη φτώχεια τους και γνωρίζουν ότι το μόνο που τους απομένει, για ν' "αποδείξουν" κάτι σημαντικό στην παγκόσμια κοινωνία, είναι ο ηρωισμός τους και η συγγένεια αίματος με τους διάσημους αρχαίους προγόνους τους;
Ο "άξονας" επιτίθεται και το "φαινόμενο" ενεργοποιείται. Μετά από αιώνες αλλάζει ο εχθρός του. Η "φωτιά" κολλάει στο "ξύλινο" σύστημα του φασισμού. Ο "άξονας" γίνεται εχθρός του ελληνικού λαού και όχι απλά εχθρός του υπό αγγλικό έλεγχο ελληνικού κράτους. Ο "άξονας" αποκτά εχθρό το "φαινόμενο" και όχι τη βαλκανική "Μπανανία" με το όνομα "Ελλάδα". Ο "άξονας" μπορεί να νικήσει εύκολα τον στρατό της "Μπανανίας", αλλά πλέον θα πρέπει να νικήσει και τον ελληνικό λαό. Αυτό είναι το πρόβλημα και είναι μεγάλο.
Ο ελληνικός λαός είπε "ΟΧΙ" και αυτό δεν άλλαζε. Είναι αιώνιο "ΟΧΙ". Συμφέρει δεν συμφέρει, δεν τους νοιάζει. Σωστό ή λάθος, δεν τους απασχολεί. Το είπαν και από εκεί και πέρα είναι θέμα υπερηφάνειας. Θα το υπερασπιστούν όσο και να τους κοστίσει. Θα "εκτεθούν" στα μάτια της παγκόσμιας κοινωνίας; Τι θα πουν οι ξένοι; Ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι "μπάσταρδοι", που δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους ήρωες προγόνους τους; Το "φαινόμενο" αρχίζει πλέον κι ανεβάζει "θερμοκρασία". Τα μάτια "λάμπουν" και ένας λαός ολόκληρος βλέπει τον πόλεμο σαν "ευκαιρία" ανάδειξης και επανασύνδεσης με το "λαμπρό" παρελθόν.
Ο ελληνικός λαός είναι ο ΜΟΝΟΣ ΛΑΟΣ στον κόσμο που μέσα σε διάρκεια πέντε χρόνων ΝΙΚΗΣΕ με τον πιο απόλυτο τρόπο δύο "αυτοκρατορίες" και έγινε η αιτία της απόλυτης καταστροφής μιας τρίτης ακόμα μεγαλύτερης. Την ίδια στιγμή το αγγλοκρατούμενο ελληνικό κράτος των χαφιέδων έχασε καί τους δύο αυτούς πολέμους. Τι σημαίνει αυτό το φαινομενικά αντιφατικό; Πώς είναι δυνατόν ένας λαός να κερδίσει δύο πολέμους τη στιγμή που το κράτος του έχασε καί στους δύο;
Τον πόλεμο με τους Ιταλούς τον κέρδισε ο ελληνικός λαός μόνος του. Αυτός στήριξε τις λίγες μονάδες του τακτικού στρατού, που βρίσκονταν στα σύνορα. Ο λαός ήταν αυτός ο οποίος ανέλαβε τη διοικητική του μέριμνα. Έπλεκε, επιδιόρθωνε, μαγείρευε και κουβαλούσε ό,τι χρειαζόταν, για να πολεμάνε οι στρατιώτες. Ο λαός ανέλαβε τον εφοδιασμό του. Ο λαός ανέλαβε την περίθαλψή του. Ανήλικοι και γυναίκες κουβαλούσαν όπλα και πυρομαχικά εκεί όπου υπήρχε ανάγκη. Δεν σταμάτησε όμως μόνον σ' αυτά. Ο λαός μπήκε και στην ίδια τη μάχη. Αυτός ανέλαβε τις ειδικές "δυνάμεις" του. Υλοτόμοι έγιναν οι ιχνηλάτες του στρατού. Τσομπάνηδες έγιναν οι ?καταδρομείς" του.
Ο λαός νίκησε τους Ιταλούς. Αυτός τους απώθησε από την Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος εκείνον τον πόλεμο τον είχε χαμένο. Αυτό είναι κάτι το πρωτοφανές για τη σύγχρονη στρατιωτική ιστορία. Ηττήθηκε ένας πανίσχυρος στρατός από μεμονωμένες στρατιωτικές μονάδες και από έναν λαό. Δεν υπήρχε καν κεντρική διοίκηση. Δεν υπήρχε κεντρικό στρατηγείο. Οι αγγλόδουλοι της Αθήνας θεωρούσαν τον πόλεμο τόσο χαμένο, που δεν είχαν μπει στον κόπο οι στρατηγοί να πάνε στο μέτωπο για να ρίξουν έναν πυροβολισμό ή να δώσουν μια εντολή επίθεσης.
Το αρχιτρωκτικό, που παρίστανε τον αρχιστράτηγο του ελληνικού στρατού, δεν είχε μετακινήσει καν το επιτελείο του από την Αθήνα. Ο αρχιστράτηγος Παπάγος ήταν μόνον για "ταρατατζούμ και παράτες". Να φιλάει χέρια βασιλέων και πρέσβεων. "Ήρωας" σε καιρό ειρήνης να φοράει παράσημα, να κυνηγάει "κομμουνιστοσυμμορίτες" και να μοιράζει οικόπεδα σε στρατιωτικούς. Στον πόλεμο, που διεξήχθη επί των ημερών της αρχιστρατηγίας του, απλά δεν συμμετείχε. Από τις εφημερίδες έμαθε ο "αρχιστράτηγος" ότι ο στρατός του νίκησε τους Ιταλούς. Δεν είχε το ζώον ούτε την ευθιξία ν' αυτοκτονήσει για το μοναδικό και παγκόσμιο ρεκόρ στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Αρχιστράτηγος, που η νίκη του στρατού του να τον βρήκε με τις πιτζάμες μακριά από το μέτωπο της μάχης, δεν έχει ξαναϋπάρξει κι ούτε πρόκειται να υπάρξει. Ούτε ως απλός περίεργος παρατηρητής δεν είχε δει το πεδίο της μάχης. Ό,τι θυμόταν από την εποχή που ήταν ανθυπολοχαγός.
Η νίκη των Ελλήνων έκανε αίσθηση παγκοσμίως, εφόσον την ίδια εκείνη εποχή μια τεράστια Γαλλία έπεφτε στα χέρια του "άξονα" χωρίς καμία αντίσταση. Ο Χίτλερ γελούσε με τον Μουσολίνι. Γελούσε, γιατί δεν γνώριζε τι συμβαίνει. Επιτέθηκε κι αυτός στην Ελλάδα. Απέναντί του βρήκε κι αυτός δύο διαφορετικές καταστάσεις. Το κράτος της Αθήνας ήθελε να παραδοθεί και ο λαός αρνούνταν. Αξιωματικοί του ελληνικού στρατού αρνούνταν να πολεμήσουν και οι φαντάροι δεν εγκατέλειπαν τις θέσεις τους. Έδιναν άδειες στους στρατιώτες να επιστρέψουν στα σπίτια τους και δεν έφευγε κανένας.
Ο Χίτλερ είδε πώς είναι να πολεμάς έναν λαό χωρίς στρατιωτική ηγεσία. Από το πουθενά είχε απώλειες. Ο στρατός ήταν διαλυμένος και τα φυλάκια αντιστέκονταν χωρίς κανέναν απώτερο σκοπό. Απλά αυτοί οι οποίοι ήταν μέσα δεν ήθελαν να νικηθούν. Δεν τους ένοιαζε τίποτε άλλο. Δεν το έκαναν βάση κάποιου εναλλακτικού σχεδίου. Απλά δεν ήθελαν να γυρίσουν στα σπίτια τους νικημένοι. Δεν ήθελαν να τους πουν οι συντοπίτες τους ότι, στη μία και μοναδική φορά που τους δόθηκε η ευκαιρία να γίνουν ήρωες, αυτοί εγκατέλειψαν "Θερμοπύλες". Το αποτέλεσμα; Χωρίς επίσημο αντίπαλο ο γερμανικός στρατός καθυστερούσε επικίνδυνα και είχε μεγάλες απώλειες. Όταν έφτασε η ώρα της Κρήτης, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Το τίμημα σε χρόνο και σε έμψυχο υλικό ήταν ακόμα πιο μεγάλο. Ο πιο ισχυρός στρατός του κόσμου "μάτωνε" από τον "στρατό" της "τσουγκράνας" και του "δρεπανιού". Ο Χίτλερ είχε μάθει αυτό το οποίο δεν ήξερε κι ο Ξέρξης.
Όπως ήταν φυσικό η μάχη των Ελλήνων χάθηκε. Οι Γερμανοί μπήκαν ως κατακτητές στην Ελλάδα. Ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων αυτήν τη φορά δεν έμαθε για νίκη του από τις εφημερίδες. Τουλάχιστον είχε γλιτώσει και το "ταξίδι" στον Βορά. Τώρα ετοίμαζε τις βαλίτσες του, για να φύγει εκτός Ελλάδας. Τον ελληνικό λαό θα τον παρατούσε η ηγεσία του στο έλεος των κατακτητών, για να τον "σώσει" μακροπρόθεσμα. Όταν οι Έλληνες ετοιμάζονταν να υπομείνουν το αβάστακτο, οι ηγέτες τους έκλειναν δωμάτια σε ξενοδοχεία του εξωτερικού.
Ανάμεσα σ' αυτούς και η στρατιωτική ηγεσία. Ο αρχιστράτηγος ήταν έτοιμος και με τις βαλίτσες στο χέρι. Ξαφνικά οι πολιτικοί "ηγέτες" τού χρεώνουν τις ήττες και δεν τον παίρνουν μαζί τους. Κλάμα ο αρχιστράτηγος. Και πάλι δεν είχε τη στοιχειώδη ντροπή ν' αυτοκτονήσει. Και πάλι κάνει το κορόιδο, όταν ο λαός θρηνεί χιλιάδες θύματα, τα οποία έπεσαν ηρωικά για έναν εθνικό σκοπό, για τον οποίο ο αρχιστράτηγος πληρωνόταν να τον δει από απόσταση και δεν έκανε ούτε αυτό.
