Σπίτι & Κήπος

  Η σιτρονέλα είναι ένα φυτό με λεμονάτη μυρωδιά, το αιθέριο έλαιο του οποίου χρησιμοποιείται ευρέως στην αρωματοθεραπεία αλλά και στην αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας. Έχει τονωτική, αντιμικροβιακή και αντισηπτική δράση, ενώ χρησιμοποιείται ευρέως και στη μαγειρική. Η ιδιότητα για την οποία είναι περισσότερο γνωστή είναι η φυσική προστασία που παρέχει από τα κουνούπια. Η εντομοαπωθητική δράση της σιτρονέλας οφείλεται στα συστατικά σιτρονελάλη και γερανιόλη. Στο εμπόριο κυκλοφορούν αυτοκόλλητα εμποτισμένα με το αιθέριο έλαιο του φυτού, λοσιόν για επάλειψη ή ψεκασμό στο σώμα και τα ρούχα, αλλά και σαμπουάν, αφρόλουτρα και κρέμες σώματος. Πώς θα φτιάξετε λοσιόν με σιτρονέλα Προμηθευτείτε από ένα κατάστημα με αιθέρια έλαια ή ένα φαρμακείο τα εξής: 85 ml καθαρό οινόπνευμα 5 ml σιτρονέλα 5 ml λεμονόχορτο 5 ml δεντρολίβανο Αναμείξτε όλα τα υλικά σε ένα μπουκάλι και κάνετε επάλειψη στο σώμα με τη λοσιόν. Εναλλακτικά μπορείτε να προσθέσετε σε μια ουδέτερη κρέμα (κρέμα βάσης) που θα αγοράσετε από το φαρμακείο μερικές σταγόνες σιτρονέλας και να κάνετε επάλειψη.    

  Υλικά 1 με 2 μεγάλα πορτοκάλια 1/4 της κούπας ζάχαρη άχνη ένα κοφτερό μαχαίρι για να κόψετε τις φέτες ένα μικρό κόσκινο για την ζάχαρη Εκτελεση Κόψτε τις φέτες όσο πιο λεπτές και ίσιες μπορείτε. Ταμπονάρετε κάθε φέτα με χαρτί κουζίνας για να φύγει η υγρασία. Στη συνέχεια τοποθετήστε σε ένα ταψί αντικολλητικό χαρτί και τοποθετήστε επάνω τις φέτες. Είναι πολύ σημαντικό να βάλετε το αντικολλητικό γιατί δεν θέλουμε το οξύ απο τα πορτοκάλια να αντιδράσει με το μέταλλο του ταψιού και να χαλάσει το χρώμα τους. Αφού τις έχετε τοποθετήσει όμορφα στη σειρά, κοσκινίστε λίγη ζάχαρη άχνη επάνω στις φέτες. Αφού τελειώσετε γυρίστε τις απο την άλλη πλευρά και κάντε το ίδιο. Τοποθετήστε το ταψί στο φούρνο στους 100 βαθμούς για 2 με 3 ώρες. Δεν τις ψήνουμε, θέλουμε να τις αποξηράνουμε και αυτή είναι μια διαδικασία που θέλει το χρόνο της. Περίπου στα μισά του χρόνου, γυρίστε τις για να είναι το αποτέλεσμα ομοιόμορφο. Όταν έχουν στεγνώσει και κρυώσει εντελώς τις βγάζετε απο το φούρνο και τις αφήνετε να ξεκουραστούν Τη ζάχαρη άχνη την βάζουμε αφενός για να πάρουν μια όμορφη γυαλάδα και αφετέρου για να αποκτήσουν μια ελαφριά γλυκιά γεύση σε περίπτωση που θέλουμε να τις χρησιμοποιήσουμε στο τσάι μας ή σαν ντεκόρ σε γλυκά. Μπορείτε να το προσπεράσετε αυτό το βήμα. Εαν δεν θέλετε να τις χρησιμοπιήσετε κατευθείαν μπορείτε να τις αποθηκεύσετε σε αεροστεγώς κλεισμένα βάζα και σε σκοτεινό μέρος. Με παρόμοιο τρόπο μπορείτε να αποξηράνετε και φέτες λεμονιού ή άλλων εσπεριδοειδών.  