Η γερμανική "μπότα" πατάει την Ελλάδα. Το "φαινόμενο" όμως δεν νικιέται. Η "μπότα" που το πατάει είναι θέμα χρόνου να πάθει ζημιά. Η "φωτιά" κόλλησε πάνω της. Ο ελληνικός λαός δεν τα παρατάει. Δεν τον ενδιαφέρει αν έχασε τον πόλεμο στο στρατιωτικό επίπεδο. Βγαίνει στο βουνό. Δημιουργεί εκ του μηδενός το τερατώδες ΕΑΜ. Το οπλίζει μέσα από τις πολεμικές του πράξεις. Ο εκφραστής του ελληνικού λαού είναι πανίσχυρος και οπλισμένος. Μέσα σε τρία χρόνια σε μια απόλυτα γερμανοκρατούμενη Ευρώπη τα δύο τρίτα τής θεωρητικά κατακτημένης Ελλάδας είναι ελεύθερα.
Όμως, το ΕΑΜ ήταν εφιάλτης για τους πάντες. Δεν τρόμαζε μόνον τους Γερμανούς. Τρόμαζε και όσους φιλοδοξούσαν να τους διαδεχθούν στη μεταπολεμική περίοδο. Εξέφραζε τον ελληνικό λαό και όποιος κι αν είναι ο νικητής του πολέμου, θα το έβρισκε μπροστά του. Στους Γερμανούς έκανε τεράστια ζημιά, γιατί τους καθυστερούσε. Τους καθυστερούσε σε έναν πόλεμο όπου η ταχύτητα ήταν το ζητούμενο. Τους δημιουργούσε προβλήματα στα μετόπισθεν και δεν τους επέτρεψε να κάνουν περίπατο στη Μέση Ανατολή, όπως ήταν μέσα στις δυνατότητές τους. Αυτή η καθυστέρηση ήταν το αίτιο της ήττας του "άξονα". Δεν πρόλαβε να ελέγξει το πετρέλαιο και έμεινε από "καύσιμα". Οι Έλληνες, που με τον αγώνα τους συνέβαλαν σ' αυτήν την καθυστέρηση συνετέλεσαν στην ήττα αυτήν.
Όταν ηττήθηκαν οι Γερμανοί, η Ελλάδα ήταν η μόνη κατακτημένη χώρα που δεν είδε "απελευθερωτές". Δεν παρηλάσαν απελευθερωτές στις πλατείες της, όπως συνέβη στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στη Δανία κλπ.. Η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από μόνη της πολύ καιρό πριν. Η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από το ΕΑΜ. Ένα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που είχε φτάσει στο σημείο να είναι πιο ισχυρό και πιο καλά εξοπλισμένο από τον προπολεμικό της τακτικό στρατό. Χάρη έκανε η Ελλάδα στον γερμανικό κατακτητικό στρατό, που του επέτρεψε να φύγει από τη χώρα. Αν άφηναν το ΕΑΜ ελεύθερο να δράσει, δεν θα επέστρεφε κανένας Γερμανός στρατιώτης ζωντανός στην πατρίδα του.
Οι Έλληνες είχαν νικήσει τις αυτοκρατορίες του άξονα. Τώρα όμως είχαν άλλα προβλήματα. Ο πόλεμος αποκάλυψε πράγματα, τα οποία ήταν καλά κρυμμένα. Διαχωρίστηκε ο λαός από την ηγεσία του. Ο λαός είχε δημιουργήσει με το αίμα του τη δική του ηγεσία. Το ΕΑΜ ήταν έτοιμο να σκοτώσει τους δοσίλογους των Γερμανών και ν' αφήσει στο απόλυτο περιθώριο τους αγγλόδουλους "παραθεριστές" του Νείλου. Είχε μάθει να ζει ελεύθερος και δεν θα ήθελε να επιστρέψει ξανά στους λακέδες των ιμπεριαλιστών. Αυτό όμως ήταν μια τρομακτική προοπτική για τους Άγγλους. Γιατί; Γιατί, χάνοντας τον έλεγχο της Ελλάδας, κινδύνευαν να χάσουν έναν πόλεμο στον οποίο είχαν νικήσει.
Η ανεξάρτητη Ελλάδα ήταν απειλή για τα αγγλικά συμφέροντα στην περιοχή. Η ανεξάρτητη Ελλάδα θα μπορούσε να χειριστεί τα εθνικά της συμφέροντα με τρόπο που αυτά να απειλούσαν την αγγλική πολιτική. Μπορούσε να γίνει σύμμαχος με τους Σοβιετικούς και να καταστρέψει έναν μεγάλο σχεδιασμό. Ταυτόχρονα οι Άγγλοι στον καιρό του πολέμου είχαν χάσει το μεγάλο τους "πλεονέκτημα" στην Ελλάδα. Μέχρι τον πόλεμο εμφανίζονταν σαν οι προστάτες της ελευθερίας του ελληνικού λαού. Στον πόλεμο, εξαιτίας λαθών και πανικού, έχασαν τη συμπάθειά του. Οι Έλληνες, εξαιτίας του αγγλικού αποκλεισμού και λόγω της πείνας που ακολούθησε, έχασαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Δεν τους συμπαθούσαν πλέον.
Για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε, οι Αγγλοσάξονες αποφάσισαν την αλλαγή του παγκόσμιου σχεδιασμού. Σε συνεννόηση με τους Σοβιετικούς χώρισαν τον κόσμο σε Ανατολή και Δύση. Αυτό το έκαναν υποτίθεται για να εκμεταλλευτούν τη νίκη τους εις βάρος όλων των υπολοίπων. Για να λειτουργήσει όμως ένας τέτοιος σχεδιασμός, πρέπει να έχει μια ισορροπία. Το "οξυγόνο" της Δύσης ήταν τα πετρέλαια. Άρα έπρεπε η Ελλάδα, που βρισκόταν σ' εκείνον τον "δρόμο", να πάει με το μέρος του ισχυρού, ο οποίος προβλεπόταν να πάρει τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Στην προκειμένη περίπτωση με τους Αγγλοσάξονες. Οι Αγγλοσάξονες "καίγονταν" για τα πετρέλαια, γιατί χωρίς αυτά δεν είχε νόημα η νίκη τους. Ταυτόχρονα αυτά δεν ενδιέφεραν τη Σοβιετική Ένωση, γιατί είχε δικά της κοιτάσματα.
Άρα το πρόβλημα για τον νέο σχεδιασμό ήταν να πάει η Ελλάδα εκεί όπου προβλεπόταν. Να μην αφεθεί να "παίζει" με τα συμφέροντα των ισχυρών, προκειμένου να ισχυροποιηθεί η ίδια. Το πρόβλημα ήταν να επιβληθούν εκ νέου στην Ελλάδα οι προδοτικές και "απούσες" ηγεσίες, που την "έδεναν" στο άρμα των Αγγλοσαξόνων. Πώς όμως θα γινόταν αυτό; Την Ελλάδα δεν την έλεγχαν πλέον αυτοί οι λακέδες. Αυτοί βρίσκονταν στις όχθες του Νείλου και δεν γνώριζαν καν αν μπορούν να επιστρέψουν με ασφάλεια στα σπίτια τους. Την Ελλάδα την έλεγχε το ΕΑΜ. Την έλεγχαν άνθρωποι, που τους "αγαπημένους" των Δυτικών τούς προόριζαν για εκτελέσεις.
Τότε οι ισχυροί αποφάσισαν το χειρότερο δυνατό για τους Έλληνες. Τους έμπλεξαν σε έναν τρομερό εμφύλιο. Αυτοί οι οποίοι ελέγχονταν πλήρως από τον Στάλιν και τους Εγγλέζους δίχασαν τον ελληνικό λαό και τον έβαλαν να αλληλοεξοντωθεί. Κομμουνιστές και φασίστες έκαναν ό,τι τους διέταξαν τα' αφεντικά τους. Τα συμφέροντα ήταν μεγάλα και η κατάσταση επείγουσα για να υπάρξει καθυστέρηση. Οι Άγγλοι βιάζονταν πολύ, για να έχουν την πολυτέλεια να προστατεύσουν την εικόνα τους. Στα Δεκεμβριανά πυροβόλησαν Έλληνες. Βομβάρδισαν την Αθήνα. Γλίτωσαν τους δοσίλογους. Δολοφόνησαν εν ψυχρώ ήρωες της εθνικής αντίστασης. Επέβαλαν μισητούς βασιλείς. Μεθόδευσαν έναν τρομερό εμφύλιο. Εξόπλισαν εχθρούς, για να αλληλοεξοντωθούν πιο εύκολα. Έδωσαν εκ νέου την εξουσία στους αρχιστράτηγους με τις πιτζάμες.
Ποτέ και κανένας ισχυρός στην ιστορία των ανθρώπινων πολέμων δεν φέρθηκε τόσο αχάριστα, τόσο άσχημα και τόσο ύπουλα στους συμμάχους του όσο φέρθηκαν οι Εγγλέζοι στους Έλληνες. Ακόμα και ο Ταμερλάνος σεβόταν τους συμμάχους του. Οι Άγγλοι δεν είχαν ούτε καν τον πολιτισμό του Ταμερλάνου. Αιματοκύλισαν έναν σύμμαχο, ο οποίος τους βοήθησε καθοριστικά στη μεγάλη μάχη. Έναν σύμμαχο, ο οποίος νικούσε τον εχθρό τους, όταν αυτός βομβάρδιζε το ίδιο το Λονδίνο. Έναν σύμμαχο, που έβαλε "πλάτη" για τη δική τους νίκη-αναρρίχηση στην κορυφή του Κόσμου. Έναν σύμμαχο, που δεν τους κόστισε τίποτε. Δεν τον βοήθησαν με στρατεύματα. Δεν τον βοήθησαν με εξοπλισμό. Οι Εγγλέζοι μόνον χαφιέδες έστελναν στην Ελλάδα. Αυτόν τον σύμμαχο στη συνέχεια τον ξέσκισαν. Όταν όλοι οι λαοί πανηγύριζαν τη νίκη σ' έναν πόλεμο που τον είχαν χάσει, οι Έλληνες έκλαιγαν για έναν πόλεμο που είχαν κερδίσει.