Υλικα 1 κιλό σταφίδες φύλλα δάφνης Εκτελεση   Βάζω τις σταφίδες σε ένα μεγάλο το μπολ, αφαιρώ τα μεγάλα κοτσάνια και κλαδιά και τις ξεπλένω με νερό 3 φορές.   Τις στραγγίζω καλά, να φύγουν τα νερά.   Τις απλώνω στο ταψί, σκεπάζω με τούλι και το στερεώνω καλά.   Τις αφήνω στον δυνατό ήλιο για 2 μέρες, ενώ τις ανακατεύω ανά κάποιες ώρες (4 ώρες περίπου). Το βράδυ τις μεταφέρω κάτω από στέγαστρο για να μην πέσει πάνω τους υγρασία.   Τις ελέγχω να μην ξεραθούν υπερβολικά και στεγνώσουν εντελώς.   Όταν είναι έτοιμες, με υπομονή αφαιρώ από κάθε μια τα μικρά κοτσάνια τους.   Τις αποθηκεύω σε βάζο γυάλινο ή πλαστικό.   Βάζω δύο χούφτες σταφίδες, πιέζω καλά, να συμπιεστούν, προσθέτω φύλλα δάφνης (ή και γαρύφαλλο) συνεχίζω άλλες δύο χούφτες σταφίδες, συμπιέζω, φύλλα δάφνης και συνεχίζω όμοια μέχρι να γεμίσει το βάζο.   Κλείνω καλά και το φυλάω στο ψυγείο για όλο το χρόνο.  

Υπερικόν το διάτρηρον, (Hypericaceae), βάλσαμο, σπαθόχορτο, St.-John's-wort Η λέξη Perforatum προέρχεται από τα λατινικά, που μεταφράζουν το ελληνικό «διάτρητο». Τα φύλλα είναι φωτεινά κίτρινα-πορτοκαλί. Τα πέταλα, συνήθως κίτρινα. Όταν γυρίσουν προς το φως, αποκαλύπτουν ημιδιαφανείς στιγμές που δίνουν την εντύπωση πως είναι διάτρητες. Οι κουκίδες αυτές δεν είναι όμως τρύπες, αλλά έγχρωμα αιθέρια έλαια και ρητίνες. Αν τρίψει κανείς τις μαύρες αυτές κουκίδες που έχουν τα 5 πέταλα με τα δάχτυλά του, αυτά θα γίνουν κόκκινα. Για πολλούς φυτοθεραπευτές, αυτές οι μαύρες-κόκκινες κουκίδες περιέχουν μερικά από τα πιο πολύτιμα και αποτελεσματικά φυτικά συστατικά. Οι στήμονες του φυτού έχουν ιδιαίτερη μορφή, με στερεό κυλινδρικό στέλεχος, με δύο γραμμές που εξέχουν κατά μήκος. Αυτές οι γραμμές κάνουν τον στήμονα να μοιάζει επίπεδος, πράγμα εντελώς ασυνήθιστο στον κόσμο των φυτών. Περιέχει υπερικίνη και ψευδο-υπερικίνη, φλαβονοειδή (16% στα φύλλα), ξανθόνες, φαινολικά οξέα, αιθέρια έλαια (0,13% σε ολόκληρο το φυτό). Το βαλσαμόχορτο απασχόλησε τη θεραπευτική από την αρχαιότητα, ο Γαληνός και ο Διοσκουρίδης το αναφέρουν σαν διουρητικό, επουλωτικό, εμμηναγωγό, αιμοστατικό. Στη διάρκεια του μεσαίωνα αποδόθηκαν στο φυτό μαγικές ιδιότητες, ιδίως αν η συγκομιδή γινόταν στις 24 Ιουνίου, ημέρα εορτασμού του Α. Ιωάννη. Πώς και γιατί ονομάστηκε το φυτό βότανο του Αι Γιάννη, «St.-John's-wort» είναι άγνωστο. Πάντως σύμφωνα με τη σχετική «συζήτηση», στη Βίβλο αναφέρεται ότι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ζούσε στην έρημο τρεφόμενος με μέλι και ακρίδες. Επειδή στον ελληνικό κόσμο της εποχής η λέξη «άκρον» αφορούσε τις άκρες των φυτών, ορισμένοι θεώρησαν ότι ο Ι. ο Βαπτιστής τρεφόταν με βότανα, μεταξύ των οποίων το βαλσαμόχορτο. Σύμφωνα με άλλη ανάλογη «θεωρία» για την ονομασία του φυτού, οι μαύρες κουκίδες αντιστοιχούν στο