Αυτά όλα ήταν αθλιότητες των Άγγλων. Αθλιότητες όμως, που τις "έβλεπαν" οι Έλληνες. Οι Άγγλοι είχαν περάσει πλέον τον Ρουβίκωνα. Ο κόσμος των Ελλήνων ήταν πλέον διαφορετικός. Το "φαινόμενο" πλέον είχε "κολλήσει" στους Αγγλοσάξονες. Του ήταν αδιάφοροι πλέον οι Τούρκοι. Του ήταν αδιάφοροι οι Γερμανοί, που ήταν νικημένοι. Οι Αγγλοσάξονες όχι μόνον τους σκότωσαν, αλλά και τους αδίκησαν στην ιστορική τους πορεία. Τους στέρησαν δόξα. Οι σύγχρονοι Έλληνες νίκησαν αυτοκρατορίες και αυτό αποκρύφτηκε από τους λαούς. Υποβαθμίσθηκε ακόμα και στους ίδιους τους Έλληνες από τις ίδιες της ελληνικές ηγεσίες. Μισούσαν οι ελληνικές ηγεσίες των λακέδων και των δοσίλογων τα επιτεύγματα των Ελλήνων, γιατί δεν συνέφεραν στα αφεντικά τους και δεν συμμετείχαν οι ίδιες πουθενά.
Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε στην αρχή του κειμένου ότι οι σύγχρονοι Έλληνες ούτε στο περίπου δεν γνωρίζουν τι έκαναν τον τελευταίο αιώνα. Ούτε στο περίπου δεν γνωρίζουν πόσο "κοντά" είναι στη δόξα των προγόνων τους. Το κατόρθωμα του ιταλικού μετώπου ?με δεδομένη τη διαφορά των τεχνολογιών των εποχών? ήταν μεγαλύτερο από τις ιστορικές Θερμοπύλες. Το κατόρθωμα του ΕΑΜ ?με βάση το ίδιο δεδομένο και με μια ναζιστική Γερμανία σε πλήρη ισχύ και υπό στρατιωτικό συναγερμό? ήταν μεγαλύτερο από την Επανάσταση του 1821. Το "φαινόμενο" είχε αποδείξει τη διαχρονική του συνέχεια και κάποιοι του στέρησαν τη δόξα. Αυτοί οι κάποιοι ήταν οι Αγγλοσάξονες.
Τώρα πλέον οι Έλληνες θα είχαν απέναντί τους μόνον τους Αγγλοσάξονες. Τους Αγγλοσάξονες, που, για να τα καταφέρουν όλα αυτά, είχαν κάνει λάθη. Λάθη, πολλά λάθη. Οι Άγγλοι, προκειμένου να επιβάλλουν τον σχεδιασμό τους ?με δεδομένο εκείνη την εποχή την ανυπότακτη Ελλάδα του ΕΑΜ?, "αυτοκτόνησαν". Μπήκαν σε ένα κοινό σύστημα με τους Αμερικανούς και "έχασαν" τη μάχη μέσα σε λίγα χρόνια. Μέσα σε λίγα χρόνια καταστράφηκε η μεγαλύτερη αυτοκρατορία που είχε υπάρξει ποτέ στον κόσμο.
Υπό την ηγεσία ενός ηλίθιου Τσόρτσιλ κατάφεραν το απίθανο. Προκάλεσαν τους χειρότερους εχθρούς του χριστιανικού συστήματος και ταυτόχρονα διέλυσαν την αυτοκρατορία τους. Αυτούς "κληρονόμησαν" οι Αμερικανοί. Το "φαινόμενο" είναι πλέον σταθερά "κολλημένο" στον Αγγλοσαξονισμό. Στον Αγγλοσαξονισμό, που εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο, είτε ως Βρετανία είτε ως ΗΠΑ. Στον Αγγλοσαξονισμό, που επένδυσε την κυριαρχία του στο δίπολο με τη Σοβιετική Ένωση. Για όσο διάστημα υπήρχε Σοβιετική Ένωση, κανένας δεν κινδύνευε. Ακίνδυνο είναι το "φαινόμενο" σε τέτοιες συνθήκες. Μπορεί να "περιμένει", αλλά είναι ακίνδυνο. Οι γενιές μπορεί ν' αλλάζουν και να μην "ξεχνούν", αλλά δεν μπορούν να κάνουν και τίποτε.
Η Σοβιετική Ένωση όμως δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των εμπνευστών της. Καταρρέει σαν χάρτινος πύργος τη δεκαετία του ενενήντα. Αυτό όμως αλλάζει τον γενικότερο σχεδιασμό ενός συστήματος, που είχε στηριχθεί πάνω σ' αυτήν. Άρα και πάλι θα πρέπει να δράσουν αυτοί οι οποίοι πρέπει να ελέγχουν τους λαούς και άρα και το "φαινόμενο". Οι Αγγλοσάξονες και πάλι ως ηγέτες και εκφραστές της Νέας Τάξης έπρεπε να έρθουν στην Ελλάδα, για να την "ευθυγραμμίσουν" με τα υπόλοιπα κράτη. Αυτό όμως προϋποθέτει νέες επεμβάσεις και άρα νέες προκλήσεις. Επεμβάσεις όμως και προκλήσεις στο "φαινόμενο" σε μια εποχή δύσκολη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το "φαινόμενο" δεν ξεχνά. Το "φαινόμενο", αν σε βρει σε αδυναμία, θα σου επιτεθεί.
Αυτό περιμένουμε τώρα. Οι Αγγλοσάξονες ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται. Παίζουν παιχνίδια εις βάρος του "φαινομένου". Παίζουν παιχνίδια στην Κύπρο με το Σχέδιο Ανάν. Παίζουν στη Θράκη με τη μειονότητα. Παίζουν στη Μακεδονία με το όνομα. Παίζουν στην Ήπειρο με τους Αλβανούς. Παίζουν στο Αιγαίο με την υφαλοκρηπίδα. Διορίζουν πρωθυπουργούς ανάμεσα στους υπαλλήλους τους. Ελέγχουν τις υπηρεσίες ασφαλείας. Φακελώνουν πολίτες, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Παίζουν με τη "φωτιά" και δεν το καταλαβαίνουν. Στο απόγειο της δύναμής τους στην πραγματικότητα είναι πιο αδύναμοι από ποτέ. Ταυτόχρονα το "φαινόμενο" είναι πιο ισχυρό από ποτέ. Το αγγλοσαξονικό "δάσος" είναι θεόστεγνο και χωρίς άμυνες και το "φαινόμενο" σε υψηλές θερμοκρασίες. Ο ελληνικός πληθυσμός είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση από πλευράς γνώσης και νοοτροπίας. Είναι καθαρά ελληνικός στο επίπεδο της παιδείας και όχι μόνον στο επίπεδο των τύπων.
Το "φαινόμενο" περιμένει. Το "φαινόμενο" δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά ποιος το βύθισε στον εμφύλιο. Δεν ξεχνά ποιος του διχοτόμησε την Κύπρο. Δεν ξεχνά ποιος το έβαλε στη Χούντα. Δεν ξεχνά ποιος του λεηλάτησε την πατρίδα. Δεν ξεχνά και περιμένει. Περιμένει σαν να μην είχε να κάνει τίποτε άλλο όλους αυτούς τους αιώνες. Ένα "αεράκι" περιμένει και φτάνει εύκολα στην υπερατλαντική "Περσέπολη". Σύντομα θα πάρει "φωτιά" ο κόσμος. Την πιο λυτρωτική "φωτιά" που έχει δει στην ιστορία του. Μέσα σε λίγες μέρες κανένας δεν θα θυμάται τους Αγγλοσάξονες. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Α ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ, Ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ, ΤΑ ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ.
Για να δούμε τί μας λέει ο μύθος του Τριπτόλεμου με την θεά Δήμητρα. Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην "αγέλαστο πέτρα" στην Ελευσίνα.
Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς, του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών.
Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής ("Ελευσίς") με την λέξη "έλευσις", που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολιτιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφεται και σε μυθολογίες άλλων λαών.
Μεταφέρουμε χαρακτηριστικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) "Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας" την μαρτυρία της Κινεζικής παράδοσης: "...Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφονταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους... ...Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμένης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική. Τους έμαθε επίσης να ψαρεύουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα... Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα..."
Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντες έχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη "Μήδεια", πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.
Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).
Στην τραγωδία του Αισχύλου "Προμηθέας Δεσμώτης" βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας "με την θέληση, χωρίς χαλινούς" ένα "τετράσκελο πουλί".
Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία "Σφίγγα" τον βλέπουμε να μιλάει για ένα "πουλί πού 'χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι", ενώ στον "Αγαμέμνονα" είναι χαρακτηριστική η εντολή: "τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε".
Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΟΤΙ ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ.
Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος.
Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον "Φαίδωνα" του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πώς φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.
Από το περιοδικό NEXUS Μάιος 1998
Η εκπομπή Terra Incognita με θέμα την απόδειξη με επιστημονικά τεκμήρια για την ιστορικότητα των Ομηρικών επων. Εκ των καλεσμένων και ο Γιώργος Τσαγκρινός, πρόεδρος του συλλόγου ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ.
Δείτε το βίντεο εδώ
"ἐὰν μὲν γὰρ ᾖς σώφρων καὶ ἀνδρεῖος καὶ τὴν τοῦ Διὸς ἐπιστάμενος τέχνην τὴν βασιλικήν, οὐθέν σε κωλύει τοῦ Διὸς εἶναι υἱόν· ἐπεὶ τοῦτό γε καὶ Ὅμηρόν φασι λέγειν, ὅτι πατήρ ἐστιν ὁ Ζεύς, ὥσπερ τῶν θεῶν, καὶ τῶν ἀνδρῶν, ἀλλ᾽ οὐ τῶν ἀνδραπόδων οὐδὲ τῶν φαύλων τε καὶ ἀγεννῶν οὐδενός· ἐὰν δὲ δειλὸς ᾖς καὶ τρυφερὸς καὶ ἀνελεύθερος, οὔτε σοι θεῶν οὔτε ἀνθρώπων τῶνἀγαθῶν προσήκει" - (Βλ., Δίων Χρυσόστομος “Περί Βασιλείας” 4.21.2 – 4.23.1) 40-120 μ.Χ.
Δηλαδή:
“Αν είσαι σώφρων και ανδρείος και γνωρίζεις την βασιλική τέχνη του Διός, τίποτα δεν σε κωλύει το να είσαι υιός του Διός· αφού, καθώς λένε, αυτό το είπε ο Όμηρος, ότι πατήρ εστιν ο Ζευς, Θεών και ανδρών, αλλά όχι ανδραπόδων, ούτε φαύλων, ούτε αγενών· εάν είσαι δειλός, τρυφερός (=μαλθακός) και ανελεύθερος, δεν συγγενεύεις ούτε με τους Θεούς, ούτε με τους αγαθούς ανθρώπους”.
Οπότε έχουμε το εξής:
Διογενής/υιός Διός= σώφρων, ανδρείος και κάτοχος της τέχνης του Διός, ήτοι βασιλική (πολιτική). Άρα θα πρέπει να είσαι γνώστης/επιστήμων των πολιτικών αρετών, οι οποίες ως μας λέγει ο Δαμάσκιος:
“Ὅτι τρίται ὑπὲρ ταύτας αἱ πολιτικαί, μόνου οὖσαι τοῦ λόγου (ἐπιστημονικαὶ γάρ), ἀλλὰ λόγου κοσμοῦντος τὴν ἀλογίαν ὡς ὄργανον ἑαυτοῦ· διὰ μὲν φρονήσεως τὸ γνωστικόν, διὰ δὲ ἀνδρείας τὸ θυμοειδές, τὸ δὲ ἐπιθυμητικὸν σωφροσύνῃ, πάντα δὲ δικαιοσύνῃ· περὶ ὧν πλείω λέγει ἐν Πολιτείᾳ”. (Βλ., Δαμάσκιος «Υπόμνημα εις τον Πλάτωνος Φαίδωνα» 140).
Δηλαδή:
“Οι τρίτες είναι οι πολιτικές αρετές, που ανήκουν μόνο στο λόγο[1] (καθώς είναι επιστημονικές) αλλά του λόγου που κοσμεί την αλογία και την χρησιμοποιεί ως όργανό του. Το γνωστικό μέρος (δηλαδή το λογιστικό) το ελέγχει η φρόνηση, το θυμοειδές η ανδρεία, το επιθυμητικό η σωφροσύνη, και όλα αυτά μαζί η δικαιοσύνη. Περί αυτών αναφέρει στην Πολιτεία[2], ο Πλάτων”.
Ως εκ τούτου, για να είναι κάποιος Διογενής, θα πρέπει τα 3 μέρη της ψυχής του, να ελέγχονται πλήρως από τις πολιτικές αρετές, έτσι ώστε να είναι σώφρων (χαλιναγώγηση επιθυμιών), ανδρείος (χαλιναγώγηση θυμού), επιστάμενος της του Διός τέχνης (επιστήμη/γνώση-λόγος) και φυσικά αφού τον ύψιστο Δία τον ακολουθεί πάντα η Δίκη, να ελέγχονται και τα τρία μέρη από την δικαιοσύνη. Για αυτό, εξάλλου, λέω, ότι η δικαιοσύνη θα επικρατήσει ότι και αν συμβεί!
Επιπροσθέτως, καταλαβαίνουμε ότι όταν ο Όμηρος αναφέρει για “πατήρ Θεών και ανδρών”, ως άνδρες, δεν εννοεί το φύλλο, αλλά τον αγαθό άνθρωπο! Άρα, λοιπόν, ο “πατήρ Θεών και ανδρών”, είναι ο πατήρ Θεών και αγαθών ανθρώπων, ήτοι ο μέγιστος Ζευς!
Συγγραφέας: Γουλέτας Α. Παναγιώτης (Αλκίνοος),
14η Ἑκατομβαιῶνος του 4-ου έτους της 697-ης Ολυμπιάδας (06/07/2012)
eleysis69.wordpress.com
[1] ”ἀτεχνῶς γάρ ἐστιν οἷον λόγος τὸ τοῦ Διὸς ὄνομα“. (Διότι, πράγματι, το όνομα του Διός είναι λόγος). (Βλ., Πλάτων «Κρατύλος» 396.a.2)
[2] 434.d.2 – 445.b.4.
Η ευρύτερη περιοχή της αρχαίας Φθίας [η σημερινή ανατολική Φθιώτιδα] φιλοξενούσε, σύμφωνα με τον Όμηρο, τον περίφημο πολεμικό λαό των Μυρμιδόνων και αποτελούσε πατρίδα του Αχιλλέα, γιου του Πηλέα και της Θέτιδας.
Ο ημίθεος Αχιλλέας και οι Μυρμιδόνες του πήραν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο και διέπρεψαν με τα στρατιωτικά ανδραγαθήματά τους και τον απαράμιλλο ηρωισμό τους στη μάχη.
Ο Μυρμιδών ήταν γιoς του Δία και της Ευριμέδουσας. Οι απογονoί του οι Αιγινίτες μετανάστευσαν κάποτε στην Θεσσαλική Φθιώτιδα . Έλαβαν μέρος στον εμφύλιο πόλεμο της Τροίας με αρχηγό τον Αχιλλέα.
Σύμφωνα με μια παλαιότερη παράδοση όταν έπεσε λοιμός στην Αίγινα, ο Αίακος παρακάλεσε το Δία να μεταμορφωθούν οι κάτοικοι του χωριού σε μυρμήγκια για να έχουν ελάχιστη ανάγκη σε φαγητό.
Σύμφωνα με άλλη παράδοση ο Δίας μεταμορφώθηκε σε μυρμήγκι για να αποπλανήσει την Ευρυμέδουσα.
Ο Αχιλλέας, ήταν γιος του Πηλέα, βασιλιά των Μυρμιδόνων, και της Θέτιδας. Οι μάντεις είχαν προφητέψει πως αν ο Αχιλλέας έπαιρνε μέρος στην εκστρατεία της Τροίας θα δοξαζόταν πολύ αλλά θα πέθαινε. Αν έμενε στην πατρίδα του θα ζούσε πολλά χρόνια εκεί αλλά χωρίς δόξα. Η Θέτις για να γλιτώσει το γιο της τον έντυσε με ρούχα γυναικεία του έδωσε το κοριτσίστικο όνομα Πύρρα, που σημαίνει πυρόξανθη και τον έστειλε στο Λυκομήδη, το Βασιλιά της Σκύρου, να ζήσει εκεί με τα κορίτσια του. Αγάπησε τη βασιλοπούλα Διηδάμεια και απέκτησαν ένα γιο τον Νεοπτόλεμο.
Υπήρχε όμως και μια άλλη προφητεία. Ο μάντης Κάλχας φανέρωσε στους Έλληνες ότι δεν θα κυριευόταν ποτέ η Τροία χωρίς τον Αχιλλέα. Ο Οδυσσέας ανέλαβε να τον βρει και μεταμφιεσμένος λοιπόν σε έμπορο, με όπλα ανάμεσα στις πραμάτειες του έφτασε στην αυλή του βασιλιά Λυκομήδη. Και ενώ τα κορίτσια, οι βασιλοπούλες, άρχισαν να κοιτάζουν με περιέργεια τα γυναικεία ρούχα, ο Αχιλλέας με την πρώτη ματιά ρίχτηκε στα όπλα.
Με αυτόν τον τρόπο τον ανακάλυψε ο Οδυσσέας και τον οδήγησε στην Τροία. Αναχώρησαν από ένα μικρό λιμάνι της Σκύρου που ονομάζεται μέχρι τις μέρες μας Αχίλλι.
Video
O Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, συμβόλιζε για τους αρχαίους Έλληνες την παντοδυναμία και την απόλυτη εξουσία. Είχε τη διακυβέρνηση του σύμπαντος. Μπορούσε να ελέγχει τα πάντα, αφού όλοι οι άλλοι θεοί που κατείχαν κάποιο τομέα ευθύνης, ήταν απλώς οι βοηθοί του. Πάντα όμως του έμενε χρόνος ώστε να ξελογιάζει κάποια θεά ή κάποια όμορφη βασιλοπούλα και να προκαλεί έτσι τη ζήλια της νόμιμης γυναίκας του, της Ήρας.
Ο Δίας ήταν ο τελευταίος γιος του Κρόνου και της Ρέας. Η σεμνή Ρέα αγανακτισμένη από το σκληρόκαρδο σύζυγό της που έτρεμε για το θρόνο του και γι' αυτόν το λόγο καταβρόχθιζε τα παιδιά του, αμέσως μετά τη γέννα κατάφερε, με τη βοήθεια του Ουρανού και της Γης, να τον ξεγελάσει. Για το λόγο αυτόν ταξίδεψε στην Κρήτη· εκεί με τη βοήθεια του βασιλιά Μελισσέα και με παραστάτριες τις κόρες του, τη Μέλισσα και την Αδράστεια, γέννησε τον Δία σε μια σπηλιά του όρους Δίκτη, που ονομαζόταν Δικταίο άντρο. Στη συνέχεια εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες του βουνού. Κατόπιν επέστρεψε στο παλάτι του Κρόνου και του έδωσε τυλιγμένη στα σπάργανα μια πέτρα για να την καταπιεί. Ο αφελής Κρόνος την πίστεψε και καταβρόχθισε την πέτρα. Υπάρχουν διάφοροι χαριτωμένοι μύθοι σχετικά με την ανατροφή του νεογέννητου θεού. Οι Νύμφες τον τοποθέτησαν σε μια ολόχρυση κούνια, που την κρέμασαν ανάμεσα στις φυλλωσιές μιας τεράστιας βελανιδιάς, έτσι ώστε να αιωρείται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό και ο Κρόνος να μην μπορεί να τον βρει.