αίμα του Αι Γιάννη και οι διαφανείς περιοχές των πετάλων, στα δάκρυα που χύθηκαν όταν αποκεφαλίστηκε. Στις ΗΠΑ, μετά από ένα πρόγραμμα του ABC News τον Ιούνιο του 1997, το Hypericum έγινε το πιο δημοφιλές φυτό, το εναλλακτικό «prozaκ», (Ladose), για την ήπια και μέτρια κατάθλιψη. Χρησιμοποιείται επίσης σαν αντισπασμωδικό και βελτιωτικό της ποιότητας του ύπνου σε αϋπνίες. Ήδη, το 1994 στη Γερμανία, συνταγογραφήθηκαν συνταγές για 20 εκατ. ασθενείς! Μόνο στην Μοντάνα των ΗΠΑ καλλιεργούνται σήμερα 500.000 στρέμματα φυτού. Εξωτερικά χρησιμοποιείται σαν άριστο επουλωτικό σε πληγές και εγκαύματα πρώτου βαθμού. Το Hypericum σύμφωνα με ορισμένες υποθέσεις μπορεί να φανεί χρήσιμο στη θεραπεία του απλού έρπητα και στο σύνδρομο της χρόνιας κόπωσης. Αλλά η μεγάλη υπόσχεση του φυτού είναι η συμβολή του στη θεραπεία του AIDS! Πολλοί ασθενείς με AIDS δέχτηκαν ευεργετικά τη χρήση του φυτού, δήλωσαν πιο αισιόδοξοι, με περισσότερη ενέργεια και λιγότερη κούραση. Μελέτες δείχνουν μια αύξηση ή σταθεροποίηση των βοηθητικών Τ-κυττάρων για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά απο καθημερινή λήψη, από το στόμα και ενδοφλεβίως, 1-2mg υπερικίνης. Δοσολογία: σε μορφή καψουλών, μια τυπική δοσολογία είναι 300mg 3 φορές ημερησίως για τιτλοδοτημένα προϊόντα σε 0,3% υπερικίνης. Σαν βάμμα (που περιέχει 0,2-0,3% υπερικίνη), μισό κουταλάκι του γλυκού σε λίγο νερό, να πίνεται αργά σε διάστημα 10-15 λεπτών. Προφυλάξεις: Το Hypericum μπορεί να επηρεάσει το ήπαρ προκαλώντας ευαισθησία στο φως. Σε ορισμένα δέρματα μπορεί να προκαλέσει αντίδραση φωτοευαισθησίας και φωτοδερματίτιδα, που εκδηλώνεται με δερματικούς ερεθισμούς, περιλαμβανομένου του στόματος, της μύτης και των αυτιών. Δεν πρέπει μετά τη χρήση του να ακολουθεί έκθεση στο φως. Τα σκουρόχρωμα δέρματα δεν προσβάλλονται. Σε πειραματόζωα επηρεάζει τη θερμορύθμιση. Υπερικόν: για το κάψιμο και ως αντιφλεγμονώδεςΠάντως, τα περιστατικά φωτοευαισθησίας και παρενεργειών που έχουν καταγραφεί είναι σπάνια και αφορούν ορισμένες περιπτώσεις πολύ υψηλών ημερήσιων δόσεων που χρησιμοποιούνται σε ασθενείς με AIDS. Το Hypericum μπορεί να επηρεάσει το μεταβολισμό ορισμένων ενζύμων, κατά συνέπεια χρειάζεται προσοχή όταν χορηγείται ταυτόχρονα με άλλα φάρμακα. Όσοι χρησιμοποιούν Hypericum θα πρέπει να το σταματήσουν, αν λαμβάνουν φαρμακευτικά σκευάσματα που περιέχουν τις εξής δραστικές ουσίες: ινδιναβίρη (crivixan), κυκλοσπορίνη (ciclosporin), θεοφυλλίνη (choledyl, theo-dur, uniphyllin, aberten), διγιτοξίνη (digoxin, lanoxin), panwarfin, και αντισυλληπτικά. Επίσης επειδή το Ηypericum επηρεάζει νευροδιαβιβαστές, μπορεί να αλληλεπιδρά με διάφορα ψυχότροπα φάρμακα, συμπεριλαμβανομένων άλλων αντικαταθλιπτικών.Σε περίπτωση άλλων φαρμάκων πρέπει να ενημερώνεται ο θεράπων ιατρός.