Το κλάμα όμως του θεϊκού βρέφους ήταν πολύ δυνατό. Οι νεαρές κοπέλες, για να αποφύγουν κάποια ανεπιθύμητη επίσκεψη του Κρόνου εξαιτίας όλης αυτής της φασαρίας, κάλεσαν τους φίλους τους, τους Κουρήτες. Αυτοί ήταν δαιμονικά ξωτικά του δάσους με παράξενη μορφή.
Κάθε φορά που ο Δίας έκλαιγε, άρχιζαν να χορεύουν έναν άγριο πολεμικό χορό, τον πυρρίχιο, και να τραγουδούν βγάζοντας πολεμικές ιαχές και χτυπώντας τα δόρατα και τα ακόντια πάνω στη γη, που τρανταζόταν ολόκληρη. Έτσι ο Κρόνος δεν μπορούσε να ακούσει το κλάμα του μωρού. Η αγαπημένη Νύμφη του Δία, η Αμάλθεια, άρμεγε το γάλα μιας κατσίκας και τάιζε το θεϊκό βρέφος, που με μεγάλη λαιμαργία καταβρόχθιζε την τροφή του. Η κατσίκα αυτή, που την αποκαλούσαν απλά Αίγα, καταγόταν από τον Ήλιο. Ήταν τεράστια και τρομερή στη μορφή. Οι Τιτάνες δεν άντεχαν να τη βλέπουν, γι' αυτό η Γαία την έκλεισε σε μια σπηλιά της Ίδης. Ο Δίας όμως δε φοβόταν καθόλου το πλάσμα αυτό, που βοήθησε στην ανατροφή του. Έτσι, όταν μεγάλωσε λιγάκι και άρχισε να περπατάει, έπαιζε με την τεράστια κατσίκα, που την ονόμασε μάλιστα Αμάλθεια από το όνομα της αγαπημένης του Νύμφης. Πολλές φορές δεν περίμενε να τον ταΐσουν, καθόταν κάτω από την κατσίκα και αρμέγοντάς την έπινε κατευθείαν το γάλα της.
Κάποια μέρα ο Δίας από απροσεξία και επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τη θεϊκή του δύναμη, έσπασε ένα κέρατο της Αμάλθειας. Λυπήθηκε πάρα πολύ και για να παρηγορήσει το ευλογημένο ζώο, έδωσε το κέρατο στη Νύμφη Αμάλθεια, αφού πρώτα το προίκισε με μαγικές ιδιότητες. Αυτός που το είχε, αρκούσε μόνο να κάνει μια ευχή και αμέσως εμφανίζονταν μπροστά του όλα τα καλά του κόσμου. Από τότε έμεινε γνωστό ως "κέρας της Αμάλθειας" ή "κέρας της Αφθονίας". Όταν η κατσίκα γέρασε και πέθανε, ο Δίας λυπήθηκε πολύ. Από το δέρμα της έφτιαξε την παντοδύναμη αιγίδα του, που ήταν το πιο σημαντικό όπλο του στην Τιτανομαχία. Το θεϊκό παιδί ανατράφηκε και με μέλι. Τα αγριομελίσσια του βουνού, εξαιρετικά γι' αυτόν, μάζευαν το καλύτερο μέλι της βασίλισσάς τους. Οι Νύμφες έδιναν από αυτό στο μικρό Δία, που ξετρελαινόταν για τη γλυκιά του γεύση.
Σύμφωνα μ' έναν άλλο μύθο, ο θεός ανατράφηκε με αμβροσία και νέκταρ, δηλαδή με το φαγητό και το ποτό των αθανάτων. Ολόλευκα ιερά περιστέρια κουβαλούσαν την αμβροσία και τάιζαν μόνα τους το βρέφος, όπως ακριβώς έκαναν με τα μικρά τους. Ένας αετός, με γυαλιστερά φτερά και γαμψά νύχια, πετούσε κάθε βράδυ με ιλιγγιώδη ταχύτητα, μέσα από τους αιθέρες, και έφτανε στην πηγή, απ' όπου αντλούσε το νέκταρ και το μετέφερε στο βουνό της Κρήτης.
Ο Δίας όταν μεγάλωσε και απέκτησε εξουσία, έδειξε την ευγνωμοσύνη του σ' όλα τα πλάσματα που βοήθησαν στην ανατροφή του. Έτσι, έκανε την Αμάλθεια και τον αετό αστερισμούς και στα χαριτωμένα περιστέρια ανέθεσε την ευχάριστη υπηρεσία να αναγγέλλουν τις εποχές.Από τις υπόλοιπες νεράιδες του δάσους που προστάτευαν το Δία, πιο γνωστές είναι η Ίδη και η Μήτιδα. Η Ίδη μάλιστα είχε χαρίσει στο μικρό θεό το πρώτο του παιχνίδι· μια κρυστάλλινη σφαίρα που όταν την πετούσε ψηλά άφηνε λαμπρές πολύχρωμες γραμμές στον αέρα, όπως τα άστρα του ουρανού. Περιτριγυρισμένος από τόση αγάπη και στοργή ο Δίας έγινε ένας πανέμορφος έφηβος, γεροδεμένος, με αρμονικά μέλη και εξαιρετική όψη.
Τότε οι Νύμφες κατάλαβαν πως ήρθε η ώρα να του αποκαλύψουν τα πάντα. Έτσι, έμαθε για το σκληρόκαρδο πατέρα του και για όλες τις περιπέτειες που πέρασε η μητέρα του και ο ίδιος μέχρι να φτάσει σ' αυτή την ηλικία. Με τις πολύτιμες συμβουλές, τις ευχές και τα μαγικά βότανα των Νυμφών και ιδιαίτερα της Μήτιδας, έφτασε μπροστά στον Κρόνο· του αποκάλυψε την ταυτότητά του και ζήτησε το θρόνο του. Αυτός αρνήθηκε, αλλά ο Δίας μετά από μακροχρόνια πάλη κατάφερε να τον ακινητοποιήσει. Στη συνέχεια του έδωσε ένα βοτάνι και αμέσως ο Κρόνος ξέρασε τα υπόλοιπα παιδιά του, την Ήρα, την Εστία, τη Δήμητρα, τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα.
Ο Δίας πέρασε πάρα πολλές περιπέτειες μέχρι να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος. Δε χρειάζεται παρά να θυμίσουμε τη φοβερή Τιτανομαχία που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια· την αναμέτρηση δηλαδή των Ολυμπίων με τα αδέρφια του Κρόνου, που δεν παραδέχονταν με κανένα τρόπο ως ανώτερό τους έναν νεότερο θεό. Τελικά, με τη συμβουλή της Γαίας, ο Δίας ελευθέρωσε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, που οι Τιτάνες τους είχαν φυλακίσει στα Τάρταρα. Αυτοί για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους χάρισαν στα τρία αδέρφια φοβερά όπλα. Έτσι, οι Ολύμπιοι μετά από μακροχρόνιο πόλεμο κατάφεραν να συντρίψουν οριστικά τους Τιτάνες.Αμέσως μετά ο Δίας και τ' αδέρφια του έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους φοβερούς Γίγαντες. Όμως με την Αθηνά που πολεμούσε σαν άντρας και τον Ηρακλή και τον Διόνυσο συμπαραστάτες κατάφεραν να νικήσουν και πάλι. Τελευταία και πιο οδυνηρή σύγκρουση ήταν αυτή με τον Τυφώνα, ο οποίος κατάφερε να τραυματίσει τον Δία. Όμως με την πονηριά του Ερμή και του Πάνα είχαμε πάλι αίσιο τέλος για τους Ολύμπιους και ιδιαίτερα για τον Δία. Μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες έγινε η μοιρασιά ανάμεσα στα τρία αδέρφια. Ο Δίας ανέλαβε τη βασιλεία του Ουρανού, ο Ποσειδώνας τη θάλασσα και ο Άδης τον Κάτω Κόσμο. Όμως και τότε δε σταμάτησαν τα προβλήματα του Δία. Χρειάστηκε πολλές φορές να αντιμετωπίσει τους άλλους θεούς και να τους πείσει για την ανωτερότητά του. Αρκετά συχνά αντιμετώπιζε την έντονη δυσαρέσκεια του Ποσειδώνα, που αμφισβητούσε διαρκώς την εξουσία του και δεν εκτελούσε υπάκουα τις διαταγές του. Αναγκάστηκε να τον απειλήσει αρκετές φορές για να συνετιστεί.
Κάποτε μάλιστα οι άλλοι θεοί οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του βασιλιά των θεών μέσα στο ίδιο του το παλάτι. Σ' αυτή συμμετείχαν η Ήρα, ο Ποσειδώνας, η Αθηνά και ο Απόλλωνας. Και σίγουρα θα κατάφερναν να του κάνουν κακό, αν η Θέτιδα δεν έφερνε από τα βάθη του Ωκεανού συμπαραστάτη του Δία το σεβαστό σε όλους Βριάρεο. Ο Δίας, για να εκδικηθεί, έδεσε την Ήρα χειροπόδαρα με αόρατες αλυσίδες και την κρέμασε από τον ουρανό. Επιπλέον, έστειλε τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα να δουλέψουν ως δούλοι στην υπηρεσία του θνητού βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα. Όσο για την Αθηνά που ήταν η αγαπημένη του κόρη, δεν την τιμώρησε και από τότε του ήταν πιστή και υπάκουη.
Κάποιοι μύθοι διηγούνται πως όταν ανέλαβε την εξουσία, έφτιαξε τον κόσμο από την αρχή. Πήρε για γυναίκα του τη Χθονία, μια παλιά θεότητα που ταυτίζεται με τη γη και της χάρισε ένα πέπλο που είχε πάνω σχεδιασμένο τον κόσμο ολόκληρο· τις στεριές και τις θάλασσες, τα βουνά και τους κάμπους, τα ποτάμια και τις λίμνες.
Αλλά και το ανθρώπινο γένος, όταν αυτό έγινε πολύ αμαρτωλό και έπαψε να κάνει θυσίες στους θεούς, το κατέστρεψε μ' ένα φοβερό κατακλυσμό, από τον οποίο σώθηκαν μόνο ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα. Απ' αυτούς, με τη θέληση του Δία, προήλθαν νέοι άνθρωποι από τα λιθάρια που πετούσαν πάνω από την πλάτη τους. Όμως, και σ' αυτό το νέο ανθρώπινο γένος κάποτε άρχισε να βασιλεύει η κακία. Γι' αυτόν το λόγο ο Δίας προκάλεσε δυο μεγάλες πολεμικές συρράξεις, την εκστρατεία των Επτά στρατηγών εναντίον της Θήβας και τον Τρωικό πόλεμο. Ένας επιπλέον λόγος ήταν ότι ο πληθυσμός της γης είχε αυξηθεί επικίνδυνα και ο πόλεμος ήταν ένα μέσο για να μειωθεί πάλι. Στην πρώτη περίπτωση ο Δίας τιμώρησε και τους επτά στρατηγούς, γιατί ήταν ασεβείς και αλαζόνες. Ο ένας έλεγε πως θα κυρίευε τη Θήβα ανεξάρτητα από τη θέληση του παντοδύναμου θεού, ο άλλος είχε ως έμβλημά του τον Τυφώνα, το μεγαλύτερο εχθρό του Δία, και κάποιος άλλος αμφισβητούσε τη δύναμη του κεραυνού του. Όλοι τους βρήκαν φρικτό τέλος. Τους γιους τους αργότερα, που ήταν θεοσεβούμενοι και θυσίαζαν τακτικά στους θεούς, τους βοήθησε να καταλάβουν το θηβαϊκό κάστρο.
Στην περίπτωση του Τρωικού πολέμου ο Δίας φρόντισε πρώτα απ' όλα να γεννηθεί η Ελένη, έτσι ώστε η αρπαγή της από τον Πάρη να σημάνει την έναρξη του πολέμου. Στη διάρκεια της πολεμικής επιχείρησης είχε βάλει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Κράτησε για αρκετό χρονικό διάστημα τον Αχιλλέα έξω από το πεδίο της μάχης όπως είχε υποσχεθεί στη μητέρα του τη Θέτιδα. Επιπλέον, έδωσε την τελική νίκη στους Έλληνες όπως αυτός είχε αποφασίσει, ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους Ολύμπιους που πολεμούσαν στο πλευρό της μιας ή της άλλης παράταξης.
Πολλοί θεοί και ακόμη περισσότεροι θνητοί γνώρισαν την οργή του Δία όταν έκαναν κάτι ενάντια στη θέλησή του ή κάτι που διασάλευε την τάξη του σύμπαντος και τους φυσικούς νόμους. Γι' αυτό κεραυνοβόλησε τον Φαέθωνα που τόλμησε να οδηγήσει το άρμα του Ήλιου και κόντεψε να κάψει τη Γη, όταν πλησίασε πολύ κοντά της.
Το ίδιο έκανε με τον Ασκληπιό που είχε τόσο πολύ προοδεύσει στην ιατρική τέχνη, ώστε κατάφερνε με τα βότανά του να ανασταίνει νεκρούς. Ο Απόλλωνας οργισμένος από το θάνατο του γιου του, για να εκδικηθεί, θέλησε να σκοτώσει με τα χρυσά βέλη του τους Κύκλωπες. Ο Δίας εξοργίστηκε τόσο ώστε ήταν έτοιμος να ρίξει το γιο του στα Τάρταρα. Μετά όμως από παράκληση της Λητώς μετρίασε την ποινή του Απόλλωνα και τον έστειλε για ένα χρόνο στην υπηρεσία του Άδμητου. Εξάλλου, ο Δίας με τον κεραυνό του σκότωσε τον Ιασίονα που είχε ερωτευτεί τη θεά Δήμητρα. Αυτή ανταποκρίθηκε στον έρωτά του και ζούσε ευτυχισμένη μαζί του στους αγρούς. Ο Δίας δεν ήθελε οι θεές να ζευγαρώνουν με θνητούς. Όλους αυτούς τους ερωτικούς πόθους που δεν ήταν σύμφωνοι με τους νόμους της φύσης τους προκαλούσε η Αφροδίτη και στη συνέχεια ειρωνευόταν τους αθάνατους.
Ο παντοδύναμος Δίας, που ήταν και το συχνότερο θύμα της, για να την τιμωρήσει, της ενέπνευσε μεγάλο ερωτικό πάθος για το θνητό Αγχίση και έτσι απόκτησε απ' αυτόν το θνητό ήρωα Αινεία. Κάποιες φορές ο ίδιος επισκεπτόταν τους θνητούς για να ελέγξει την πίστη τους. Κάποτε πήγε και στην Κέα όπου κατοικούσαν οι Τελχίνες. Αυτοί ήταν ένας άγριος λαός που δε δέχονταν το Δία ως τον ανώτερο θεό και δεν τον υποδέχτηκαν με κανένα σεβασμό. Μόνο η κόρη του βασιλιά τους η Δεξιθέα έπεσε στα γόνατα και προσφέρθηκε να τον υπηρετήσει σαν πιστή δούλη. Τότε ο Δίας κατέστρεψε όλους τους κατοίκους εκτός από τη σεβάσμια κόρη.
Μια άλλη φορά ο θεός πήγε στην Αρκαδία. Εκεί ο βασιλιάς Λυκάονας και οι γιοι του, για να δοκιμάσουν τη δύναμη και την παντογνωσία του, έσφαξαν ένα βρέφος, το έψησαν και του έδωσαν να φάει. Ο Δίας εξοργισμένος απ' αυτό το ανοσιούργημα μεταμόρφωσε το βασιλιά και τους γιους του σε λύκους.
Ο Σαλμωνέας, ο βασιλιάς της Ήλιδας, είχε γίνει τόσο αλαζονικός που σχεδόν τρελάθηκε και ισχυριζόταν ότι έμοιαζε με τον Δία. Τότε ο θεός έριξε τον κεραυνό του στο παλάτι του βασιλιά και προκλήθηκε τεράστια πυρκαγιά που κατέκαψε όλη την πόλη.
Δίκαια ο Δίας ονομάστηκε πατέρας των θεών και των ανθρώπων. Πραγματικά, πολλοί Ολύμπιοι αλλά και μικρότερες θεότητες, όπως επίσης και ένα πλήθος από επώνυμους ήρωες διαφόρων πόλεων ήταν παιδιά του.
Πρώτη σύζυγός του θεωρείται η Μήτιδα, η Νύμφη που του έδωσε το μαγικό βοτάνι για να νικήσει τον Κρόνο. Όμως δυστυχώς υπήρχε χρησμός που έλεγε ότι ο γιος που θα αποκτούσε από τη Μήτιδα θα ήταν πιο δυνατός από τον πατέρα του. Γι' αυτό αποφάσισε να καταπιεί τη γυναίκα του. Με τον τρόπο αυτόν απομάκρυνε τον κίνδυνο για εκθρόνιση και παράλληλα απέκτησε όλη τη σοφία του κόσμου. Μετά από εννιά μήνες χρειάστηκε να κάνει ο ίδιος μια ιδιόμορφη καισαρική τομή. Τον βασάνιζε ένας φοβερός πονοκέφαλος και το κεφάλι του άρχισε να μεγαλώνει. Έτσι, ο Ήφαιστος, παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις, κατάφερε ένα γερό χτύπημα με το σφυρί του στο θεϊκό κεφάλι από όπου ξεπήδησε πάνοπλη η Αθηνά.
Επίσης ο Δίας, τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του, ζευγάρωσε με δυο Τιτανίδες. Πρώτα με τη Θέμιδα, την προσωποποίηση της δικαιοσύνης. Απ' αυτήν απέκτησε τις τρεις Ώρες, την Ευνομία, τη Δίκη και την Ειρήνη, και τις τρεις Μοίρες, την Κλωθώ, τη Λάχεση και την Άτροπο, που όριζαν την τύχη των ανθρώπων μα και των θεών. Από την Τιτανίδα Μνημοσύνη, την προσωποποίηση της ανάμνησης, μετά από εννιά νύχτες συνεχούς ζευγαρώματος, απέκτησε τις εννιά Μούσες, την Καλλιόπη, την Κλειώ, την Πολύμνια, την Ευτέρπη, την Τερψιχόρη, την Ερατώ, τη Μελπομένη, τη Θάλεια και την Ουρανία. Αυτές προστάτευαν τη μουσική, την ποίηση και γενικά τις καλές τέχνες.Από την Ωκεανίδα Ευρυνόμη ο Δίας απέκτησε τις τρεις Χάριτες, την Αγλαΐα, την Ευφροσύνη και τη Θάλεια. Κάποτε θέλησε να ζευγαρώσει και με τη θαλασσινή θεά Θέμιδα. Όμως η Θέμιδα προειδοποίησε ότι το παιδί της θα αποκτούσε όπλο πιο δυνατό και από τον κεραυνό. Τότε αυτός έπνιξε το ερωτικό του πάθος και φρόντισε να παντρέψει την όμορφη Νηρηίδα με το θνητό Πηλέα. Μετά τα ζευγαρώματα μ' αυτές τις παλιότερες θεές, μοναδική νόμιμη σύζυγος του Δία αναγνωρίστηκε η Ήρα, που ήταν αδερφή του. Λένε πως αυτή δεν υπέκυπτε αρχικά στον έρωτά του, γι' αυτό ο Δίας κατέφυγε σ' ένα τέχνασμα. Μια κρύα μέρα του χειμώνα εμφανίστηκε έξω από το παράθυρο της σεβαστής θεάς μεταμορφωμένος σε κούκο. Εκείνη λυπήθηκε το παγωμένο πουλί και το έβαλε στον κόρφο της για να ζεσταθεί. Τότε ο θεός πήρε την κανονική του μορφή και αφού της υποσχέθηκε ότι θα την κάνει νόμιμη σύζυγό του, ενώθηκε μαζί της. Το κυρίαρχο ζευγάρι του Ολύμπου απέκτησε τρία παιδιά, την αιώνια έφηβη Ήβη, που την έδωσαν ως σύζυγο στον Ηρακλή όταν έγινε αθάνατος, τον πολεμόχαρο Άρη και το θεϊκό σιδηρουργό Ήφαιστο. Βέβαια, ζούσαν μια πολυτάραχη συζυγική ζωή μια και η παράφορη ζήλια της Ήρας δεν μπορούσε να αντέξει τις συνεχείς ερωτικές περιπέτειες του άντρα της. Αρκετές φορές μάλιστα αποπειράθηκε να εγκαταλείψει τη συζυγική εστία. Ο παντοδύναμος Δίας έβρισκε πάντα τον τρόπο να τη φέρει πίσω. Πάντα τη διαβεβαίωνε πως οι εξωσυζυγικές του περιπέτειες δε σήμαιναν τίποτε γι' αυτόν και ότι η ίδια ήταν η μόνη γυναίκα που του προκαλούσε τον πραγματικό πόθο.