Δάφνη & Αγριολούλουδα, Πομπηία: Έπαυλη χρυσού ΠεριβραχιονίουΜπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το δέντρο Laurus Nobilis, το οποίο μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 20 μέτρα ύψος. Εχει μεγάλα σκουροπράσινα φύλλα με ιδιαίτερο έντονο άρωμα, που γίνεται πιο έντονο όταν ξεραθούν, μικρά, λαμπερά κίτρινα άνθη και μαύρους καρπούς. Η περίοδος της ανθοφορίας είναι το Μάρτιο και τον Απρίλιο. Συναντιέται κυρίως στις Μεσογειακές χώρες, σε θερμά και ξηρά μέρη και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στο ψύχος. Απαντιέται και με τα ονόματα Βάγια και Λάσυρος ο ευγενής. Πανάρχαιος θρύλος προσωποποιεί τη Δάφνη ως θυγατέρα του Πηνειού και της Γαίας. Κυνηγημένη από τον Απόλλωνα, εγκλωβίζεται στην κοιλάδα των Τεμπών Ο Ορέστης με δάφνη εξαγνίστηκε στους Δελφούς για τον φόνο της μητέρας του.και αποφεύγει την ατίμωση παίρνοντας όψη δενδριλλίου. Ο απαρηγόρητος Θεός θα εξαγιάσει τους κλώνους της και θα το συνδέσει άρρηκτα με το μαντείο του στους Δελφούς. Παραμένει για καιρούς σύμβολο σοφίας και ισχύος. Από τα παλιά κλαδιά έφτιαχναν στεφάνια για να δοξάσουν τους ήρωες. Με βάγια υποδέχτηκαν τον Χριστό στα Ιεροσόλυμα. Αργότερα πίστευαν ότι προστάτευε τον κόσμο από τον διάβολο. Οταν ξηραινόταν κάποιο δέντρο Δάφνης, πίστευαν ότι θα έρθει κάποιο κακό! Το χρησιμοποιούσαν επίσης για να τονώσουν τα μαλλιά αλλά και να σκουραίνουν το χρώμα τους (και των βλεφαρίδων) βράζοντας μαζί φύλλα δάφνης και καρυδιάς. Σε πολλά χωριά χρησιμοποιούν το χυλό των φύλλων μαζί με ρεβυθάλευρο για το ζύμωμα του εφτάζυμου ψωμιού. Χρησιμοποιείται σαν αρωματικό στο βερμούτ, σε παγωτά, γλυκά, στην αρτοποιία, σε σούπες, ζυμαρικά και κονσέρβες κρέατος. Οι Βεδουίνοι αρωματίζουν τον καφέ τους με τα φύλλα δάφνης. Χρησιμοπούνται τα φύλλα της δάφνης και οι καρποί (χωρίς τα κουκούτσια τα οποία θεωρούνται τοξικά). Το αιθέριο έλαιο που περιέχουν οι καρποί βρίσκει πολλές εφαρμογές στη θεραπευτική. Από λαϊκούς θεραπευτές χρησιμοποιείται η σκόνη των δαφνόφυλλων τοπικά για το σταμάτημα της αιμορραγίας από τη μύτη. Οι γυναίκες στην Κρήτη παρασκευάζουν ένα λάδι, από δαφνοκούκουτσα και αγουρόλαδο, το οποίο χρησιμοποιείται για εντριβή των ριζών των τριχών του κεφαλιού για να αποκτήσουν γερά μαύρα μαλλιά. Αυτή είναι και η μόνη ακίνδυνη χρήση των δαφνοκούκουτσων, τα οποία μαζί με τον καρπό χρησιμοποιήθηκαν παλαιότερα σαν εκτρωτικό. Στη μαγειρική η δάφνη πρέπει να χρησιμοποιείται σε μικρή ποσότητα (1-2 φύλλα) γιατί έχει πολύ δυνατή γεύση και κάπως πικρή. Επίσης καλό είναι να μπαίνει προς το τέλος τού μαγειρέματος για να αφήσει μεν το άρωμά της αλλά όχι την πικρίλα.