Γιος του Δία ήταν και ο Ερμής. Ο μεγάλος θεός αντίκρισε κάποτε την Ατλαντίδα Μαία, που κατοικούσε στο όρος Κυλλήνη της Αρκαδίας. Την ερωτεύτηκε και την κατέκτησε στη διάρκεια μιας σκοτεινής νύχτας, όταν η Ήρα κοιμόταν και κανένας άλλος αθάνατος ή θνητός δεν μπορούσε να τους δει. Από το σμίξιμο αυτό προήλθε ο Ερμής, που αναστάτωσε τον κόσμο μόλις αντίκρισε το φως του ήλιου.
Και η Λητώ, που ήταν κόρη Τιτάνων, δε γλίτωσε τα αγκαλιάσματα του Δία. Αυτή του όμως η απιστία έγινε γνωστή στην Ήρα, που καθώς δεν μπορούσε να βλάψει τον παντοδύναμο σύζυγό της, καταδίωξε με όλες τις δυνάμεις της την ερωμένη του. Αλλά και όταν μετά από μακροχρόνιες περιπλανήσεις η Λητώ βρήκε ένα μέρος για να γεννήσει, η Ήρα κρατούσε αιχμάλωτη την Ειλείθυια, τη θεά των αίσιων τοκετών. Μόνο με ένα πολύτιμο δώρο κατάφεραν οι υπόλοιπες θεές να την εξευμενίσουν. Έτσι, γεννήθηκαν δυο νέοι Ολύμπιοι θεοί, η Άρτεμη και ο Απόλλωνας. Ο Δίας πεθύμησε κάποτε και την αδερφή της Λητώς, την Αστερία. Αυτή όμως αντιστάθηκε με κάθε τρόπο και γι' αυτό τη μεταμόρφωσε σε ορτύκι και αργότερα σε ένα μικρό νησί, την Ορτυγία, που ήταν καταδικασμένη να πλέει διαρκώς στη θάλασσα. Μόνο όταν η Ορτυγία δέχτηκε την αδερφή της, για να γεννήσει, τότε έγινε σταθερό νησί και ονομάστηκε Δήλος. Άλλοι μυθογράφοι διηγούνται ότι τελικά ο θεός κατέκτησε την Αστερία, η οποία γέννησε την Εκάτη. Ο Δίας ερωτεύτηκε κάποτε και τη Δήμητρα, την άλλη αδερφή του. Αυτή τον απωθούσε για πολύ καιρό. Τελικά ο παντοδύναμος θεός ικανοποίησε κι αυτό του το πάθος, που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση της Περσεφόνης. Ακόμη, ο Δίας ενώθηκε με τη Σελήνη, που γέννησε την Έρση και την Πανδία, όπως επίσης και με τη Νύμφη Θύβρη, που γέννησε τον τραγοπόδαρο Πάνα, θεό της γονιμότητας.
Πολύ γνωστός είναι ο μύθος σχετικά με τη γέννηση του Διόνυσου. Ο Δίας ερωτεύτηκε τη βασιλοπούλα της Θήβας Σεμέλη. Η θνητή κοπέλα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη θεϊκή ομορφιά του και ενώθηκε μαζί του. Η Ήρα για να εκδικηθεί παρουσιάστηκε στη βασιλοπούλα με τη μορφή της τροφού της και την έπεισε να ζητήσει από τον Δία να της ορκιστεί ότι θα παρουσιαστεί μπροστά της σ' όλο του το μεγαλείο. Έτσι κι έγινε· μάταια ο Δίας προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη, η Σεμέλη επέμενε. Τότε, εμφανίστηκε μπροστά της πάνω στο χρυσό του άρμα, κρατώντας στα χέρια του τον κεραυνό, συνοδευόμενος από αστραπές και βροντές. Η Σεμέλη, όπως θα συνέβαινε άλλωστε σε κάθε θνητό, δεν άντεξε το μεγαλείο του και κάηκε. Ο Δίας πήρε το βρέφος που είχε συλλάβει η νεαρή κοπέλα και το έραψε στο μηρό του. Όταν πέρασαν εννιά μήνες, γεννήθηκε ο Διόνυσος, ο θεός των αμπελιών και του κρασιού. Ο μέγας θεός, επειδή δεν μπορούσε να κρατήσει το βρέφος πάνω στον Όλυμπο, το εμπιστεύτηκε στην Ινώ, την αδερφή της Σεμέλης, και στο σύζυγό της Αθάμα. Όμως η ζηλιάρα Ήρα κατέστρεψε τους δυο συζύγους στέλνοντάς τους παροδική τρέλα. Κατόπιν ο Δίας εμπιστεύτηκε το βρέφος στις Νύμφες της Βοιωτίας, όπου και ανατράφηκε.
Η Ιώ όμως υπήρξε η θνητή που ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα από την Ήρα. Αυτή ήταν κόρη του Ίναχου, βασιλιά του Άργους. Η ομορφιά της ήταν εξαιρετική και ο Δίας, όπως ήταν φυσικό, την ερωτεύτηκε. Από κει και πέρα άρχισε το μαρτύριό της.
Η Ήρα ετοίμασε ένα σχέδιο για να την καταστρέψει και ο Δίας για να τη σώσει τη μεταμόρφωσε σε λευκή αγελάδα. Τότε η ζηλόφθονη σύζυγος έστειλε ένα σιχαμερό και ενοχλητικό έντομο, τον οίστρο (αλογόμυγα), που κεντούσε διαρκώς την Ιώ. Αυτή για να αποφύγει τα τσιμπήματα άρχισε έξαλλη να τρέχει. Διέσχισε τη θάλασσα που πήρε το όνομά της, Ιόνιο Πέλαγος, και έφτασε μετά από πολλές περιπέτειες στην Αίγυπτο.
Εκεί ο Δίας τη λυπήθηκε για τα τόσα βάσανά της και της ξαναέδωσε την ανθρώπινη μορφή της. Τότε η Ιώ γέννησε τον Έπαφο, που κυβέρνησε όσους τόπους ποτίζει ο Νείλος και που έγινε προπάτορας όλων εκείνων που ίδρυσαν τα μεγάλα βασίλεια στην Ασία, την Αφρική και την Αργολίδα. Η Ήρα ανέθεσε στους Κουρήτες να εξαφανίσουν τον Έπαφο. Ο Δίας οργισμένος τους κατακεραύνωσε, μολονότι τον είχαν βοηθήσει τόσο πολύ όταν ήταν βρέφος. Όσο για την Ιώ, πήρε τη θέση της στον ουράνιο θόλο ως αστερισμός.
Πολύ γνωστός είναι και ο έρωτας του πρώτου θεού με τη Δανάη, τη βασιλοπούλα του Άργους. Ο πατέρας της Ακρίσιος την είχε φυλακίσει σ' ένα κελί του παλατιού, γιατί είχε πάρει χρησμό πως ο γιος της Δανάης θα σκότωνε τον παππού του. Τότε παρουσιάστηκε ο Δίας που είχε ερωτευτεί τη βασιλοπούλα και μεταμορφωμένος σε χρυσή βροχή διαπέρασε τη στέγη και μπήκε στο κελί. Από το σμίξιμό τους γεννήθηκε ο ήρωας Περσέας. Η Δανάη για αρκετό καιρό κράτησε κρυφό το γεγονός. Κάποια στιγμή όμως ο πατέρας της άκουσε το κλάμα του μωρού και ανακάλυψε τα πάντα. Τότε ζήτησε να μάθει ποιος ήταν ο πατέρας. Όταν η Δανάη του ανέφερε το όνομα του Δία, δεν την πίστεψε και για τιμωρία την έκλεισε μαζί με το μωρό σ' ένα ξύλινο κιβώτιο και την έριξε στη θάλασσα. Κάποτε έφτασαν κοντά στη Σέριφο. Ένας ψαράς, ο Δίκτης, που είδε το κιβώτιο και άκουσε φωνές, το μάζεψε και το άνοιξε. Η Δανάη και ο Περσέας διηγήθηκαν την περιπέτειά τους και ο Δίκτης τους πήρε στο σπίτι του, όπου έζησαν για αρκετά χρόνια. Ο Δίας πολλές φορές επιθύμησε και γυναίκες που ήταν ήδη παντρεμένες με θνητούς. Έτσι, ερωτεύτηκε τη Λήδα, τη γυναίκα του Τυνδάρεου. Για να την πλησιάσει πήρε τη μορφή ενός κατάλευκου κύκνου. Από το σμίξιμό τους η Λήδα γέννησε την ωραία Ελένη, που έγινε αιτία να ξεσπάσει ο Τρωικός πόλεμος, καθώς επίσης και τους δίδυμους Κάστορα και Πολυδεύκη. Απ' αυτούς ο ένας προήλθε από το σπέρμα του Δία και ήταν αθάνατος, ενώ ο άλλος προήλθε από το σπέρμα του Τυνδάρεου και ήταν θνητός. Γι' αυτό όταν ο Κάστορας πέθανε, ο Πολυδεύκης ζήτησε και πέτυχε από τον πατέρα του να εναλλάσσεται στη ζωή με τον αγαπημένο του αδερφό.