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Rosmarinus Officinalis, γνωστό και ως ροζμαρίνος ο φαρμακευτικός. Είναι θάμνος, ημι-αυτόφυτος σε πολλά μέρη της Ελλάδας και γενικότερα στις χώρες τής Μεσογείου. Προτιμά τα ξηρά και χέρσα εδάφη, εκεί που φυτρώνει και το φασκόμηλο, το θυμάρι κλπ. Εχει πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά (μυρωδιά καμφοράς), με μικρά λευκά άνθη και βαθυπράσινα φύλλα και ανθίζει το καλοκαίρι. Το δεντρολίβανο το εκτιμούσαν ιδιαίτερα στην αρχαιότητα για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Στην αρχαία Ελλάδα το θεωρούσαν δώρο της θεάς Αφροδίτης στους ανθρώπους και το χρησιμοποιούσαν στις θυσίες ζώων- το έκαιγαν στους βωμούς. Διακοσμούσαν με αυτό τα αγάλματα των θεών και οι μαθητές όταν μελετούσαν το χρησιμοποιούσαν σα στεφάνι, χάρη στην ιδιότητά του να τονώνει τη μνήμη. Αργότερα, κατά το μεσαίωνα, χρησιμοποιήθηκε και σε καλλυντικά σκευάσματα. Στην ιστορία αναφέρεται ένα ελιξίριο το οποίο κατασκευαζόταν κατόπιν απόσταξης δεντρολίβανου, κέδρου και τερεβινθίνης που μεταμόρφωσε μία παράλυτη 70χρονη πριγκίπισσα σε μια ελκυστική νεαρή κοπέλα τη οποία ζήτησε σε γάμο ο βασιλιάς τής Πολωνίας το 1370. Το ελιξίριο αυτό ονομάστηκε "Το νερό τής βασίλισσας τής Ουγγαρίας". Το αιθέριο έλαιο που περιέχεται στα φύλλα και τα λουλούδια του, μπορεί σε μικρές ποσότητες να προκαλέσει το θάνατο. Βέβαια για να παραχθεί αυτή η ποσότητα χρειάζεται πολύ μεγάλες ποσότητες κλαδιών του φυτού. Πρέπει να γνωρίζει κανείς τη χρήση του και να αποφεύγει τις υπερβολές. Παρόλο που είναι εξαιρετικά τονωτικό και διεγερτικό και συνίσταται σε όσους κουράζονται πολύ -σωματικά και πνευματικά- καθώς επίσης και σε σεξουαλικά προβλήματα που σχετίζονται με έντονη κόπωση, πρέπει, όταν χρησιμοποιείται με θεραπευτικούς σκοπούς να γνωρίζει κανείς πώς να το χρησιμοποιεί. Στα χωριά το χρησιμοποιούσαν ως "εκτρωτικό" για αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται κατά την εγκυμοσύνη. Σαν έγχυμα για λούσιμο βοηθά κατά της αλωπεκίας, δυναμώνει και σκουραίνει τα μαλλιά και βοηθά στη λειτουργία της μνήμης! Στη μαγειρική χρησιμοποιούνται τα αποξηραμένα φύλλα και άνθη του. Νοστιμίζουν το αρνί, το ψάρι, το βοδινό, το κουνέλι, το κοτόπουλο, τις τηγανητές ή ψητές πατάτες, τα λαχανικά, το ρύζι και διάφορα αλαντικά. Στην οινοποιία αρωματίζει μερικά βερμούτ και άλλα αρωματικά κρασιά. Βότανα & Παραδόσεις Δεντρολίβανο Οι Ρωμαίοι κρατούσαν πάντα ένα κλαράκι Δεντρολίβανου κατά την διάρκεια τελετών και θρησκευτικών εορτών, μιας και θεωρείτο πως εξασφαλίζει ευτυχισμένη ζωή και ειρήνη μετά θάνατο. Για τον Χριστιανισμό είναι ιερό φυτό και χρησιμοποιείται για τους αγιασμούς. Μια πανάρχαια θεραπευτική συνταγή ενάντια στην δυσπεψία είναι η εξής: ένα κλαδί Δεντρολίβανο σε 1 λίτρο κρασί, αφήνεται για μερικές ώρες και χορηγείται σε μικρές δόσεις.