Ο μεγάλος θεός ήταν πατέρας ενός από τους πιο γνωστούς ήρωες της αρχαιότητας, του Ηρακλή. Ερωτεύτηκε την Αλκμήνη, τη σύζυγο του Αμφιτρύωνα και για άλλη μια φορά χρησιμοποίησε δόλο. Πήρε τη μορφή του Αμφιτρύωνα και μπήκε στο δωμάτιο της βασίλισσας όπου έσμιξε μαζί της. Εννιά μήνες αργότερα γεννήθηκε ο ημίθεος Ηρακλής. Με διάφορες Νύμφες αλλά και θνητές ο Δίας ζευγάρωσε και έφερε στον κόσμο τους γενάρχες πολλών λαών και τους ιδρυτές πολλών πόλεων.
Στην Κρήτη όπου πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του διηγούνταν ότι ζευγάρωσε με μια τοπική ηρωίδα, την Κρήτη, που έδωσε το όνομά της στο νησί και απέκτησε ένα γιο, τον Κόρα, το γενάρχη ενός λαού που κατοικούσε στα πολύ αρχαία χρόνια στο Αιγαίο.
Πολύ πιο γνωστός είναι ο μύθος που διηγείται τον έρωτα του Δία για την Ευρώπη. Αυτή ήταν κόρη του βασιλιά της Συρίας. Μια μέρα που έπαιζε με τις φίλες της στα λιβάδια και μάζευε λουλούδια, ο θεός την αντίκρισε και αμέσως τον χτύπησε ο έρωτας. Για να πλησιάσει την κοπέλα μεταμορφώθηκε σε ήμερο ταύρο. Αυτή άρχισε να χαϊδεύει το δυνατό ζώο και ανέβηκε στη ράχη του. Αμέσως, ο Δίας-ταύρος άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα· η Ευρώπη έκλαιγε μα δεν μπορούσε να πηδήξει από τον ταύρο γιατί θα σκοτωνόταν. Ο μεταμορφωμένος θεός διέσχισε τη θάλασσα και έφτασε στην Κρήτη. Εκεί μέσα στη σπηλιά που γεννήθηκε, στο Δικταίο άντρο, έσμιξε με τη νεαρή βασιλοπούλα. Καρποί αυτού του ζευγαρώματος ήταν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθης. Μετά από λίγο καιρό η Ευρώπη παντρεύτηκε ένα βασιλιά του νησιού, τον Αστέριο, που υιοθέτησε τα παιδιά του Δία. Κάποια άλλη φορά ο θεός μεταμορφωμένος κατάφερε να αποπλανήσει τη Νύμφη Καλλιστώ. Αυτή ήταν σύντροφος της Άρτεμης και είχε ορκιστεί αιώνια παρθενική ζωή. Όταν η Ολύμπια θεά κατάλαβε τι συνέβη, έδιωξε την Καλλιστώ από κοντά της. Ο Δίας, επειδή τη λυπήθηκε, τη μεταμόρφωσε σε αρκούδα, όμως η Άρτεμη τη σκότωσε με τα βέλη της. Ο παντοδύναμος θεός, όπως συνήθιζε με τα αγαπημένα του πρόσωπα, τη μεταμόρφωσε σε αστερισμό, τη Μεγάλη Άρκτο (Αρκούδα). Το παιδί που είχε συλλάβει το μεγάλωσε η Μαία και έγινε γενάρχης των κατοίκων της Αρκαδίας, ο Αρκάς.
Στο Άργος διηγούνταν ότι η πρώτη θνητή ερωμένη του Δία ήταν η Νιόβη, που γέννησε τον Άργο, γενάρχη των Αργείων. Επιπλέον από την Ιοδάμα γεννήθηκε ο Θήβης, αρχηγός των Θηβαίων, από την Ευρυνόμη ο Ασωπός, από τον οποίο κατάγονταν οι Βοιωτοί, από τη Μάιρα ο Λοκρός, που έδωσε το όνομά του στη Λοκρίδα, και από την Ισονόη ο Ορχομενός, που ήταν προπάτορας των Ορχομενίων. Η Σελήνη του χάρισε για γιο τον Νεμέα και η Ταϋγέτη τον Λακεδαίμονα· απ' αυτούς αντίστοιχα προήλθαν οι Νεμεάτες και οι Λακεδαιμόνιοι. Εξάλλου, από την Αίγινα γεννήθηκε ο Αιακός (Αιγινήτες) και από τη Σίθνιδα ο Μάγαρος (Μεγαρείς).Στον Δία καταλογίζεται και η αρπαγή ενός νέου άντρα, του Γανυμήδη. Ο Δίας γοητευμένος από την όψη και την κορμοστασιά του ωραιότερου θνητού, μεταμορφωμένος σε αετό τον άρπαξε και τον μετέφερε στον Όλυμπο. Εκεί τον χρησιμοποίησε ως οινοχόο, μια ιδιότητα που μέχρι τότε είχε η Ήβη, και γενικά ως σύντροφο στα συμπόσια.Ο Δίας, όπως είπαμε, ήταν ο κατεξοχήν θεός. Είχε κάτω από την επίβλεψή του ολόκληρο το σύμπαν· προστάτευε τη φύση, αλλά και διάφορες πτυχές της προσωπικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής των ανθρώπων.
Ο ίδιος ήταν αρχηγός των θεών και ο πιο δυνατός απ' όλους. Χαρακτηριστικό της παντοδυναμίας του είναι το απόσπασμα της Ιλιάδας, όπου προκαλεί τους υπόλοιπους Ολύμπιους να τον τραβήξουν από τον ουρανό στη γη μ' ένα χρυσό σκοινί· τους διαβεβαιώνει πως δε θα τα καταφέρουν. Αν αυτός όμως τραβήξει μόνος του το σκοινί προς την πλευρά του ουρανού, τότε θα παρασύρει όχι μόνο θεούς μα και τη γη ολόκληρη με τις στεριές και τις θάλασσες και θα φαίνεται σαν μια σφαίρα που κρέμεται από τον ουρανό. Γι' αυτούς τους λόγους θεωρήθηκε προστάτης της εκάστοτε εξουσίας, είτε επρόκειτο για βασιλιά, είτε για ευγενείς, είτε για το δήμο (λαό). Κατά τον ίδιο τρόπο προστάτευε και τον πατέρα κάθε σπιτιού, που ήταν αρχηγός της οικογένειας.
Επίσης, ο Δίας με την προσωνυμία Ξένιος ήταν προστάτης της φιλοξενίας, για την οποία και στις μέρες μας ακόμη φημίζονται οι Έλληνες. Ακόμη, προστάτευε τους ικέτες και τους φυγάδες (Ζευς Ικέσιος και Φύξιος). Επιπλέον, ήταν προστάτης του όρκου (Ζευς Όρκιος) και η οργή του ήταν τρομερή όταν κάποιος θεός ή θνητός τον παρέβαινε. Οι θνητοί πάντοτε στους όρκους τους επικαλούνταν ως πρώτο θεό τον Δία, ενώ οι θεοί ορκίζονταν στα ιερά ύδατα της Στύγας. Η παράβαση αυτού του όρκου ακόμη και για τους αθάνατους είχε φοβερές συνέπειες.
Για έναν ολόκληρο χρόνο έπεφταν σε νάρκη και για τα επόμενα εννιά δε συμμετείχαν στα συμβούλια και τα συμπόσια των θεών. Απόλυτη ήταν η εξουσία του στη φύση και στις καιρικές μεταβολές. Ήταν αυτός που έστελνε το ουράνιο φως και την καλοκαιρία (Ζευς Ουράνιος και Αίθριος). Επιπλέον, έστελνε τους ανέμους, τις βροχές, τα σύννεφα, το χιόνι, το χαλάζι, όπως επίσης και την αστραπή, τη βροντή και τον κεραυνό, τα δώρα των Κυκλώπων.
Συχνότατα τον λάτρευαν σε κορυφές βουνών όπου χτίζονταν ιερά και βωμοί γιατί πίστευαν ότι έτσι βρίσκονταν πιο κοντά στο θεό. Ο Δίας φανέρωνε τη θέλησή του μέσα από όνειρα μα και από χρησμούς. Υπήρχαν δυο φημισμένα μαντεία που ήταν αφιερωμένα σ' αυτόν. Το ένα ήταν το μαντείο της Δωδώνης στην Ήπειρο και το άλλο του Δία Άμμωνα στη Λιβύη.
Σημαντικότερο σύμβολο του Δία ήταν ο κεραυνός, το πιο πολύτιμο όπλο που διέθετε. Ακολουθεί το σκήπτρο, που κατέληγε σε αετό και ήταν το σύμβολο της εξουσίας του. Ακόμη, η αιγίδα ήταν το δέρμα της Αμάλθειας που τον έκανε αήττητο. Ιερό δέντρο του Δία ήταν η βελανιδιά. Πολύ συχνά εικονίζεται με δυο πιθάρια στο πλάι του που συμβόλιζαν τα καλά και τα κακά που μοίραζε στους ανθρώπους.
[via]
Νέα Μηνύματα
Στην ελληνική μυθολογία η Ορσηίδα (Ορσηίς) ή&tau...
H Λίνδος, σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύ&t...
1) Τα μάτια του νου αρχίζουν να γίνονται οξυδερ&ka...