Το ταραξάκο είναι γνωστό και ως "δόντι του λιονταριού" (οι Άγγλοι το αποκαλούν dandelion) εξαιτίας των οδοντωτών φύλλων του. Στην Κρήτη λόγω της πικρής γεύσης του το ονομάζουν αγριοράδικο ή πικραλίδα.(Ταραξάκο το φαρμακευτικό -αγριομάρουλο- dandelion- pissenlit (γαλ.«κατουριέσαι στο κρεβάτι»!) Το ταραξάκο είναι γνωστό πολυετές, ποώδες φυτό, κοινό σ' ολόκληρη την Ευρώπη.Φυτρώνει στους αγρούς και τους κήπους αλλά και σε ορεινές περιοχές και το κίτρινο λουλούδι του μοιάζει πολύ με μικρή μαργαρίτα. Έχει ρίζα χοντρή πασσαλώδη από την οποία παλαιότερα αφού την κονιορτοποιούσαν παρασκεύαζαν ένα είδος αφεψήματος παρόμοιο του καφέ. Στην Ελλάδα τα νεαρά πικρά φύλλα του τρώγονται σαν σαλάτα κρύα ή ζεστή, αφού τα βράσουν, με λίγο χυμό λεμονιού και ελαιολάδου. Τα ξερά φύλλα χρησιμοποιούνται για την παρασκευή αφεψήματος αναλόγου προς το τσάι. Τα ταραξάκο θεωρείται ένα από τα πολυτιμότερα φαρμακευτικά φυτά. Όπως όλα τα πικρά χόρτα, το ταραξάκο διεγείρει τις εκκρίσεις της χολής, τονώνει τις λειτουργίες του ήπατος, καταπολεμά τη δυσκοιλιότητα και την αύξηση της χοληστερίνης. Είναι επίσης διουρητικό, καταπολεμά την κατακράτηση υγρών, τις πέτρες στα νεφρά και την ουροδόχο κύστη. Επειδή περιέχει μεταλλικά στοιχεία κι έχει αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες, το ταραξάκο είναι εξαιρετικό φάρμακο προληπτικό και θεραπευτικό συγχρόνως, κατά των ρευματισμών και της αδυναμίας. Η ρίζα περιέχει πικρές ουσίες (λακτουπικρίνη, ταραξακίνη, λουτεϊνη), τριτερπένια, ταννίνες, σάκχαρα, ινουλίνη, απιγενίνη. Είναι ένα από τα καλύτερα καθαρτικά της φύσης, διουρητικό, χωνευτικό, χολαγωγό και χολαιρετικό, εξαιρετικό σαν τονωτικό του ήπατος, το βοηθά να απομακρύνει τοξίνες κάθε προέλευσης, ανακουφίζει ακόμα και στα πρώτα στάδια κίρρωσης. Αυτές οι ιδιότητες εξηγούν και τη θετική επίδραση του φυτού σε δερματικές παθήσεις (έκζεμα, ψωρίαση, ακμή), αλλά και στη ρευματοειδή αρθρίτιδα. Χρησιμοποιήθηκε παραδοσιακά στον διαβήτη, για τον έλεγχο των επιπέδων σακχάρου στο αίμα. Η υπογλυκαιμική του δράση έχει επιβεβαιωθεί σε πειραματόζωα. Σε in vitro πειράματα, όπως και αρκετά φυτά, ήταν αποτελεσματικό κατά του ιού του έρπητα (human herpes virus, type 1 HHV1) Τα φύλλα, με τα οποία την άνοιξη μπορεί κανείς να κάνει μια τονωτική και «αποτοξινωτική» σαλάτα (μόνο με νεαρά φύλλα), περιέχουν βιταμίνες Α, C, Β και ίχνη μεταλλικά άλατα (κάλιο, σίδηρος), πικρούς γλυκοσίδες, μαννιτόλη. Πλούσια πηγή βιταμίνης Α, 100γραμ. φύλλων ταραξάκου, αποδίδουν 14.000 I.U. βιταμίνης Α! Το ταραξάκο είναι ήπιο, αλλά εξαιρετικό εναλλακτικό διουρητικό, κατάλληλο για χρόνιες καταστάσεις. Το γεγονός ότι περιέχει κάλιο, προστατεύει τον οργανισμό από απώλειες καλίου, μειονέκτημα που παρουσιάζουν τα περισσότερα χημικά διουρητικά. Η μαννιτόλη, πολυόλη-παράγωγο της φρουκτόζης, χρησιμοποιείται σαν φάρμακο για να προκαλέσει οσμωτική διούρηση. Την περίοδο που η συγκέντρωσή μαννιτόλης στο ταραξάκο είναι υψηλή, (μέσα Μαρτίου μέχρι Μάιο), ένα τσάι από τα φύλλα και ρίζα του φυτού, μπορεί να βοηθήσει στην υπέρταση. Τόσο τα φύλλα, όσο και η ρίζα, έχουν μια αποτελεσματική δράση στη χοληδόχο κύστη, προλαμβάνουν το σχηματισμό πετρών και κάποιες φορές διευκολύνουν τη διάλυση των ήδη σχηματισμένων. Προφυλάξεις: Είναι από τα πιο ασφαλή φυτά, χωρίς παρενέργειες. Έχουν αναφερθεί, όπως για αρκετά φυτά, περιπτώσεις αλλεργικής δερματίτιδας εξ επαφής ή εσωτερικής λήψης.Η γύρη του φυτού, όπως και γενικότερα των Συνθέτων (Compositae), μπορεί μέσω της τροφής σε σπάνιες περιπτώσεις να αποτελέσει παράγοντα αναφυλαξίας.

Βότανα & παραδόσεις Αγγελική Τον Μεσαίωνα, πίστευαν πως αυτό το φυτό ανθίζει στις 8 Μαΐου, την ημέρα του Αρχάγγελου Μιχαήλ, κι έτσι έλαβε το όνομά του μιας και θεωρήθηκε πως είναι το αγαπημένο των Αγγέλων. Συλλέγεται παραδοσιακά όταν η Σελήνη είναι στον αστερισμό του Λέοντα.

Η ρίζα του φυτού, αν αποξηρανθεί προσεκτικά, (σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 40 βαθμών C), περιέχει ιριδοειδή μονοτερπένια (εποξυ-τριεστέρες) και βαλερινικό οξύ, που θεωρούνται υπεύθυνα για τη φαρμακολογική του δράση. Ωστόσο, τα τελευταία 20 χρόνια διάφοροι ερευνητές έχουν αποδώσει σε διαφορετικά συστατικά την κατευναστική δράση του φυτού, καθώς εύκολα παράγονται μεταβολίτες που αξιολογούνται ανάλογα. Η δρόγη εξάλλου περιέχει και ένα πτητικό αιθέριο έλαιο, που σχετίζεται με τις ιδιότητες αυτές, χολίνη, αλκαλοειδή, φλαβονοειδή και στερόλες. Το βαλερινικό οξύ έχει μυοχαλαρωτική και σπασμολυτική δράση. Η βαλεριάνα χρησιμοποιείται κυρίως σαν κατευναστικό στην αϋπνία, το άγχος την ανησυχία, δυσκολία στο ξεκίνημα του ύπνου και τη νευρική υπερένταση. Πρόσφατες φαρμακολογικές μελέτες έδειξαν ότι τα ενεργά συστατικά του φυτού «χρησιμοποιούν» τους ίδιους υποδοχείς με τα βαρβιτουρικά και τις βενζοδιαζεπίνες στον εγκέφαλο, αλλά σίγουρα με διαφορετικό τρόπο, αφού δεν παρουσιάζουν παρενέργειες, δηλαδή πρωινή υπνηλία και έλλειψη συγκέντρωσης. Αν και κάποιες μελέτες υποστήριξαν ότι η βαλεριάνα βελτιώνει την ποιότητα του ύπνου κυρίως σε «φυσιολογικούς» ασθενείς και όχι τόσο σε ασθενείς με χρόνια προβλήματα, άλλες μελέτες έδειξαν μια σαφή βελτίωση στην ποιότητα του ύπνου (44% των ασθενών) και στη διάρκειά του (89% των ασθενών), και σε ασθενείς με σοβαρά προβλήματα αϋπνίας. Πρέπει να γίνει μια σαφής διάκριση ανάμεσα στη χρήση της δρόγης υπό μορφή βάμματος ή τσαγιού, από αυτήν των απομονωμένων τριεστέρων που χρησιμοποιεί η φαρμακευτική βιομηχανία, όπως στην περίπτωση του φαρμάκου valmane που κυκλοφορεί και στη χώρα μας, καθώς τα τελευταία χρησιμοποιούνται περισσότερο σαν ψυχοκινητικά, παρά σαν κατευναστικά φάρμακα. Αυτό οφείλεται στο ότι η βαλεριάνα με πολλαπλές επιδράσεις, λειτουργεί σαν εξισορροπιστικός παράγοντας στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα: κατευναστικά σε κατάσταση αναστάτωσης, διεγερτικά σε συνθήκες ακραίας κούρασης. Παρουσιάζει ακόμα ανιυπερτασική δράση, χαλαρώνει τον μυϊκό χιτώνα του γαστρεντερικού και διευκολύνει τη ροή της χολής. Σαν ήπιο κατευναστικό, η βαλεριάνα πρέπει να λαμβάνεται 30-45 λεπτά πριν τον ύπνο. Με τη μορφή αφεψήματος ξηρής ρίζας, σε δοσολογία 1-2γραμ. ανά φλιτζάνι, προσέχοντας την υπερβολική θέρμανση γιατί είναι πολύ πτητική. Με τη μορφή βάμματος, μισό έως ένα κουταλάκι (4-6ml) διαλύεται σε λίγο νερό. Θεωρείται γενικά ασφαλές φυτό, χωρίς τοξικότητα. Πρέπει να προστατεύεται με μεγάλη σπουδή από το φώς.

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Ocinum Basilicum. Μικρό αρωματικό φυτό, μονοετές το οποίο συναντιέται κυρίως στην Ινδία και στο Ιράν και καλλιεργείται ευρύτατα στη Γαλλία, στην Ουγγαρία και στη Βόρεια Αμερική αλλά και στη Μεσόγειο. Υπάρχουν διάφορες ποικιλίες του φυτού, που διαφοροποιούνται η μια από την άλλη από το χρώμα και το μέγεθος των φύλλων αλλά και των λουλουδιών. Ανθίζει από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο. Τον συναντάμε και με το όνομα Ωκιμο το Βασιλικό ή Βασιλίτσα. Το φυτό περιέχει αιθέριο έλαιο το οποίο παραλαμβάνεται κατόπιν απόσταξης και χρησιμοποιείται σε καρυκεύματα αλλά και στην αρωματοποιία. Ιερό φυτό σε κάποιες θρησκείες ιθαγενών της Αμερικής αλλά συνδεδεμένο και με την ελληνική θρησκευτική παράδοση. Θεωρείται ότι βασιλικός φύτρωσε στον τάφο του Χριστού και το άρωμά του έγινε αφορμή να ανακαλύψουν τον τάφο. Αλλωστε και ως σήμερα χρησιμοποιείται στη γιορτή της υψώσεως του Σταυρού και για το μυστήριο του αγιασμού, ενώ παλαιότερα φυλάσσονταν για τη γιορτή της επόμενης χρονιάς. Στη λαϊκή μας παράδοση ο βασιλικός συμβολίζει την αγαπημένη γυναίκα, ίσως γιατί οι γυναίκες τον χρησιμοποιούσαν από παλιά ως καλλυντικό. Το άρωμα αυτό θεωρείται ιδιότητα εξαιρετικών υπάρξεων ενώ σε αρχαίες λατρείες συνδέεται με τη γονιμότητα και το πάθος. Τα αποξηραμένα φύλλα του έχουν ένα άρωμα που μοιάζει με του γλυκάνισου και έντονη γλυκά αρωματική ίσως και λίγο πικάντικη γεύση. Ο βασιλικός στη μαγειρική χρησιμοποιείται για τον αρωματισμό σαλτσών, κρεάτων και ψαριών καθώς και στις σούπες και τις σαλάτες. Συνδυάζεται ωραία με σκόρδο, δεντρολίβανο, φασκόμηλο και ωμό λάδι. Χρησιμοποιείται και το αφέψημά του, με πολλές θεραπευτικές ιδιότητες καθώς επίσης και στο ζύμωμα των ψωμιών, κάτι που συναντάμε μόνο στην ελληνική λαϊκή παράδοση. Αναφέρεται οτι το συχνό μάσημα χλωρών φύλλων και η καθημερινή χρήση ροφημάτων Βασιλικού μπορεί να προκαλέσει ληθαργο. Μάλιστα ο Αναγνωστόπουλος σ' ένα βιβλίο του, τη "Λαϊκή Φαρμακολογία" αναφέρει οτι οι γίδες τρώνε όλα τα χορταρικά και τα φύλλα δέντρων εκτός από το Βασιλικό. Βότανα & Παραδόσεις Βασιλικός Στην Ελλάδα υπάρχει πάντα μια γλάστρα Βασιλικού στις εξώπορτες των σπιτιών για να εξασφαλίσει καλή τύχη. Στην Ιταλία υπάρχει η παράδοση να βάζουν ένα γλαστράκι Βασιλικό στο μπαλκόνι ή στην εξώπορτα του σπιτιού, για να δηλώσει πως κάποια από τις κοπέλες του σπιτιού είναι έτοιμη για γάμο. Για τους Ινδουιστές ο Βασιλικός είναι το ιερό φυτό του Βισνού και αφήνεται ένα κλαράκι του μέσα στα ρούχα του νεκρού για να εξασφαλίσει την είσοδό του στον Κόσμο των Νεκρών.